Scrat is nog altijd op zoek naar de voor hem ongrijpbare eikel. Door zijn drift naar deze door hem zo fel begeerde eikel veroorzaakt Scrat een reeks kosmische gebeurtenissen waardoor de aarde opnieuw met de ondergang wordt bedreigd. Het is aan de vrienden Sid, Manny, Diego en de rest van de groep om deze ondergang te voorkomen. Ze worden hierbij op de hielen gezeten door drie vliegende dinosaurussen die ervan overtuigd zijn dat zij de naderende apocalyps kunnen overleven omdat ze kunnen vliegen. Uiteindelijk leidt de reis de groep naar een nieuw exotisch land, waar de oplossing dan wellicht voor de hand ligt, maar deze niet zonder gevolgen is.

In 2002 maakte de wereld kennis met de eerste Ice Age-film, waarop door het grote succes nog drie vervolgen kwamen. Aangekomen bij alweer het vijfde deel is het natuurlijk te hopen dat de kracht en de humor niet verloren gaan, een gevaar dat iedere film meer op de loer ligt. Aan de compleet terugkeerde stemmencast ligt het in elk geval niet en ook de trailer, waarin de dolkomische eekhoorn Scrat opnieuw op jacht gaat naar de felbegeerde eikel, zag er weer dolkomisch uit. Helaas kunnen we al snel concluderen dat Scrat een veel te grote rol speelt in deze film en al direct vanaf de openingsscène gaat het dan ook bergafwaarts met de film.

Zo zien we hoe Scrat een UFO vind en door zijn onhandigheid de ruimte in wordt geschoten. Als hij met de UFO ons zonnestelsel systematisch onderhanden neemt valt direct op hoe kinderachtig deze film is. Zo vliegt hij tegen planeten aan waardoor deze letterlijk als biljartballen door de ruimte vliegen, dit voorzien van geluidseffecten die regelrecht uit een cartoon van weleer komt. Als kijker hoop je dan ook al vrij vroeg in de film dat dit niet de trend is voor de rest van de film, maar helaas zet dit soort ongein de hele film voort. De verdere verhaallijnen zijn helaas zelfs voor een dergelijke animatiefilm vrij doorzichtig, waarbij ze helaas ook niets nieuws of komisch met zich mee brengen. Het zorgt ervoor dat zeker de volwassene kijker zich nog binnen het half uur zal gaan irriteren en zelfs vervelen.

Positief is dat de animatie in de film wel weer van hoog niveau is, iets dat we gewend zijn van de reeks en dus ook verwacht mag worden. Daarbij komt dat het 3D-effect zeker zijn meerwaarde heeft in de film. Zo ziet de scène waarin de komeet op de Aarde afkomt er erg goed uit, waarbij je met het afbrokkelen van de komeet bijna van je stoel af zal vallen. Voor de rest valt de prima soundtrack van de film op, die je soms het idee geeft dat je te maken hebt met het werk van vermaard componist John Williams. Helaas leggen deze pluspunten het af tegen de minpunten en kunnen we onmogelijk spreken van een geslaagd nieuw hoofdstuk in het Ice Age verhaal. HIervoor is het verhaal te oppervlakkig en kinderachtig en zal de film het deze periode als familiefilm afleggen tegen het veel betere Finding Dory.

Ice Age: Collision Course is een prachtig geanimeerde film, die helaas de familiefilm voorbij is door een overdaad aan flauwe en kinderachtige humor. De oorzaak van dit probleem ligt grotendeels bij Scrat, die dit avontuur een veel te grote rol speelt. Het maakt dat de film eigenlijk alleen geschikt is voor een jong publiek, waarnaast er voor de volwassenen er weinig te beleven valt. Zeker op het komische vlak stelt de film flink teleur. Gelukkig maakt het 3D effect in de bioscoop het nog een beetje goed, maar we kunnen niets anders concluderen dan dat deze vijfde Ice Age-film een grote teleurstelling is geworden. Ice Age: Collision Course doet zijn titel eer aan en de makers doen er beter aan om het hierbij te laten, want de koek is duidelijk op.