Brett Ridgeman en Anthony Lurasetti werken samen bij de politie in de stad Bulwark. Ridgeman is van de ruwe aanpak van verdachten, iets dat ze bij een inval moeten bekopen als blijkt dat deze is gefilmd. Het duurt niet lang voordat beide agenten op het matje geroepen door hun overste, en oud partner van Ridgeman, luitenant Calvert. Ridgemen verzoekt om zijn partner te sparen, maar onder druk van de media worden beide mannen geschorst zonder doorbetaling van hun salaris. Dit betekent indirect ook dat het duo in zwaar weer terecht komt. Zo is de vrouw van Ridgeman door een ziekte niet in staat om te kunnen werken, waardoor het koppel geheel afhankelijk is van het inkomen van de politieagent, en ziet Lurasetti op zijn beurt zijn plannen om vriendin Denise ten huwelijk te vragen in duigen vallen. Om toch aan geld te komen besluiten de twee hun criminele connecties te gebruiken. Al snel blijkt echter dat alles met een prijs komt en ze belanden in een situatie waaruit ze maar moeilijk kunnen ontsnappen.

Met zijn films Bone Tomahawk en Brawl on Cell Block 99 bewees S. Craig Zahler reeds een begenadigd regisseur te zijn, die zijn films met precisie aan de man weet te brengen. Dat hij daarnaast graag met dezelfde acteurs werkt blijkt in zijn Dragged Across Concrete, waarvoor hij opnieuw gebruik maakt van de diensten van Vince Vaughn, Don Johnson en Jennifer Carpenter, die alle drie ook al in Brawl on Cell Block 99 te zien waren. Als nieuwe spil is de ervaren Mel Gibson aan de cast toegevoegd, die de laatste jaren via producties van wisselende kwaliteit wist op te krabbelen uit een diep dal. Toch is het een indrukwekkend affiche, zeker voor de mensen die bekend zijn met het eerdere werk van Zahler. Zo weet je ondertussen dat zijn films traag van start gaan, maar uiteindelijk compleet los gaan. Het is een opbouw die je als kijker wel moet liggen, zeker gezien de speelduur bijna de 160 minuten aantikt. Wat daarnaast opvalt is dat een soundtrack volledig afwezig is en zonder soundtrack moet je wel van hele goeie huize komen om de aandacht van de kijker vast te kunnen houden.

Gelukkig toont Zahler zich wederom een kundig regisseur. Wie geduldig wacht wordt beloond, een motto dat zonder meer geldt voor de films van Zahler. Niet dat de films verder echt met elkaar te vergelijken zijn, zo was Bone Tomahawk een western, maar qua opbouw tappen zijn films uit hetzelfde vaatje. Voor wie het geduld daadwerkelijk kan opbrengen heeft Zahler opnieuw een daverende climax in petto die zonder meer flink zal binnenkomen bij de kijker. Toch is dat zeker niet het enige wat opvalt aan deze film. Zo is er een sterke chemie tussen Gibson en Vaughn, die gedreven door elkaar een ijzersterke performance weten neer te zetten. Ze hebben hierbij veel steun aan de scherp geschreven droogkomische dialoogvoering tussen de heren. Het is iets dat naadloos aansluit bij de onvoorspelbaarheid van de film. Elke keer als je denkt te weten hoe de vork in de steel zit, blijkt weer dat je op het verkeerde been bent gezet. Hoe verder de film vordert, hoe grimmiger de sfeer wordt en des te interessanter het uitgangspunt, dat daarnaast is verpakt in een sterke jaren ’70 setting.

Toch is Dragged Across Concrete zeker niet perfect. Zo worden er veel karakter geïntroduceerd in de film, waarna je vervolgens erg lang moet wachten om te zien wat ze nou daadwerkelijk aan het verhaal toe te voegen hebben. Je kan dan ook eigenlijk veilig stellen dan het eerste uur van de film makkelijk in de helft van deze tijd verteld had kunnen worden om hetzelfde punt te maken. Zeker in deze wat taaie eerste helft van de film springt het verhaal nogal eens van de hak op de tak, maar gaandeweg vallen de puzzelstukjes op hun plek en krijgt het geheel steeds meer vorm. Zoals eerder gezegd is het echter allemaal voorspel, want het is allemaal opbouw richting een daverende finale. Dit poetst de bijsmaak van het taaie hele eerste uur weg, want dit blijkt toch onmisbaar voor de rest van de film. Als we dan kijken naar de gore, waardoor de film van tijd tot tijd zeker zijn minder smaakvolle stukken kent en bikkelhard blijkt te zijn, is er ten opzichte van de twee vorige films van Zahler een flinke stap terug gezet. Als we dan naar het einde kijken blijkt dat Zahler al zijn troeven nog niet op tafel heeft gelegd, want hij heeft nog een fijne wending in petto die menig kijker zeker niet onberoerd zal laten.

Extra’s: Naast de film is er op de Blu-ray release helaas geen bonusmateriaal te vinden.

Dragged Across Concrete is een fijne slowburner geworden, waarbij het geduld van de kijker geruime tijd op de proef wordt gesteld. Daarnaast maakt de regisseur ook nog eens de opmerkelijke keuze om geen soundtrack aan de film toe te voegen. Dat hij vakkundig genoeg is om de film de volledige speelduur interessant te houden zegt genoeg over de film, maar ook over de kwaliteiten van Zahler als regisseur. Hij helpt zichzelf daarnaast door een heerlijke jaren ’70 setting neer te zetten aan de hand van prachtig camerawerk en een vleugje gitzwarte humor. Toch zal de film zeker niet aan iedereen besteed zijn. Zo moet je je als gemiddelde filmkijker vooral niet laten leiden door de grote namen in de cast. Wie echter ook de vorige twee films van Zahler kon waarderen, weet precies wat je van de beste man kan en mag verwachten. Het maakt deze film dan misschien niet tot een van de grote hoogvliegers van dit filmjaar, maar de film is goed uitgewerkt en door de bijzondere keuzes die gemaakt zijn is het op z’n minst opnieuw een erg interessante film die nieuwsgierig maakt naar het volgende project van Zahler.

Met dank aan Dutch FilmWorks voor het recensie-exemplaar