Socialite Florence Foster Jenkins heeft de Verdi Club gesticht om, samen met haar man en manager St. Clair Bayfield, haar passie voor muziek en opera met de wereld te delen. Het is 1944, de wereld is in oorlog en muziek is naar mening van Jenkins belangrijker dan ooit. Het doet haar besluiten om haar zanglessen te hervatten. Ze huurt de vocal-coach en pianist Cosmé McMoon in, maar al snel ontdekken zij dat Jenkins een sopraan is met op z’n zachtst gezegd een gebrek aan zangtalent. Bayfield houdt haar echter de hand boven het hoofd, waardoor mensen in de Verdi Club haar uit respect aanhoren. Ondanks dat menigeen zijn lach soms amper in kan houden gaat Jenkins meer en meer op in haar kunnen, wat resulteert in een grootse uitdaging als zij een openbaar concert wil geven in Carnegie Hall.

Stephen Frears is zo’n regisseur die eens in de zoveel jaar opeens hoge ogen gooit met een film. Zo scoorde hij in 1988 een hit met Dangerous Liaisons, verraste hij in 2000 met High Fidelity, bracht hij ons The Queen in 2006 en leverde hij in 2013 het hartbrekende Philomena af. Daar tussenin zien we veel interessante films, maar geen films die een groot publiek wisten te bereiken. Wat opvalt is dat Frears met zijn grootste successen steeds kan rekenen op sterke vrouwelijke hoofdrolspeelsters en Florence Foster Jenkins is hierop geen uitzondering. Zo zien we hier Meryl Streep, genomineerd voor maar liefst 19 Oscars, waarvan zij er drie daadwerkelijk wist te verzilveren. Na het zien van deze film zou het ons niks verbazen als zij nominatie nummer 20 op haar konto mag bijschrijven.

Het moge dan ook duidelijk zijn dat Streep opnieuw excelleert. Haar inlevingsvermogen valt opnieuw te prijzen. Niet alleen acteert zij op hoog niveau, ook de zangpartijen neemt zij zelf voor haar rekening. Ditzelfde geldt overigens voor Simon Helberg, die daadwerkelijk zelf de partijen van pianist Cosmé McMoon speelt. Samen namen zijn hun zang- en pianopartijen op in de legendarische Abbey Road studios, maar regisseur Frears wist beide te overtuigen om hun partijen live op de set te reproduceren. Het geeft de film net een wat authentiekere feeling. De status van Streep was voor Hugh Grant de reden om het stoppen met acteren nog even uit te stellen. Hij onderscheidt zich met zijn rol van St. Clair Bayfield, de partner en manager van Jenkins. Deze rol behoort zonder meer tot de beste uit zijn carrière, waarin deze duidelijk opvalt tussen alle soortgelijke rollen in romcoms .

De kracht van de film zit hem echter niet alleen in het acteerwerk en de chemie tussen de hoofdrolspelers. Zo is de komische noot rijkelijk aanwezig, waarbij Streep in deze biopic eigenlijk precies hetzelfde lot ondergaat als Jenkins destijds. Want ook als kijker kan je amper je lach in houden als Streep haar valse noten afvuurt richting het gehoor. Een prestatie op zich trouwens om zo vals te zingen, want in eerdere rollen bewees zij zich een zeer sterke zangeres. Het maakt Florence Foster Jenkins een prachtige hartverwarmende film, waarbij je een soort medelijden ontwikkelt voor Jenkins. De daadwerkelijke prestatie is dat alle rollen zo sympathiek blijven dat je geen hekel kan krijgen aan de goede bedoelingen van Bayfield en je Jenkins uiteindelijk een optreden in Carnegie Hall gunt.

Florence Foster Jenkins is een sterke dramafilm die weet te overtuigen door de mooie balans met humor. Hierdoor blijft de sympathie voor de hoofdpersonen behouden en daar zit nou precies de kracht van dit feitelijk zeer treurige verhaal. Dit is te danken aan de sterke regie van Frears, al werpen we de hoofdrolspelers toch de meeste lof toe. Want dat Meryl Streep opnieuw excelleert met haar rol als Florence Foster Jenkins zal wellicht niemand nog verbazen, maar dat Hugh Grant één van de beste rollen uit zijn bijna stopgezette carrière neerzet des te meer. Een film met een hart van goud.