Joe Hunt richt samen met Dean Karny aan het begin van de jaren 80 de schimmige Billionaire Boys Club op, waarbij ze zich bezighouden met beleggingsfraude. Om aan geld te komen zegt het duo dat ze een goudmijn hebben gevonden die in amper drie weken tijd het ingelegde geld bijna verdubbeld, dat terwijl de goudmarkt op zijn gat ligt. Na een boel geld te hebben aangenomen van nietsvermoedende beleggers, komen ze in contact met zakenman Ron Levin. Wat ze niet weten is dat Levin op zijn beurt ook een oplichter is. Op sluwe wijze weet hij de Billionaire Boys Club zo’n vier miljoen dollar afhandig te maken. Als Hunt hierachter komt beraamt hij een wraakzuchtig plan dat totaal uit de hand loopt.

Billionaire Boys Club is een film met een nogal rumoerige post productie achtergrond. Zo had de film flink te lijden onder de #MeToo-affaire, gezien de belangrijke rol van acteur Kevin Spacey, die hier de slinkse Ron Levine speelt. Het zorgt ervoor dat de film, die zo’n 15 miljoen dollar kostte, maar krap aan 2 miljoen dollar wist op te halen en zelfs het nieuws haalde door in het openingsweekend het trieste bedrag van 618 dollar bij elkaar te sprokkelen. Nu de #MeToo-storm een beetje is gaan liggen hopen de makers nog wat terug te verdienen met de home entertainment release. Toch is dit allemaal gerommel wat indirect de film betrof en het is nog maar de vraag of de film ook echt zo slecht is. Nergens is de film hoogstaand, maar ook nergens is het zo slecht om de zware verliezen daaraan te kunnen koppelen. We kunnen dan ook gerust stellen dat het vooral erg lullig is voor de verdere cast en crew dat de film zo te lijden heeft gehad onder de negatieve publicities omtrent Kevin Spacey.

Laten we beginnen met het tijdsbeeld dat geschetst wordt. Zo speelt het verhaal in het begin van de jaren 80 en het is dat er wordt gehamerd op de 26-jarige Steve Jobs of de aanwezigheid van Andy Warhol, want anders zou je absoluut in het duister tasten betreft wanneer de film zich afspeelt. Het zorgt ervoor dat je nergens ook maar een seconde het gevoel krijgt dat de film zich bijna veertig jaar geleden afspeelt. Als de voice-over vervolgens ook nog eens zegt “fuck Facebook en Google”, is de tijdsgeest helemaal ver te zoeken. Toch is dat niet het enige, want het verhaal wordt op zeer warrige wijze verteld en komt ook nog eens erg traag op gang. Zo vraag je je meermaals af hoe de vork in de steel zit en wat er nou eigenlijk allemaal gebeurt. Is iedereen van de Billionaire Boys Club eigenlijk wel op de hoogte van wat er gebeurd? Zijn de investeerders echt zo verschrikkelijk dom dat ze zo snel in de kul praatjes van Hunt trappen? En waar komt Ron Levin zo plots ineens vandaan? Het zijn allemaal zaken die de film niet helpen.

Alle controverse ten spijt, kunnen we gerust stellen dat de film eigenlijk alleen door het acteerwerk van Kevin Spacey nog enigszins de moeite waard is. Zo is het acteerniveau van de op papier talentvolle cast verder erg matig. Zo hebben we Ansel Elgort de afgelopen lopen jaren veel betere rollen zien spelen en is hij hier vooral een storende factor omdat hij zich totaal geen raad weet met het ongeloofwaardige script. Zo zien we hoe hij als Joe Hunt worstelt met zijn geweten en hij zijn slachtoffers alles terugbetalen, maar dit komt eerder naïef dan geloofwaardig over. Wel neemt de film naar het einde toe nog een aangename wending. Je hoopt vervolgens dat de film alsnog sterk weet te eindigen, maar helaas zakt de film na deze wending weer als een kaartenhuis ineen. Het maakt Billionaire Boys Club nergens zo slecht als je verwacht op basis van de reputatie, maar van een goede film mogen we hier evenmin spreken.

Extra’s: Er is geen bonusmateriaal op de Blu-ray release te vinden, iets dat min of meer te verwachten viel bij een film die al met zo’n slechte reputatie te kampen heeft.

Billionaire Boys Club is niet zo slecht als het openingsweekend deed vermoeden, maar komt door een matig script ook nergens echt tot leven. De film bleek slecht getimed en kwam uit in de tijd dat Kevin Spacey bijna dagelijks in de spotlight stond door de #MeToo-affaire. Des te opvallender is dat juist hij met zijn acteerprestatie de film nog enigszins naar een wat hoger niveau weet te tillen. Verder is vooral een behoorlijk sfeerloze productie, waarbij je geen enkele keer het gevoel zal hebben dat het verhaal zich begin jaren 80 afspeelt. Ook rammelt het script aan alle kanten en is de regie erg warrig, waardoor het geheel meermaals verzandt in een chaotisch geheel wat gewoonweg te weinig weet te boeien. Toch zit er wel een moment in de film waarbij het lijkt alsof het geheel alsnog de goede kant op kantelt, maar helaas weet ook deze wending geen stand te houden. Het zorgt ervoor dat Billionaire Boys Club zeker geen grootse film is die door omstandigheden grotendeels werd genegeerd door de pers.

Met dank aan The Searchers i.s.m. Triple P Entertainment voor het recensie-exemplaar.