Harlem, New York, begin jaren zeventig. De negentienjarige Clementine ‘Tish’ Rivers en de twintigjarige Alonzo ‘Fonny’ Hunt worden na een jarenlange vriendschap verliefd op elkaar en staan op het punt om samen een leven op te bouwen. Een valse beschuldiging voor verkrachting zorgt er echter voor dat Fonny in de gevangenis belandt en dit zet in één klap een streep door hun toekomstplannen. Ondanks een gebrek aan bewijs wordt Tish door een hoge mate van discriminatie tegengewerkt om haar geliefde weer bij zich te kunnen houden. Samen met haar familie doet ze er alles aan om Fonny weer vrij te krijgen. Als ze zwanger blijkt te zijn van Fonny maakt dat de zaken er niet bepaald makkelijker op. Helemaal niet in relatie tot de ouders van Fonny, wiens moeder in Tish altijd al niet de juiste partner voor haar zoon heeft gezien. Tish put hoop uit de onvoorwaardelijke liefde die zij voelt voor Fonny en vecht voor een toekomst samen met de man van wie ze houdt.

Regisseur Barry Jenkins bracht ons in 2016 het indrukwekkende, en tevens Oscar winnende, kleinschalige meesterwerk Moonlight. Niet slecht voor een debuutfilm, al had Jenkins al wel een aantal shorts op zijn naam staan. Voor zijn tweede langspeelfilm tapt de regisseur een beetje uit het zelfde vaatje. De film is gebaseerd op gelijknamige roman van schrijver James Baldwin uit 1974, die doordrenkt is met het thema racisme en de dagelijkse strijd van de Afro-Amerikaanse bevolking in stedelijke omgevingen. De vraag is dan ook vooral of hij opnieuw zo’n indrukwekkende film kan afleveren in een tijd waarin we worden overspoelt met films waarin hetzelfde thema centraal staat. Het verhaal leent zich in ieder geval goed voor een verfilming. Aan de casting zal het niet liggen. Zo kan hij ditmaal rekenen op de diensten van acteur Stephan James, die in het verleden al indruk wist te maken met rollen in films als Race en Selma. Zijn tegenspeelster is KiKi Layne, die met If Beale Street Could Talk haar debuut maakt.

Toch zit juist in de casting het grootste probleem. Zo ontbreekt de chemie tussen James en Layne een beetje, die daarnaast vooral te mooi en te perfect zijn om een dergelijke rol te kunnen vervullen. Vooral in de jeugdige scènes wordt dit pijnlijk duidelijk en lijken de twee het vooral te moeten hebben van de zwijmel blikken over en weer. Wat ook opvalt is dat het allemaal veel te gestileerd in beeld wordt gebracht, waardoor het net het ruwe randje mist dat de verfilming eigenlijk nodig heeft. De bedoeling van de regisseur komt hierdoor totaal niet goed over en je zal al snel concluderen dat de film op elk punt minder is dan Moonlight. Gelukkig wordt alles nog enigszins gered door Regina King, die de rol van Sharon Rivers speelt. Zij is waarschijnlijk het beste element van deze productie, hoewel een Oscar voor Beste Vrouwelijke Bijrol dan weer wat overdreven was. Ze staat centraal in het meest enerverende deel van de film, waarin Trish haar schoonfamilie moet gaan inlichten over de zwangerschap.

Helaas komt de film verder nergens echt tot leven en slaat Jenkins de plank geregeld flink mis. Zo is de liefdesscène tussen Trish en Fonny niet alleen overbodig, maar duurt deze ook veel te lang en wordt het voor de kijker allemaal wat ongemakkelijk. Natuurlijk, de makers willen de liefde tussen het stel goed laten overkomen op het scherm, maar doordat het zo ongemakkelijk wordt gepresenteerd werkt het soms meer op de lachspieren dan de film lief is. In de jaren 70 was er veel sprake van racisme, zeker in situaties zoals die van Fonny. Maar de manier waarop dit weergegeven wordt, als hij veroordeeld tot een gevangenisstraf, hebben we al zoveel eerder en zoveel beter zien worden uitgewerkt in andere films. En ook de tijdsgeest komt door de gestileerde beelden matig uit de verf. Wat je dan uiteindelijk overhoudt is een langdradig liefdesdrama waarbij de uiteindelijke uitkomst voor velen niet als een verrassing zal komen.

Extra’s: Waar we tegenwoordig steeds meer kale dvd releases zien, is deze release wonderbaarlijk genoeg voorzien van het nodige bonusmateriaal. Niet gebruikelijk wellicht, aar natuurlijk wel erg welkom voor degene die zich na het kijken hiervan verder in de productie wil verdiepen.
· Verwijderde scenes (22:17) Een aantal verwijderde scènes uit de film, met optioneel audiocommentaar van regisseur Barry Jenkins.
· If Beale Street Could Talk: Poetry in Motion (27:35) Een meer dan aardige making of, met leuke interviews met de cast en crew, die alle facetten van de productie wel behandeld.
· Gallery: Een gallerij met de nodige foto’s uit het productieproces van de film.
· Theatrical Trailer (02:04) De bioscooptrailer van de film.
· Audiocommentaar: Bekijk de film met audiocommentaar van regisseur Barry Jenkins

If Beale Street Could Talk is een langdradig liefdesdrama dat niet lekker uit de verf komt. De acteerprestaties mogen dan wel redelijk tot sterk zijn, maar van een sterke chemie tussen de hoofdrolspelers valt niet te spreken. De eindeloze verliefde blikken van Trish en Fonny beginnen na een kleine twintig minuten flink op de zenuwen te werken en dan moet de totaal overbodige liefdesscène nog komen! Het zorgt ervoor dat de film nou net dat rauwe randje mist en veel kijkers moeite zullen hebben om hun aandacht erbij te houden. Het verdere verloop van het verhaal komt ook niet als een verrassing en de afloop evenmin. We kunnen dan ook concluderen dat we hier voor de zoveelste keer met een film te maken hebben die zich concentreert op de onschuldige zwarte man in de jaren 70, die onterecht wordt veroordeeld tot een gevangenisstraf door de boze witte mensen. Er wordt zo op gehamerd de laatste jaren, dat het ondertussen haast omgekeerde discriminatie aan het worden is.

Met dank aan WW Entertainment voor het recensie-exemplaar.