Ooit groeiden John Connoly en Jimmy Bulger samen op in het zuiden van Boston. Jaren later, halverwege de jaren zeventig, komen de twee elkaar opnieuw tegen. De heren bevinden zich ondertussen ieder aan een kant van de wet. Connoly is een FBI-agent en Bulger een grote meneer bij de Ierse maffia en leider van de Winter Hill Gang. Connoly weet Bulger te overtuigen om als informant voor de FBI te dienen om zo samen de Italiaanse maffia lam te leggen. Bulger doet zo zijn voordeel met de deal en groeit al snel uit tot een van de meest beruchte en bovendien gewelddadigste criminelen die Boston ooit gekend heeft. Toch lijkt het slechts een kwestie van tijd dat het net om hem sluit.

James ‘Whitey’ Bulger, een crimineel die al op zijn veertiende jaar voor het eerst werd gearresteerd, later zelfs een (deel van zijn) straf uitzat op het beruchte strafeiland Alcatraz en die vervolgens tot 2011 uit de handen van de politie wist te blijven. Het is een rijk en overvol crimineel leven dat prima als basis zou kunnen dienen voor een televisieserie. Dat realiseerde de makers van Black Mass zich ook en dus ligt hun focus vooral op de periode 1975 tot medio jaren tachtig. Een focus die we veel zien in biografische films. Toch bracht regisseur Scott Cooper zijn eerste cut van naar verluid drie uur terug tot twee uur, waarbij er veel scènes en personages geschrapt werden.

Eén van die personages is Catherine Greig, gespeeld door Sienna Miller, zijn partner in liefde en crime in zijn latere leven. Toch zijn er nog genoeg grote acteurs in de film te zien, denk hierbij aan namen als Kevin Bacon, Joel Edgerton en Peter Sarsgaard. Eigenlijk is het zonde om veel van deze geweldige acteurs maar zo kort in de film terug te zien. Neem bijvoorbeeld iemand als Benedict Cumberbatch, die de broer van Whitey Bulger speelt. Cumberbatch is iemand die normaal met speels gemak een film weet te dragen, maar die nu weinig meer is dan een voetnoot. Niet dat de genoemde heren zich er gemakkelijk van af maken trouwens, want ook de bijrollen zijn van hoog niveau.

Toch is Black Mass vooral de film van Johnny Depp, die een fenomenale performance geeft als Whitey Bulger. Hij lijkt het eeuwige leven te hebben, zeker als je bedenkt dat hij in het eerste deel van de film met Dakota ’50 Shades of Grey’ Johnson aan zijn zijde speelt, een dame van pakweg 35 jaar jonger. Ook is het na een behoorlijke rij met vreemde karakters fijn dat Depp eindelijk weer eens een aards persoon speelt en we mogen gerust concluderen dat hij dat best weer wat vaker zou mogen doen. Toch is het jammer dat juist zijn uiterlijk wederom behoorlijk afleidt. De make-up afdeling heeft behoorlijk werk gehad, maar helaas is dat ook te zichtbaar. Daarnaast zijn Depp’s ogen in de film onnatuurlijk van kleur en trekken deze teveel aandacht.

Nadat de hele voorgeschiedenis voor 1975 wordt overgeslagen, valt de film eigenlijk midden in de ‘werving’ van Bulger als informant. Een goede zet van de makers, maar het maakt het einde des te vreemder. Hierin wordt namelijk even twintig jaar overgeslagen om vervolgens wel in pakweg 30 seconden even de arrestatie van Bulger te tonen. Toch maakt dit het verhaal niet minder intrigerend en leent het zich uitstekend voor een verfilming. Als je de familiediners ziet en je bedenkt dat een senator met de FBI aan tafel vergezelt wordt door één van de grootste gangsters is dat natuurlijk te bizar voor woorden, maar wel de bittere werkelijkheid.

Black Mass is een onevenwichtig misdaaddrama, dat nipt boven de middelmaat wordt getild door een fenomenale Depp. De film toont zich bij tijd en wijlen keihard, maar verzandt ook met regelmaat in een politiek steekspel waarbij helaas de spanning teveel wegebt. Onderaan de streep moeten we dan ook constateren dat Black Mass niet zijn potentie benut en het levensverhaal van Bulger er wellicht baat bij had gehad als deze als (mini)serie tot leven was gewekt.