Erin Bell is een zwaar beschadigde detective van de LAPD, die op jonge leeftijd een zenuwinzinking overhield na afloop van een langdurige undercoveroperatie die desastreus ten einde kwam. Nu vele jaren later verschijnt ze op een plaats delict, waarbij het slachtoffer een tatoeage van drie stippen in zijn nek heeft en omringd is door paars gekleurde dollarbiljetten. De eveneens op plaats delict gearriveerde politie benadrukt dat het hun zaak is, maar Bell zegt dat ze weet wie de dader is en keert uitgeput terug naar haar auto. Op het politiebureau ligt er een brief voor haar klaar, met daarin een paars gekleurd biljet en ze laat het biljet traceren om te zien of ze overeenkomen. Ze besluit op zoek te gaan naar de leider van een groep bankovervallers, genaamd Silas, waar ze undercover mee gewerkt heeft. Ze zal zich een weg terug moeten zien te banen langs overgebleven leden van de groep en in haar eigen traumatische geschiedenis, om voor altijd af te rekenen met de innerlijke demonen die haar sindsdien in haar greep hebben.

Nicole Kidman timmert de laatste tijd aardig aan de weg met films als Aquaman, Boy Erased en The Beguiled. Echter is haar rol in Destroyer wel even andere koek. Kidman onderging een totale metamorfose en is bijna onherkenbaar in deze film. Het enige waar je haar af en toe aan herkent zijn haar ogen. Dit is overigens niet iets dat nooit eerder gedaan werd. Zo flikte Charlize Theron in 2003 hetzelfde kunstje in Monster, een prestatie waarvoor ze zelfs een Oscar in de wacht wist te slepen voor Beste Actrice. Nou zal dat in het geval van Kidman in Destroyer niet zo’n vaart lopen, maar Kidman zet zeker een erg knappe prestatie neer.

Destroyer werd geregisseerd door Karyn Kusama, die in 2005 pas echt doorbrak met de eigenaardige film Æon Flux. Voor de rest prijkt er weinig noemenswaardig op de cv van de regisseur en het lijkt er hier dan ook op dat ze met Destroyer haar stempel in de filmwereld eens goed wil neerzetten. Dit lukt deels, want de film kampt nogal met een aantal probleempje. Zo wordt er bijvoorbeeld geen slechte film afgeleverd, maar is het verhaal hier en daar wat langdradig. Hierbij lijkt het er vooral op dat Kusama er alles aan heeft gedaan om de film op te rekken om een speelduur van twee uur aan te tikken.

Zoals gezegd valt Kidman het meest op in Destroyer en kan de film het best omschreven worden als een one woman’s show. Zonder de uitzonderlijke kwaliteiten van de Amerikaanse actrice, was er namelijk weinig van de film overgebleven. Het verhaal is niet bijzonder en steekt eigenlijk simpel in elkaar. Door het spelen met de tijdlijn willen de makers je constant op het verkeerde been zetten en hierdoor moet het geheel complexer overkomen. Dit lukt amper tot niet en het is dan eigenlijk ook dat je soms de draad een beetje kwijtraakt, maar dat komt niet doordat het verhaal nou zo lastig is om te doorgronden.

Dit zit hem in een aantal scenes die eigenlijk niets toevoegen aan het geheel. Het is ook vrij onbegrijpelijk waarom deze in de film zijn gelaten en ook nog eens zijn opgerekt. Dat is dan ook precies het pijnpunt, want net als je denkt lekker in het verhaal te zitten en het tempo in de film komt schakelt de film twee versnellingen terug. Hierdoor beland je in saaie dialogen en situaties. Het einde van de film moet een groot wauw-effect bij de kijker losmaken. Echter, wie gedurende de film een beetje heeft opgelet weet precies hoe de vork in de steel zit. Het is erg jammer dat hier niet iets meer energie in is gestoken, want in dit concept had veel meer gezeten. Nu is Destroyer door de uitwerking vooral een standaard werk geworden dat nergens echt weet te imponeren.

Extra’s: Gezien Destroyer best een bijzondere film te noemen is door het optreden van Nicole Kidman, is het erg jammer dat er geen enkel spoor van bonusmateriaal terug te vinden is op de Blu-ray. Het had op zijn minst leuk geweest om een featurette te kunnen bekijken over de make-up bij Nicole Kidman. Duidelijk en gemiste kans.

Destroyer wil met een simpel verhaal te complex overkomen door te spelen met de tijdlijn. Nicole Kidman is dan ook degene die de film naar een hoger niveau weet te tillen. Naast de ontzettend knap aangebrachte make-up is haar acteerprestatie namelijk van hoog niveau. Door kleine randzaken die onbelangrijk blijken te zijn, toch aan te kaarten, smeren de makers juist die scenes verschrikkelijk uit. Hierdoor komt je niet lekker in het verhaal. Waarom er voor deze aanpak is gekozen, is een raadsel en dit lijkt alleen maar gedaan om de speelduur van twee uur te kunnen aantikken. Al met al is Destroyer een prima film, die veel weg heeft van een gemiddelde aflevering van een populaire politieserie, maar dan in een duur jasje gestoken.

Met dank aan The Searchers i.s.m. Triple P Entertainment voor het recensie-exemplaar.