Prins Akeem staat op het punt om koning van Zamunda te worden. Op het sterfbed van zijn vader krijgt hij echter te horen dat er nog één ding mist om zijn vader succesvol op te kunnen volgen: een waardige en mannelijke troonopvolger voor hem zelf. Akeem heeft echter drie dochter gekregen met zijn grote liefde Lisa, die hij dertig jaar geleden leerde kennen tijdens zijn bezoek aan Amerika, en dus lijkt er één belangrijk punt te zijn waar hij tekortschiet. Maar er is nog hoop voor Akeem als hem ten gehore komt dat hij een bastaardzoon heeft die in New York woont. Samen met Semmi vertrekt hij wederom naar Amerika om de jongen op te sporen, maar dat is nog de makkelijkste stap in de hereniging met zijn zoon. Eenmaal terug in Zamunda blijkt het namelijk bijzonder lastig om hem klaar te stomen voor een leven als prins en is het maar de vraag of Akeem het überhaupt voor elkaar gaat krijgen om van hem een waardige troonopvolger te maken. Helemaal als Generaal Izzi van het naastgelegen Nexdoria voor de deur staat om Zamunda de oorlog te verklaren als Akeem niet voor een geschikte huwelijkskandidaat kan zorgen voor zijn eigen dochter om de twee landen met elkaar te verenigen.

Met een paar fijne klassiekers op je naam moet het bijzonder prettig zijn om daar met het grootste gemak op terug te kunnen vallen als je carrière een beetje in het slop is geraakt. Er zijn meerdere (voormalige) sterren die na jaren graag een rentree maken in een franchise waar ze groot mee zijn geworden om zo weer even in de spotlights te kunnen staan. Die tijd lijkt voor acteur en komiek Eddie Murphy inmiddels ook aangebroken aangezien een vierde Beverly Hills Cop echt op de planning staat, hij meedoet in een vervolg op de film Twins (met Arnold Schwarzenegger en Danny De Vito) en is hij sinds vijf maart te zien in het vervolg op Coming to America uit 1988. Het nadeel alleen is dat deze vervolgen vaak drijven op een golf van nostalgie en het nog maar de vraag is of het huidige publiek wel echt zit te wachten op oude wijn in nieuwe zakken. Sommige vervolgen krijgen ene dusdanige frisse impuls mee dat ze beiden markten prima weten te bedienen, maar of dat ook voor Coming 2 America zal gelden is nog maar de vraag.

Voor wie Coming 2 America gaat kijken doet er goed aan om eerst even het origineel op te zetten. Grote kans dat anders waarschijnlijk het grootste gedeelte van de beoogde grappen compleet aan je voorbij zullen gaan. Het is meteen de eerste make van de film van regisseur Craig Brewer (die eerder succesvol met Murphy samenwerkte voor Dolemite is My Name) die zo erg zoekt naar verbinding tussen de twee films dat het Coming 2 America vooral ontbreekt aan een eigen gezicht. We zien vooral heel veel scenes uit de eerste film nogmaals, maar dan in lichtelijk aangepaste vorm. Heel lichtelijk, want het is de makers, zoals eerder gezegd, er vooral aangelegen om niet te veel te veranderen aan de elementen die de film uit ’88 juist zo leuk maakte. Toch hebben ze grappig genoeg het concept van de eerste film, waarin een wereldvreemde prins zijn intrede doet in het chaotische New York, wel dusdanig aangepast om de film toch een eigen draai te geven. Maar juist daar maken de makers de grootste fout.

Coming To America was in ’88 juist zo leuk omdat Murphy rondliep in een wereld die hem compleet vreemd was en hij kennismaakte met een heel scala en nieuwe normen en waarden. De situaties die dat opleverde waren hilarisch, maar voor het vervolg is dat concept omgedraaid en zien we de jonge toekomstige prins, een rol van Jermaine Fowler, zijn weg vinden in het fictieve Zamunda. Of tenminste, vooral het gigantische paleis, want meer van Zamunda krijgen we ook ditmaal niet te zien. Het lijkt haast alsof het Afrikaanse land enkel bestaat uit een bergachtig bosgebied met in het midden een blinkend paleis. Van inwoners van Zamunda is geen sprake. Maar het vreemde is vooral dat de film zinspeelt op een terugkeer van prins Akeem naar Amerika, maar die hereniging is maar van zeer korte duur. De film drijft vooral op de groep New Yorkers die ronddwalen in het gigantische paleis en dat is toch een stuk minder grappig. En bovendien ook best een tikkeltje misleidend voor wie hoopt op wederom een hoop hilariteit in de wijk Queens.

Misschien was Coming to Zamunda een beter titel geweest voor dit vervolg, maar het is logisch dat de makers graag de woordgrap wilde gebruiken om het woord To te veranderen in de 2. Het is dus een een bittere pil om te slikken voor de kijker wie echt had gehoopt op een nieuwe cultuurclash in de wijk Queens (dat met de huidige tijdsgeest en het nog steeds ouderwetse Zamunda toch een prima film had kunnen opleveren), maar voor wie over die hobbel weet heen te stappen valt er soms best nog wat te lachen. Zo blijft het leuk om Murphy en Arsenio Hall te zien verdwijnen onder een dikke laag make-up, al zijn ze een stuk minder grof in hun bewoordingen, en zit er hier en daar wel degelijk een leuke grap verborgen. Ze zijn alleen zo ontzettend zeldzaam dat meligheid en flauwe voor de hand liggende grappen al snel de overhand nemen en het grootste gedeelte van dit vervolg lijken te vullen. Coming 2 America is vooral een feest der herkenning voor liefhebbers van het origineel, maar meer dan die lege huls is de film helaas niet geworden.

Coming 2 America leunt zwaar op het origineel uit 1988 waardoor het de film ontbreekt aan een eigen gezicht. Ditmaal zijn de rollen omgedraaid en zien we een toekomstige prins, de bastaardzoon van Murphy’s Akeem, zijn weg vinden in het fictieve Zamunda waarmee de makers misschien wel de grootste fout maken. De marketing leunde namelijk sterk op de terugkeer van Akeem naar New York, maar van die wereldstad, en de cultuurclash die dit oplevert, is in dit vervolg maar weinig terug te zien. Wel vinden we New York terug in het pluimage aan bewoners die naar Zamunda vertrekken, maar dat levert teveel flauwigheid op die domweg niet grappig genoeg is. Coming 2 America is vooral leuk door de terugkeer van vrijwel alle castleden van het origineel en de toevoeging van wat andere elementen uit de jaren ’80, maar van een geslaagde revival van Coming To America, of Eddie Murphy, is helaas geen sprake.