Als er een fles met een acht jaar oud briefje aanspoelt op Jutland, belandt deze op Afdeling Q. Inspecteur Morck en Assad worden daar voor een raadsel gesteld en pogen het briefje te ontcijferen. Al snel komen de inspecteurs erachter dat ze met een religieuze fanaat te maken hebben, die al meerdere kinderontvoeringen op zijn geweten heeft. Als er rond datzelfde tijdstip ook nog eens twee andere kinderen verdwijnen wordt dan ook al snel een verband gelegd. Als de tijd begint te dringen en Morck zelf ook in de problemen raakt, is het aan Assad en de rest van het team om deze zaak tot een goed einde te brengen.

In 2013 wordt De Vrouw in de Kooi, de eerste novelle van de Deense schrijver Jussi Adler-Olsen in de Q-serie verfilmd. De film vergaarde direct veel succes in Denemarken, maar ook buiten de Scandinavische grenzen kende de film grote successen. Een jaar later volgde ook een tweede verfilming in de reeks, die in Nederland werd uitgebracht onder de naam De Fazantenmoordenaars. Een nieuw vervolg kon niet lang op zich laten wachten, en de verwachtingen waren zo hoog dat de rechten al voor de release aan buitenlandse filmdistributeurs werden verkocht. Ook deze film weet de lijn goed door te trekken en het helpt daarbij dat acteurs Nicolaj Lie Kaas en Fares Fares opnieuw terugkeren als het detective-duo Morck en Assad. De prachtige dialogen die tussen de twee ontstaan in de meest kleine scènes tillen de film naar een ongekende hoogte. Want hoewel de twee heren compleet van elkaar verschillen en elkaars bloed soms wel kunnen drinken, vullen ze elkaar perfect aan. Dit natuurlijk geholpen door de sublieme vertolkingen van Kaas en Fares.

Ook in deze derde film is het eigenlijk nieteens zo wie de dader is. Het gaat hier opnieuw meer om de werkwijze van de twee en de opbouw naar de ontknoping toe. Dit staat overigens wel lijnrecht tegenover de novelles van Adler-Olsen, waar de daadwerkelijke dader langer verborgen wordt gehouden. Toch is het knap dat deze keuze geen afbreuk doet aan het geheel en bewijst dat een film ook spannend gehouden kan worden als je weet wie de dader is. Toch is De Noodkreet in de Fles wel de minste film uit de trilogie, iets dat vooral te wijten is aan het tergend trage begin. Morck is zwaar depressief en Assad is teruggekeerd naar de dagelijkse sleur van het kantoorleven. Daarnaast zijn er teveel toevalligheden die een beetje roet in het eten gooien. Zo lijkt het ondenkbaar dat een fles met een bericht van ruim acht jaar oud plots op het bureau van de heren belandt. De link die uiteindelijk naar de moordenaar wordt gelegd komt daarbij ook uit de lucht vallen, wat zorgt dat de film in het eerste deel bijna uit elkaar barst van de plotgaten die ook nog eens teveel tijd in beslag nemen.

Gelukkig volgt daarna een omkeer, want op het moment dat Morck en Assad contact leggen met de ouders van de verdwenen kinderen begint de spanning flink toe te nemen. Het resulteert er in ieder geval in dat de film sterk afsluit, met scènes waarin al snel veel duidelijk begint te worden. De bloedstollende treinscène laat je niet onberoerd en maken de film vanaf dat punt een film die je niet meer los laat en die je zelfs meer dan eens naar het puntje van je stoel weet te brengen. De ontknoping van de film die volgt is ook zeer spannend, al zorgen een flink aantal ongeloofwaardigheden ervoor dat de kijker niet helemaal tevreden zal zijn over het verloop van het einde. Maar er valt genoeg te genieten. Zo zijn de werkelijk prachtige beelden van het Deense landschap weer oogstrelend, wat prachtig wordt vastgelegd met de ijzersterke cinematografie. Dit alles zorgt ervoor dat De Noodkreet in de Fles niet het beste deel is uit de Q-serie, maar wel dat de film opnieuw zeker het kijken waard is.

Extra’s: Op een aantal trailers na en de trailer van de film zelf ontbreekt het bonusmateriaal op de dvd. Zeker een gemis, want een kijkje op de set en vooral een aantal interviews met cast en crew had zeker van toegevoegde waarde geweest.

De Noodkreet in de Fles kent net iets teveel toevalligheden en ongeloofwaardigheden om dezelfde indruk achter te laten als zijn voorgangers. Hoewel de minste uit de reeks, smaakt ook deze film absoluut nog naar meer. Dit is vooral te danken aan het sterke tweede deel van de film en de absoluut briljante cinematografie. Ook Nicolaj Lie Kaas en Fares Fares weten weer een uitmuntende prestatie neer te zetten als inspecteurs Morck en Assad, iets dat vooral naar voren komt in de kleinere scènes waarin de heren de meest uiteenlopende dialogen met elkaar voeren. Het is jammer dat de ontknoping niet helemaal beklijft, maar toch smaakt deze film zeker weer naar meer. Dat er nog drie boeken op de plank liggen om mogelijk verfilmd te worden zal dan ook een geruststelling zijn voor de fans. 

Met dank aan Lumière voor het recensie-exemplaar.