Zuster Barnes en zuster Paxton worden als zendelingen van een Mormoonse kerk op pad gestuurd om mensen te overtuigen en bekeren tot hun geloof. Ze worden gestuurd naar het huis van meneer Read, die zijn interesse getoond had in de kerk. Hij overtuigd de dames om binnen te komen door te zeggen dat zijn vrouw in de keuken een taart staat te bakken. Hij gaat het gesprek aan met de zusters, maar al snel slaat de sfeer om als ze vragen of ze de vrouw van meneer Read mogen ontmoeten. Als de voordeur op een tijdslot schiet en de meiden steeds dieper in het huis belanden, volgt er een ijzingwekkend kat-en-muis spel, waarbij ontsnappen onmogelijk lijkt en de situatie met de minuut escaleert en meer bizar wordt.

Regisseurs en schrijvers Scott Beck en Bryan Woods hebben al veel fijne verhalen samen aan de man gebracht en wisten daarmee ook te imponeren. Zo was het duo ook al verantwoordelijk voor de verhalen van A Quiet Place, A Quiet Place II en de dit jaar verschenen A Quiet Place: Day One. Toch als het duo zelf de regie in handen nam voor een film, was het verhaal interessant, maar de uitwerking vaak wat zwakjes. Dit werd goed duidelijk bij bijvoorbeeld 65 met Adam Driver in de hoofdrol. Nou ziet deze film er toch wel erg interessant uit en zeker met een naam als Hugh Grant als de gestoorde Mr. Read weet de trailer in ieder geval wel de aandacht te trekken. Als de Mormoonse dames zien we Sophie Thatcher, beter bekend uit bijvoorbeeld de serie Yellowjackets en de film The Boogyman en Chloe East die we eerder al zagen in The Fabelmans en de serie Generation. Eigenlijk zijn hiermee de belangrijkste namen wel genoemd, want het draait eigenlijk bijna alleen maar om deze drie karakters, waarbij bijvoorbeeld een naam als Topher Grace die we natuurlijk kennen als Eric Foreman uit That ’70s Show een dusdanig kleine rol hebben, dat het benoemen daarvan bijna overbodig is.

De film opent wat traag, maar wel heel erg interessant. Zodra de meiden binnen zijn, begint al snel een gesprek over het geloof. Waar Mr. Read eigenlijk in eerste instantie heel veel interesse toont in de Mormoonse kerk van de dames, komen er al snel vreemde vragen, die in eerste instantie een beetje overbodig en raar lijken. Toch kaart deze discussie die gevoerd wordt eigenlijk wel een aantal gewetensvragen op die vaak tussen gelovigen en niet gelovigen gevoerd worden. De zusters van de kerk krijgen een naar gevoel dat er iets niet pluis is en blijven herhaaldelijk om de vrouw van Read vragen, maar elke keer als Read toestemt en naar zijn vrouw zou gaan, komt hij weer terug met een volgende vraag. Uiteindelijk verdwijnt Read naar de vermoedelijke keuken en proberen de meiden weg te komen, tot ze erachter komen dat de voordeur niet meer open te krijgen is en hun jassen, waar hun fiets sleutels in zitten zijn meegenomen door Read. De meiden zijn gedwongen om verder en dieper het ogenschijnlijke kleine huis in te gaan en dan wordt de film echt interessant.

De vergelijkingen die Read uiteindelijk tussen de drie grote geloven en bordspellen en muziek maakt, lijken in eerste instantie nogal raar, maar blijkt eigenlijk best sterk in elkaar gezet te worden. Want wie heeft de discussie nooit gevoerd over een verhaal dat telkens doorverteld wordt, waarbij misschien de basis een beetje in tact blijft, maar aan het einde van de rit hou je een volledig andere uitkomst over dan hoe het begon. Het zijn van die dingen die je eigenlijk wel aan het denken zetten en de film interessant blijven houden. Uiteindelijk ontaard de film in een wat meer ondenkbare situatie en dan wordt de film spannend en best wel hard en bloederig, maar dit staat dan weer niet in verhouding tot het eerste gedeelte van de film, hoewel er wel bekend moet worden dat de film gewoon erg sterk blijft.

Heretic is een ijzersterke thriller geworden met horrortrekjes die de aandacht de volledige speelduur weet vast te houden. Het is vooral Hugh Grant die als de geschifte Mr. Read weet te imponeren. Grant gooit al zijn charmante trekken in de strijd en weet de zusters in te palmen, maar zeker de gesprekken die gevoerd worden, waarbij het vooral de vergelijkingen tussen geloof en bordspellen en muziek het meest interessant is en je misschien zelfs nog wel aan het denken zet. De uiteindelijke ontknoping is gewoon erg vermakelijk en spannend, maar geven je wel het gevoel dat je naar een film met twee gezichten zit te kijken. Het maakt Heretic gewoon tot een erg goeie film die het zeker waard is om te kijken en dat je misschien nog stof tot nadenken zelfs mee geeft.