De New Yorkse erfgename en socialite Florence Foster Jenkins heeft de Verdi Club opgericht om haar passie voor muziek en opera met de wereld te delen. Wanneer de wereld in oorlog is, is muziek volgens Jenkins belangrijker dan ooit. Daarom huurt ze een zangcoach in en ook de pianist Cosmé McMoon. Voor Jenkins klinkt haar stem als muziek in de oren, maar de twee merken al snel dat ze op z’n zachtst gezegd een gebrek aan zangtalent heeft. Ondanks dat haar optredens bij iedereen op de lachspieren werken, probeert haar man en manager St. Clair Bayfield haar te beschermen voor de waarheid. Dan besluit Jenkins om een groot publiek concert te geven in Carnegie Hall, wat resulteert in de grootste uitdaging ooit voor haar man.

Florence Foster Jenkins vertelt het waargebeurde verhaal van de gelijknamige legendarische New Yorkse erfgename en socialite. Jenkins streefde ernaar om een grootse zangeres te worden, maar daarentegen werd ze juist bekend vanwege haar gebrek aan zangtalent. Zelf zei Jenkins hierover: ’’Mensen kunnen zeggen dat ik niet kan zingen, maar ze kunnen niet beweren dat ik nooit heb gezongen.’’ De film over deze opmerkelijke vrouw werd geregisseerd door de Engelsman Stephen Frears. Een naam die niet meteen bij iedereen een belletje zal doen rinkelen. Hij is dan ook een regisseur die al jaren aan de weg timmert, maar die slechts eens in de zoveel jaar echt hoge ogen gooit met een film. Wat te denken van films als Dangerous Liaisons (1988), High Fidelity (2000), The Queen (2006) en Philomena (2013). Stuk voor stuk sterke films en met Florence Foster Jenkins weet hij opnieuw een film van formaat aan dit rijtje toe te voegen.

In de rol van Jenkins zien we Meryl Streep, een actrice met een staat van dienst waar menig ander actrice jaloers op kan zijn. Zij mocht dan ook al 19 Oscarnominaties op haar naam schrijven, waarvan zij er daadwerkelijk drie wist te verzilveren. Met haar vertolking als Jenkins laat zij opnieuw een fenomenale prestatie zien en haar 20^e Oscarnominatie zou zeker op zijn plaats zijn. Naast dat Streep acteert op hoog niveau, nam ze namelijk ook alle zangpartijen voor haar rekening. Iets dat Simon Helberg, die de rol van McMoon speelt, deed voor alle pianopartijen. Samen namen zij hun zang- en pianopartijen op in de legendarische Abbey Road Studios. Eenmaal op de set wist Frears hen zover te krijgen om hun partijen live op de set te reproduceren. De kans om met Streep te spelen was voor Hugh Grant reden genoeg om het stoppen met acteren uit te stellen. Hij had geen betere beslissing kunnen nemen, want zijn vertolking als Bayfield is één van de beste uit zijn carrière. Geheel terecht werd hij dan ook al genomineerd voor een Golden Globe.

Florence Foster Jenkins valt op door het uitmuntende acteerwerk en de chemie tussen Streep, Grant en Helberg. Wat bij een film als deze echter ook erg belangrijk is, is om te kijken of het leuk blijft om bijna twee uur lang te kijken naar een vrouw die zo vals zingt als een krolse kat. Gelukkig is Frears hier meer dan in geslaagd. Laten we eerlijk zijn, natuurlijk is het moeilijk om niet in lachen uit te barsten. Zeker aangezien Streep de ene valse noot na de andere ten gehore brengt. Iets waarvoor ze als actrice dan weer veel lof voor verdient, omdat ze in eerdere films bewees over een prachtige stem te beschikken. Frears laat de kijker daarentegen echter ook de zwaktes van Jenkins zien en haar overmoed wanneer ze in Carnegie Hall wil optreden. Het zorgt ervoor dat je van Jenkins gaat houden en dat je zelfs respect krijgt voor haar dromen. En doen we dat eigenlijk niet allemaal dromen? Des te mooier is het om te zien dat dromen kunnen uitkomen, zelf als je niet over alle benodigde kwaliteiten beschikt.

Extra’s: Op de disc staan helaas geen extra’s en dat is een gemiste kans. Zo was het wellicht leuk geweest om Streep en Helberg aan het werk te zien in de Abbey Road Studios. Daarnaast doet een blik achter de schermen met daarbij een toelichting van de cast en crew het geheel meestal ook wel goed.

Florence Foster Jenkins is een sterke film over een opmerkelijke vrouw. Het is moeilijk, zo niet onmogelijk, om niet in lachen uit te barsten tijdens het kijken van deze film. Dankzij Frears sterke regie wordt echter nooit de draak gestoken met Jenkins en krijg je als kijker zelf respect voor haar. Natuurlijk gaat alle lof hiervoor ook naar Streep, die opnieuw een voortreffelijke rol aan haar reeds omvangrijke oeuvre toevoegt. Naast haar zien we Grant, die hiermee misschien wel zijn beste rol uit zijn carrière neerzet. Kortom Florence Foster Jenkins is een film die je gezien en gehoord moet hebben.

Met dank aan Paradiso Filmed Entertainment i.s.m. Remain In Light voor het recensie-exemplaar.