Final Portrait
Parijs, 1964. Als de beroemde schilder Alberto Giacometti tijdens een expositie zijn oude vriend, schrijver en kunstcriticus James Lord tegenkomt, nodigt hij hem uit om model te staan voor een portret. James voelt zich vereerd en omdat het maar voor enkele dagen zal zijn stemt hij toe. Zodra hij echter de wereld van de kunstenaar binnenstapt wordt hij geconfronteerd met de werkwijze van Alberto. Deze worstelt met onzekerheden en heeft zo zijn eigen manier van communiceren. De dagen worden al snel weken, waarin James heen en weer wordt gesleurd tussen vreugde en frustratie.
Ondanks dat zijn naam zeker niet als eerste te binnen zal schieten, is ook acteur Geoffrey Rush geraakt door de hele #MeToo-beweging. Niet de aanklacht die tegen hem loopt ook maar in de schaduw mag staan van die tegen andere gevallen grote namen, maar toch. Het zal er wellicht ook mee te maken hebben dat deze vrij recente film met hem geen tot weinig aandacht heeft gekregen. Toch doet alles natuurlijk niets af aan de kwaliteit van de film en moet gezegd worden dat de film over de Zwitserse beeldhouwer en schilder zeker de moeite waard is.
De casting is namelijk voortreffelijk, waarbij vooral de treffende gelijkenis tussen Giacometti en Rush opvalt. Rush gaat zich in het wat excentrieke personage lekker te buiten aan een hoop gemopper en flinke moodswings, ingegeven door onzekerheden. Naast hem zien we Armie Hammer, als onderwerp van zijn nieuwe portret. Hammer laat hier zien dat zijn carrièrewending met Call Me by Your Name niet over één nacht ijs is gegaan. Met zijn vertolking van James Lord neemt hij de kijker mee in zijn frustratie als hij wordt geconfronteerd met de unieke werkwijze van Giacometti. Wanneer er weer een “oh fuck!” vanachter het canvas vandaan klinkt weet je al snel hoe laat het is en het zorgt er dan ook voor dat je volledig meegaat in de groeiende frustratie van Lord.
Dat Giacometti er op zich niet slecht vanaf komt is vooral de verdienste van Rush, die van Giacometti een verward genie weet te maken die duidelijk gebukt gaat onder zijn kunnen. Iets waar hij zelf overigens continu vraagtekens bij stelt. De film markeert het regiedebuut van Stanley Tucci, die een succesvolle carrière als acteur kent. Hij heeft er bij zijn debuut voor gekozen om de film zich voornamelijk op een locatie af te laten spelen, namelijk het atelier van Giacometti. Op zich een logische keuze, want zeker voor een debuterend regisseur zijn de omstandigheden makkelijker beheersbaar. Toch ligt wel de verveling op de loer en dat is precies waar de film mee worstelt. Enerzijds is de film een fascinerend kijkje in de gekwelde geest een geniale kunstenaar, maar anderzijds kent de film te weinig diepgang en is het verloop vrij repetitief.
Extra’s: Naast de film, die alleen op dvd uitkomt, is er geen bonusmateriaal aanwezig. Gezien het een biografische film betreft is het jammer dat er geen documentaire over Giacometti en/of zijn werk aanwezig is.
Final Portrait plaatst de kijker volledig in de stoel van het onderwerp van het portret. Zo weet de film aan de ene kant te intrigeren met een boeiende kijk op een onzeker genie die met zijn eigenaardigheden zijn onderwerp tot het uiterste drijft. Aan de andere kant zit je in een vicieuze cirkel, met weinig diepgang en veel herhaling. Uiteindelijk gaat het niet meer zozeer of het kunstwerk daadwerkelijk voltooid wordt, al kan je bij voltooien alsnog je vraagtekens zetten na het horen van Giacometti, maar vooral om de weg die bewandeld wordt. Dat deze weg niet altijd even boeiend blijkt komt vooral doordat de film zich grotendeels op één locatie afspeelt. Dat het geheel toch interessant blijft is dan ook vooral te danken aan de twee voortreffelijke hoofdrolspelers.
Met dank aan Cinemien voor het recensie-exemplaar.
Beoordeling
- Film
- Eindcijfer
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.