Tom en Anna Wright zijn een jong Amerikaans stel die samen een nieuw leven zijn gestart in Londen. Toch lijken zij elkaar in hun goede bedoelingen langzaam te verliezen. Zo droomt Anna heimelijk van gezinsuitbreiding en besteedt Tom iedere vrije minuut aan het klussen in hun droomhuis. Maar ook al hun geld gaat in het huis zitten en het wordt steeds moeilijker om de eindjes aan elkaar te knopen. Dan ontdekken ze dat de huurder van het appartement onder hun overleden is. Bij het leeghalen van het appartement ontdekken ze een zak geld met maar liefst 220.000 pond. Al hun geldzorgen lijken voorbij, totdat ze het doelwit worden van de niet bepaald frisse figuren die hun geld terug willen.

Wat zou jij doen als je op een dag een flinke zak geld vindt? Ga je naar de politie of houd je het voor jezelf? Het is een interessante vraag om jezelf te stellen, ware het niet dat de wereld vol zit met moraalridders. Pas als het puntje bij paaltje komt komen er vaak hele andere dingen bij kijken. Het is precies wat Tom en Anna overkomt. In eerste instantie besluiten ze af te wachten of er nog iemand komt opdagen voor het geld, maar al snel blijkt dat Tom wat van het geld heeft uitgeven. De financiële problemen van het stel zijn groter dan Anna weet en hij heeft wat schuldeisers betaald. Vanaf dat moment gaat het dilemma overboord en ziet ook Anna de mogelijkheden, zo zouden ze nu een dure IVF-behandeling kunnen betalen. Begrijpelijke dingen, zowel Tom als Anna hebben dan ook niks kwaads in de zin.

De film opent met een misgelopen drugstransactie, waaruit de kijker kan opmaken dat deze heren letterlijk over lijken gaan en niemand in die wereld te vertrouwen is. De overgang naar de door zorgen geplaagde jonge Tom en Anna verloopt dan ook wat abrupt, maar de verhoudingen zijn in elk geval duidelijk. Het verloop van het verhaal is voorspelbaar en lijkt soms echt te gemakkelijk. Want natuurlijk drijft de grote som geld langzaam een wig tussen Tom en Anna. Zo geeft eerst Tom wat van het geld uit en daarna is Anna aan de beurt. Dit om later in de film door de druk van de situatie weer naar elkaar toe te groeien. Dit alles wordt redelijk neergezet door James Franco en Kate Hudson, al zijn beide geen groots acteur. Wat dat betreft is ondertussen de conclusie te trekkend dat 127 Hours, de succesfilm met Franco echt een toevalstreffer was. Maar ach, hij doet lekker waar hij zin in heeft. Wat dat betreft mogen we allang blij zijn dat hij weer een wat serieuzere film heeft aangepakt na alle films vol onderbroekenlol.

Dat de kijker tussendoor de weg bijna kwijtraakt in een wirwar van soms betekenisloze subplotjes helpt de film natuurlijk niet. Zo hebben we de criminelen uit de eerdergenoemde drugstransactie die elkaar het licht niet in de ogen gunnen. Deze rollen worden neergezet door Sam Spruell en Omar Sy, waarvan de laatste misschien dan wel uit zijn komische comfortzone is, maar ook allesbehalve indruk weet te maken. Tussen beide partijen door loopt dan ook nog inspecteur John Halen, een rol van Tom Wilkinson die over het algemeen altijd wel sterk speelt maar hier duidelijk zijn automatische piloot heeft gevonden. Wat in het voordeel van de film spreekt is de rauwe sfeer die men probeert te creëren met behulp van wat grauwe kleurfilters en een goed gekozen locatie. Maar het verhaal steekt daar toch erg schril tegen af. Dat is namelijk enerzijds vreselijk cliché en anderzijds ook nog eens zo onrealistisch als maar zijn kan. Tom en Anna stappen namelijk wel erg makkelijk en bijna zonder vrees in de wereld van misdaad. Al met al een film die bij de juiste verwachting redelijk weet te vermaken zonder verder echt potten te breken.

Extra’s: totaal afwezig en je kan je afvragen of het bij een film als deze echt een meerwaarde had kunnen betekenen.

Good People biedt een interessante gewetensvraag als uitgangspunt voor een verder dertien in een dozijn film. Het acteerwerk oogt over het algemeen wat ongeïnspireerd en van het verhaal hoeft de film het ook duidelijk niet te hebben. Wat overblijft is een film waar je je zeker niet mee verveelt als je de lat niet te hoog legt, maar toch beklijft je het gevoel dat er met het uitgangspunt en deze cast feitelijk wel wat meer in had gezeten als het script wat beter was geweest.

Met dank aan Dutch Filmworks voor het recensie-exemplaar.