Hendrik Groen schrijft in een bejaardentehuis in Amsterdam-Noord zijn dagboek. Zijn leeftijd vormt in deze geen enkel probleem, want Hendrik is nog zo levendig als hij maar zijn kan. Achter de geraniums zitten is dan ook geen optie voor Hendrik en hij besluit met een aantal andere bewoners de rebelse bejaardenclub Omanido op te richten. Dit in een poging om op zijn 85-jarige leeftijd nog iets te maken van het leven, want Hendrik mag dan wel oud zijn, dood is hij nog lang niet. Samen met zijn kenmerkende humor neemt hij niet alleen de bewoners van het bejaardentehuis in de maling. Ook de directie, zijn vrienden en alle perikelen die bij ouderdom komen kijken passeren de revue, waarbij hij ook zichzelf niet spaart.

Peter de Smet is een auteur die achter het pseudoniem Hendrik Groen schuil gaat. Met het boek “Pogingen iets van het leven te maken: Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83¼ jaar” uit 2014, behaalde de schrijver een onverwacht succes, waarvoor hij in 2016 zelfs de Publieksprijs voor het Nederlandse Boek ontving. Omdat Smet helemaal geen zin had in deze publiciteit kwam hij de prijs niet eens ophalen en zei letterlijk dat hij geen zin had in de heisa van bekend zijn had. In 2017 besloot Omroep MAX het boek naar het televisiescherm te vertalen waarbij scenarist Martin van Waardenberg het scenario voor zijn rekening nam en daarna ook nog eens bevestigde dat Smet wel degelijk de man achter het pseudoniem bleek te zijn. Acteur Kees Hulst vult de rol in van Hendrik Groen op zeer goede wijze en wordt bijgestaan door niemand minder dan André van Duin die de rol van de beste vriend Evert van Hendrik voor zijn rekening neemt. Tim Oliehoek is tenslotte de man achter de camera en wist in 2016 a een Gouden Kalf binnen te slepen voor het televisiedrama De Zaak Menten. Qua personele bezettingen heeft de serie dus alles mee om het geheel tot een succes te maken en naast dat de serie een groot succes bleek te zijn, is de serie ook direct één van de beste series geworden die Nederland in dit genre rijk is.

Toch is de eerste aflevering een beetje zoekende en komt het geheel niet heel erg lekker uit de verf. De bewoners lijken op het eerste gezicht weinig moeite te hebben met hun leeftijd en zelfs directrice Stelwagen lijkt een geschikt en menselijk persoon voor de functie die zij bekleed. Dit zorgt voor een iets wat trage start van de serie, waar gaanderweg de tweede aflevering gelukkig een eind aan komt. Het maakt dat de serie pas vanaf de derde aflevering weet te imponeren en recht doet aan het bekroonde boek. Deze trage start was misschien ook wel nodig om het geheel goed tot zijn recht te laten komen waarbij je ook zal gaan snappen waarom Hendrik weigert bij de pakken neer te gaan zitten. Zo opent de serie met een scene waarin één van de overleden bewoonsters voor de ogen van Hendrik hardhandig en oneerbiedig in een lijkzak wordt gehesen. Schrijnend natuurlijk, maar in de huidige maatschappij geen ondenkbaar tafreel. Het zal de eerste twee afleveringen dan ook een beetje op de tandjes bijten zijn, maar wie doorzet kan een subliem geheel verwachten dat perfect past in het rijtje kwaliteitsseries die de publieke omroep ons altijd weer weet voor te schotelen.

Zoals gezegd komt de lol er vanaf de derde aflevering goed in als Hendrik samen met een aantal bewoners de rebellenclub Omanido opricht om daarmee de laatste jaren van hun leven iets dragelijker te maken. Waarbij de eerste twee afleveringen vrijwel worden ondergedompeld in een serieuze toon, krijgt de serie vanaf die aflevering meer kleur en komt de humor er ook zeker goed in, voor zover dat natuurlijk kan in een serie die een dergelijk serieus onderwerp behandeld. Uiteindelijk brengt de serie de prachtige boodschap met zich mee dat men nooit te oud is voor liefde, vriendschap en levenslust. Van Duin lijkt wel een vreemde eend in de bijt en speelt in deze serie eigenlijk voor de tweede keer in zijn carriere een serieuze rol. Toch kan de komiek, zij het op ingetoge wijze voor zijn doen, wel los gaan in de rol van de levenslustige Evert, die er een sport van heeft gemaakt om iedereen op stang te jagen. Het zorgt er uiteindelijk voor dat de serie een bittere pil is met een heerlijke zoete smaak, waarbij je als kijker direct in het verhaal gezogen wordt en de serie een absolute doorkijker maakt. Laat je door het onderwerp echter niet in de maling nemen, want Het Geheime Dagboek van Hendrik Groen is, ondanks dat de serie door ouderen omroep MAX is gemaakt, een serie voor jong en oud.

Extra’s: Naast de 12 afleveringen die netjes over twee dvd-schijfjes zijn verdeeld, en ook allemaal optioneel voorzien zijn van Nederlandse ondertiteling voor doven en slechthorenden, is er geen bonusmateriaal op de schijfjes te vinden.

Het Geheime Dagboek van Hendrik Groen is een sublieme Nederlandse serie geworden die even zoet als bitter blijkt te zijn. De trage start die de serie maakt is broodnodig om de situatie goed te kunnen schetsen, maar in de derde aflevering gaan alle remmen, voor zover het onderwerp het toelaat natuurlijk, los. Het maakt de serie dan ook een heerlijke wegkijker die de kijker met zijn neus op de feiten drukt dat je nooit te oud bent voor liefde en vriendschap. Vooral komiek André van Duin valt op in de rol van de levenslustige vriend van Hendrik Evert. Verwacht geen doldwaze komedie, maar subtiele, uit het leven gegrepen, humor, waar iedereen zich wel mee kan vereenzelvigen. Ondanks dat de serie door oudere omroep MAX is gemaakt, is de serie geschikt voor jong en oud en als je de serie op televisie gemist hebt, dan is deze dvd-box zeer de moeite waard om aan te schaffen. Want de fans van de serie zullen een aanschaf sowieso niet achterwegen laten.

Met dank aan Just Entertainment voor het recensie-exemplaar.