Commissaris Jan Verbeeck staat door zijn harde beleid tegen drugscriminaliteit bekend als Mister Zero Tolerance. Ondanks zijn grote successen bij de Antwerpse drugsbrigade besluit hij om na 25 jaar trouwe dienst een politieke carrière na te jagen om zo zijn land nog veiliger te kunnen maken. Op zijn laatste avond in functie als commissaris komt hij echter op het spoor van een grote drugscrimineel die wel eens een mooi afscheidscadeau zou kunnen zijn als hij hem weet in te rekenen. Helaas verloopt de arrestatie alles behalve volgens plan en worden er gebeurtenissen in gang gezet die het uiterste van hem vragen. Kan hij het hoofd boven water houden en zijn politieke carrière veiligstellen voordat deze überhaupt begonnen is?

Regisseur Nabil Ben Yadir bracht met zijn debuut Les barons het straatleven van hangjongeren in de wijk Molenbeek in beeld en vervolgde zijn carrière met de film La Marche die de historische mars in Frankrijk uit 1983 belicht. Niet zo gek dus dat ook zijn laatste wapenfeit met dit thema speelt, al lijkt het er op dat hij met Dode Hoek niet heel erg bewust een boodschap probeert over te brengen. De film lijkt daarmee gemaakt te zijn om een breder publiek te kunnen bedienen, maar het is de vraag of dat publiek wel uit de voeten kan met de gitzwarte thriller.

De film oogt misschien als een commerciële titel, maar volgt alles behalve dat stramien. Daarmee heeft de film zeker een unieke insteek, maar helemaal goed uit de verf komt het allemaal helaas niet. Dat zit hem vooral in het scenario dat, mede door de vlugge montage, een beetje van de hak op de tak lijkt te springen en een beetje voortkabbelt. Daarnaast lijkt het erop dat commissaris Verbeeck de problemen die hij tegenkomt op zijn pad slikt als zoete koek. Ook helpt het niet dat de personages op een zeer minimale wijze worden geïntroduceerd, waardoor je als kijker het gevoel krijgt dat er iets mist. Mede hierdoor beklijft het allemaal net niet genoeg, ondanks dat de cast zich meer dan staande weet te houden in het rommelige geheel.

Waar de film vooral punten mee weet te scoren is de cinematografie, deze is vergelijkbaar met die andere bikkelharde titel van onze zuiderburen; D’Ardennen. Dit is overigens niet heel vreemd als je je bedenkt dat cameraman Robrecht Heyvaert ook zijn talent aan die film leende. Het maakt van Dode Hoek, in navolging van die film, opnieuw een sterke en rauwe film die vooral op cinematografisch vlak weet te overtuigen. Het is dan ook des te jammer dat het script niet van hetzelfde niveau is. Dit zorgt ervoor dat de film, ondanks een wel degelijk verrassende ontknoping, matig tot zijn conclusie komt en de impact mist.

Extra’s: Helaas moet Dode Hoek het doen zonder extra’s, op een paar trailers van andere titels na. Dat is zonde, want een interview met regisseur Nabil Ben Yadir had ongetwijfeld meer inzicht kunnen geven in het maken van de film zodat sommige zaken wellicht een stuk duidelijker waren geworden.

Dode Hoek is rauw en stijlvol, maar komt door een matig en hakkelend scenario maar moeizaam uit de verf. Het verhaal springt net iets teveel van de hak op de tak om als een spoel lopend geheel tot de ontknoping te komen. Het zorgt ervoor dat deze de benodigde impact mist. Aan de cinematografie en de cast ligt het niet, maar deze zijn niet genoeg om van Dode Hoek een sterke film te maken die zich kan meten met bijvoorbeeld het eerder genoemde D’Ardennen. Wel maakt de film nieuwsgierig naar het volgende project van regisseur Nabil Ben Yadir, al is het te hopen dat hij het dan allemaal beter tot een coherent geheel weet te maken.

Met dank aan Dutch Filmworks voor het recensie-exemplaar.