Danny Collins is een oude rockster die nog steeds teert op een hitje uit zijn hoogtijdagen die inmiddels al een jaar of dertig achter hem liggen. Toch leeft hij zijn leven alsof hij er nog middenin zit. Als zijn manager hem na een verrassingsfeest een brief bezorgt die veertig jaar geleden aan hem is geschreven door John Lennon, besluit hij zijn leven drastisch om te gooien. Hij zegt zijn jonge liefje, samen met zijn levensstijl bestaande uit drank en drugs, vaarwel en begint vol overgave aan een oprechte poging om zijn leven weer zin te geven. Daarbij gaat hij op zoek naar ware liefde en probeert hij de band met zijn familie weer te herstellen, maar zit die nog wel te wachten op een man die het heel hun leven heeft laten afweten?

Regisseur Dan Fogelman is bekend als schrijver van films als Crazy, Stupid, Love en Disney-films Cars en Rapunzel. Hij schreef het verhaal van Danny Collins, overigens zijn debuut als regisseur, met Al Pacino in gedachte voor de hoofdrol. Pacino stemde toe de rol te spelen, op voorwaarde dat Bobby Cannavale de rol van zijn zoon zou spelen. De film is heel licht gebaseerd op het verhaal van Steve Tilston, die pas veertig jaar nadat de inkt was opgedroogd ontdekte dat John Lennon een brief aan hem had geschreven. We schrijven expres ‘heel licht gebaseerd’, want we mogen dit toch echt met een grove korrel zout nemen aangezien de film opent met ‘het volgende is een soort van gebaseerd op een waar verhaal, een klein beetje’. Feit is dat de film is gebaseerd op de brief die Tilston ontving van Lennon en daar uiteindelijk een heel verhaal omheen is bedacht door Fogelman. Een verhaal dat overigens niet bepaald het sterkste punt van de film is.

Het verhaal stikt namelijk van de clichés en is vreselijk voorspelbaar. Hoe vaak hebben we het niet eerder gezien dat een persoon zijn leven leidt, er vervolgens iets gebeurt en diegene besluit om het roer compleet om te gooien? Dit is ook het geval met Pacino die een in eerste instantie vrij stereotiepe artiest speelt, die badend in luxe overeind wordt gehouden door alcohol, drugs en ja-knikkers om hem heen. Nadat hij de brief van Lennon aan hem heeft gelezen gooit hij het roer om en vind hij meer en meer zijn eigen ik weer terug. Dit gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot, iets wat mooi geïllustreerd wordt in de scènes met, een overigens uitmuntende, Bobby Cannavale. Cannavale is iemand die zijn leven hard gewerkt heeft om niet zo te worden als zijn vader. Als dan plots Pacino na jaren voor zijn neus staat met zijn zonnebank gebruinde teint, sportauto en overdadige maatpak is het maar de vraag in hoeverre hij op hem zit te wachten. Zoals gezegd allemaal vrij cliché, maar gelukkig maakt het goede acteerwerk een hoop goed. Naast Pacino en Cannavale zien we Christopher Plummer als de manager van Collins. Plummer is ondertussen 85 jaar, maar door zijn uitstraling zou je hem met gemak 15 jaar jonger schatten.

Andere rollen zijn er voor Jennifer Garner, die Collins zijn schoondochter speelt en Annette Bening als baas van het hotel waar hij verblijft en de vrouw op wie Collins zijn liefdespijlen heeft gericht. Maar hoe goed iedereen ook acteert, de film is vooral een succes door de invulling van de rol van Danny Collins door Pacino. We weten van hem dat hij de laatste jaren in nogal wisselvallige films speelt en ook zijn acteerwerk niet meer zo stabiel is als het ooit was. Toch is hij het duidelijk niet verleert, al moet gezegd worden dat hij toch vooral weet te overtuigen door zijn charme. Maar de kwaliteit van de film zit hem niet alleen in het acteerwerk, de film bevat ook ijzersterke muziek. Zo zit de film vol met muziek van John Lennon, iets waar regisseur Fogelman toestemming voor kreeg van Yoko Ono in eigen persoon. Kosten noch moeite werden gespaard betreft de muziek van de film. Zo is het pakkende themanummer van de film geschreven door Ryan Adams, die zelf overigens heel kort is te horen in de openingsscène en de beelden van een optreden van Collins aan het begin van de film werden geschoten bij een concert van de band Chicago in Los Angeles.

Danny Collins komt tot leven door een charmante Pacino, die de film in zijn eentje naar een hoger plan weet te tillen zoals hij lang niet meer deed. Het overige acteerwerk is goed, waarbij vooral Cannavale er positief bovenuit steekt, maar het is toch echt de muziek van John Lennon die de hoofdrol speelt naast Pacino. Het maakt Danny Collins niet direct tot een hoogstaande film. Daarvoor bevat het verhaal teveel clichés, maar het is fijn om Pacino eindelijk weer eens in een rol te zien in een film die de bioscopen haalt.