De geesteszieke Kevin lijdt aan een dissociatieve identiteitsstoornis waardoor hij in de loop der jaren 24 verschillende persoonlijkheden heeft ontwikkeld. Als The Horde heeft hij vier cheerleaders ontvoerd, die hij wil offeren aan zijn gevaarlijke bovenmenselijke identiteit genaamd The Beast. Intussen is buurtwacht David Dunn hem op het spoor, die samen met zijn zoon zijn bovenmenselijke gave gebruikt om mensen te beschermen tegen het kwaad in de wereld. Als David hem vindt worden zowel hij als Kevin opgepakt en in een psychiatrische instelling gestopt. Hier probeert Dr. Ellie Staple hun ervan te overtuigen dat al hun zogenaamde superkrachten verklaarbaar zijn. Wat David echter niet weet is dat ook zijn aartsvijand Elijah Price, of beter gezegd Mr. Glass, ook gevangen wordt gehouden. Als Elijah een meesterlijk ontsnappingsplan bedenkt, waarin Kevin een belangrijke spil is, moet David er alles aan doen om de twee te stoppen.

Na The Sixth Sense, zijn grote doorbraak uit 1999, kwam regisseur M. Night Shyamalan een jaar later al met het opmerkelijke Unbreakable. Unbreakable vertelt het verhaal van twee op het oog doodgewone mensen die erachter komen dat ze over superkrachten beschikken. Ondanks dat Shyamalan veelvuldig praatte over een vervolg, duurde het tot 2016 dat hij hier min of meer werk van maakte. Min of meer, want in Split werd pas na de aftiteling de link naar Unbreakable gelegd. En nu is daar Glass, de afsluitende film van de trilogie, waarbij de cast van zowel Unbreakable als Split samenkomt om de losse eindjes aan elkaar te knopen. Toch is dit allerminst een garantie voor succes, want met Shyamalan kan het twee kanten op gaan. Zo wisselt de eigenzinnige regisseur successen als de eerder genoemde films af met nogal wisselvallige en soms zelfs tenenkrommend slechte films. Denk daarbij films als After Earth of Lady in the Water. Voordeel is dat Split alvast een een goede fundering legde, waarbij het natuurlijk ook een heerlijk vooruitzicht is dat Bruce Willis, Samuel L. Jackson en James McAvoy nog een maal in de huid kruipen van hun aardse en menselijke superhelden karakters.

Gelukkig blijkt al snel dat Shyamalan goed heeft nagedacht over het verdere verloop van het verhaal. Zo wordt er flink de tijd genomen voor een verdere uitdieping van de karakters nadat Kevin en David zijn opgepakt en in het gesticht zijn gestopt. Nadeel is dat het flink het tempo uit de film haalt en het geduld van de kijker flink op de proef wordt gesteld. Toch blijft het wel boeien, iets dat vooral te danken is aan de performance van McAvoy. Hij weet de show te stelen door een briljante en haast gestoorde acteerprestatie neer te zetten, waarbij hij in korte tijd op een geloofwaardige manier van identiteit wisselt. Toch zal je je meermaals afvragen welke kant Shyamalan uit wil en wat de bedoeling nou eigenlijk is van de ogenschijnlijke uitzichtloze situatie waarin de drie zijn beland. Het duurt dan ook vrij lang voordat Mr. Glass in beeld komt en dat is ook direct het punt waarop meer duidelijk wordt en de film aan kracht weet te winnen. Kevin wil met ten koste van alles weten wie de man in de cape was die hem in bedwang kon houden en als Elijah erachter komt dat zijn aartsvijand David in het zelfde gesticht zit, bedenkt hij een meesterplan om Kevin’s identiteit The Beast voor zijn karretje te spannen.

Ondanks de meer dan degelijke aanloop is het toch vooral weer de ontknoping die de film zo goed maakt, iets dat we ondertussen ook wel gewend zijn van het werk van Shyamalan. Ondanks dat je het verwacht zal je deze uiteindelijk niet zien aankomen en we kunnen gerust stellen dat we sinds The Sixth Sense zo verrast zijn met een uiteindelijke ontknoping. De puzzelstukjes vallen in elkaar en het zou een hele slechte zet zijn als men hier nog een vervolg op gaat maken. Het slot zorgt er namelijk op een passende wijze voor dat met Glass de cirkel rond is en een vervolg min of meer onmogelijk wordt gemaakt. Voor de rest biedt Glass eigenlijk precies wat je ervan mag verwachten. De cinematografie is, evenals de aankleding van de film, zeer degelijk en eigenlijk is het enige dat echt nog opvalt is de soundtrack. Vooral aan het einde lijkt het erop dat er flink leentjebuur is gespeeld bij Superman-film Man of Steel. Of sterker nog; er bekruipt je een gevoel dat het thema gewoon een op een is overgenomen uit die film. Het maakt Glass tot een film die vooral toewerkt naar een verrassend slot en eigenlijk is dat alles wat we van de Shyamalan mogen verwachten.

Glass is een prima afsluiter die de cirkel rond maakt en de verhalen van Kevin uit Split en David en Elijah uit Unbreakable samensmelt tot een waardige trilogie. Ondanks dat Bruce Willis en Samuel L. Jackson misschien de bekendste namen zijn, is het hier toch vooral James McAvoy die op briljante wijze de show weet te stelen als de totaal verknipte Kevin met zijn 24 persoonlijkheden. Ondanks dat Glass absoluut de moeite waar is moet er wel een kanttekening gemaakt worden betreft de enorme hoeveelheid tijd die Shyamalan neemt om de karakters in de film toe te lichten. Het haalt het tempo onnodig uit de film en maakt de film langer dan nodig is. Voorspelbaar is de film hierbij gelukkig niet. Zo laat het einde zich niet raden totdat het moment daadwerkelijk aanbreekt en dat is natuurlijk al een verdienste op zich. We moesten er dan misschien negentien jaar op zich wachten, maar Shyamalan raffelt de conclusie van deze trilogie niet af en heeft duidelijk goed nagedacht over het grote geheel en hoe dit samen te laten komen zonder al te veel in herhaling te vallen.