Captive State
In de nabije toekomst krijgen we onverwacht bezoek van een andere planeet. Ze zijn echter niet uit op de totale vernietiging van de aarde, maar vestigen zich hier en nemen hun plek in als nieuwe leiders van de wereld. Oorlog met deze nieuwe bedreiging blijkt al snel zinloos. Wereldleiders geven zich over en vormen samen met de nieuwe leiders een nieuwe beschaving waarbij de mens verantwoording moet afleggen aan het buitenaards leven dat zich vestigt in ondergrondse basissen. Rafe Drummond werpt zich, na de dood van zijn ouders door buitenaards leven, al snel op als verzetsstrijder, maar sneuvelt. Hij wordt echter een symbool voor het verzet dat nog steeds actief is. Ze beramen een listig plan om de wereld te laten zien dat het buitenaards leven wel degelijk verslagen kan worden. Kunnen ze de wereld laten zien dat een oorlog te winnen is? Of zullen ze falen voordat hun missie goed en wel is begonnen?
Hoe vaak kan de aarde nog bedreigd worden door buitenaards leven dat Hollywood er nog een creatieve draai aan weet te geven? Meestal is het stramien hetzelfde waarbij de aarde flink wordt verwoest, maar de mensheid er uiteindelijk toch als winnaar uit weet te komen. Die verwoesting staat meestal garant voor een hoop spektakel waarmee de films flink weten te scoren. Maar wat als die explosieve pracht en praal achterwege wordt gelaten? Wat als het buitenaards leven hier naartoe komt en niet uit is op een totale vernietiging van de mensheid, maar er simpelweg de macht overneemt? Regisseur Rupert Wyatt, die in 2011 een gigantische hit scoorde met Rise of the Planet of the Apes, probeert een nieuwe draai te geven aan een genre dat inmiddels flink is uitgekauwd, maar weet zijn originele draai helaas niet op originele wijze de juiste invulling te geven.
Captive State gaat wat rommelig uit de startblokken. Tijdens de openingcredits krijgen we met wat losse beelden te zien hoe het er voorstaat met de nieuwe bewoners op onze planeet, maar het tempo daarvan ligt behoorlijk hoog. Het is een hoop informatie die je als kijker moet verwerken om het verhaal dat volgt beter te begrijpen. Die indruk krijg je althans, maar al snel blijkt dat het allemaal niet bijzonder toe doet. Sterker nog, wellicht was het beter geweest om de invasie wat mysterieuzer te houden. Het had de spanning in ieder geval flink kunnen verhogen van het werkelijke verhaal dat volgt waarin we een groep verzetsstrijders volgen die een plan beramen voor een aanval om de wereld wakker te schudden dat er wel degelijk een vuist gemaakt kan worden tegen de nieuwe leiders. Maar ook daarin maakt regisseur Wyatt een paar cruciale fouten.
Ook na de openingcredits blijft Captive State een beetje wankelen. Er worden een flink aantal personages opgegooid, maar geen van hen heeft de broodnodige diepgang om diens motivaties beter te kunnen begrijpen. Het is vooral even zoeken waar het allemaal naar toe leidt en wat ieders bijdrage aan de puzzel precies is. Nou hoeft het op zich geen probleem te zijn dat de boel, vooral in het begin, nogal wat vraagtekens oproept, maar Wyatt wacht te lang met het geven van bevredigende antwoorden. Hij blijft een beetje aanmodderen en spanning opbouwen, zelfs op momenten dat er eigenlijk helemaal niet zoveel te bleven valt. Bovendien voelen bepaalde acties van personages niet helemaal bevredigend en zelfs, laten we eerlijk zijn, te vaak een beetje dom aan. Pas in de laatste minuten rond Wyatt het verhaal af en wordt de plottwist zichtbaar, maar eigenlijk ben je als kijker dan al de motivatie kwijt om het allemaal met veel interesse nog te volgen.
Extra’s: Captive State moet het doen met een kale editie. Er zijn enkel wat trailers te zien van andere producties van WW Entertainment.
Captive State probeert het uitgekauwde recept van een buitenaardse invasie een originele draai te geven, maar wacht te lang met het op gang brengen van het verhaal. Regisseur Ruppert Wyatt gaat met zijn film over verzetsstrijders die een aanslag beramen op de nieuwe heersers van de aarde te rommelig uit de startblokken en wacht te lang om de juiste balans aan te brengen. Captive State sleept zich daardoor een beetje voort en komt pas op het allerlaatste moment een beetje op gang als de rommelige verhaallijntjes met lege personages bij elkaar komen. Het is echter niet genoeg om het verhaal, ondanks de plottwist, een bevredigend einde mee te geven.
Met dank aan WW Entertainment voor het recensie-exemplaar.
Beoordeling
- Film
- Eindcijfer
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.