Patty Day woont op een boerderij waar het leven niet makkelijk is, als op een nacht haar familie op gruwelijke wijze om het leven wordt gebracht. De enige overlevenden zijn de 7-jarige Libby en haar oudere broer Ben. Maar dan wijst Libby Ben aan als dader, waarop Ben achter de tralies verdwijnt. Vijfentwintig jaar gaan voorbij als Libby in aanraking komt met een mysterieuze groep mensen, ‘The Kill Club’. Deze fanatiekelingen proberen gruwelijke moordzaken op te lossen en al snel begint het verhaal van Libby op losse schroeven te staan. Toch blijven alle aanwijzingen richting Ben wijzen, maar Libby besluit uiteindelijk toch om zelf de zaak opnieuw te onderzoeken. Dat blijkt het openrijten van pijnlijke oude wonden en als de duistere waarheid meer en meer aan het licht komt ontdekt Libby dat niets is wat het lijkt.

Na het indrukwekkende oorlogsdrama Sarah’s Key komt regisseur Gilles Paquet-Brenner met deze duistere suspense thriller. Dark Places is gebaseerd op een novelle van Gillian Flynn, waarvan vorig jaar nog de indrukwekkende verfilming van bestseller Gone Girl in de bioscopen te bewonderen was. Qua opbouw van het verhaal zit Dark Places dan ook een beetje in dezelfde hoek, maar waar Gone Girl teveel plottwists bevatte wordt het mysterie van Dark Places een stuk rechtlijniger verfilmd. Daarnaast kiest Paquet-Brenner duidelijk voor een donkerdere setting. Dat pakt prima uit en mede hierdoor ontpopt de film zich tot een prima thriller.

In de hoofdrollen zien we Charlize Theron en Nicolas Hoult schitteren, die eerder dit jaar ook al samen waren te zien in de spectaculaire actiefilm Mad Max: Fury Road. Theron toont zich opnieuw een begenadigd actrice, die erg natuurlijk en geloofwaardig overkomt. Zo is de pure wanhoop op een begeven moment van haar gezicht af te lezen. Maar ook Hoult is geknipt voor zijn rol van Lyle Wirth. Lyle is degene die Libby benaderd om tegen een aanzienlijke vergoeding informatie aan zijn bizarre club te verstrekken. Dit gaat niet van harte, want Libby weigert te geloven dat haar broer Ben onschuldig is.

Het verhaal wordt pas echt interessant als het verleden stukje bij beetje wordt ontrafeld aan de hand van flashbacks. Het is een gedurfde combinatie, want in hoeveel films begint dit uiteindelijk niet als stoorzender te werken? Gelukkig weet Dark Places daar stijlvol en goed mee om te gaan, wat vooral komt door de uitstekende jonge acteurs. Zo speelt de talentvolle Tye Sheridan een geweldige rol als de jonge versie van Ben. Een sleutelrol zo blijkt, want Ben wordt voor de moorden plaatsvinden al beschuldigd van het onzedelijk betasten van kleine kinderen en daarnaast aanbid hij Satan ook nog eens. Maar zoals zo vaak is de verdachte in vijfentwintig jaar tijd compleet veranderd.

Steeds als je denkt te weten hoe de vork in de steel zit, blijkt alles toch weer anders in elkaar te zitten. Daar zit echter ook een punt van kritiek, maar het einde toe wordt teveel weggegeven waardoor de ontknoping wat onbevredigend is. Gelukkig weten de makers te voorkomen dat de film langdradig wordt en wordt je genoeg meegezogen in het vlotte verhaal om niet af te haken. De spanning wordt overal goed gedoseerd en bij tijd en wijlen zelfs flink opgevoerd waardoor de film zelfs een echte nagelbijter wordt. Waar de meeste films hiervoor een beroep doen op de actie, mikt Dark Places op het constant een klein beetje verder ontplooien van de waarheid.

Dark Places is een sterke thriller geworden die staat als een huis. Theron en Hoult hebben een prima chemie en Sheridan onderstreept opnieuw zijn naam als groot talent. Hoewel de film in het tweede deel wat inzakt blijft je tot het einde tot geboeid. Verwacht geen actiefilm, want het verhaal ontplooit zich vooral in de dialogen van de karakters. Het bewijst maar weer eens dat een goed verhaal meer indruk achter laat bij een spannende film dan gemakzuchtige en bombastische actiescènes.