Harlem, New York, begin jaren zeventig. De negentienjarige Clementine ‘Tish’ Rivers en de twintigjarige Alonzo ‘Fonny’ Hunt worden na een jarenlange vriendschap verliefd op elkaar en staan op het punt om een leven samen op te bouwen. Een valselijke beschuldiging voor verkrachting zorgt er echter voor dat Fonny in de gevangenis belandt en in één klap een streep zet door hun toekomstplannen. Maar een gebrek aan bewijs en een hoge mate van discriminatie werken Tish tegen om haar geliefde weer bij zich te kunnen houden. Samen met haar familie doet ze er alles aan om Fonny weer vrij te krijgen, maar als Tish zwanger blijkt te zijn van Fonny, maakt dat de zaken er niet bepaald makkelijker op. Helemaal niet in relatie tot de ouders van Fonny, wiens moeder in Tish altijd al niet de juiste partner voor haar zoon heeft gezien. Tish put hoop uit de onvoorwaardelijke liefde die zij heeft voor Fonny en vecht voor een toekomst samen met de man van wie ze houdt. Maar kan de liefde alles overwinnen?

Voor liefhebbers van boeken is de naam van schrijver James Baldwin geen onbekende. De donkere predikant die openlijk uitkwam voor zijn biseksuele geaardheid heeft aardig wat titels op zijn naam staan en dus mag het op z’n zachts gezegd een verrassing genoemd worden dat nog nooit eerder één van zijn boeken naar het witte doek is vertaald. Een verfilming van één van zijn eigen verhalen heeft hij helaas dus nooit mogen meemaken, hij overleed in 1987, maar het is fijn om te zien dat de interesse er dan anno 2019 eindelijk is. Helemaal als blijkt dat filmmaker Barry Jenkins degene is geweest die zich heeft gebogen over één van zijn meest aansprekende boeken.

Barry Jenkins zette zich twee jaar geleden op indrukwekkende wijze op de kaart met het aangrijpende Moonlight en wist daarmee zelfs de belangrijkste Oscar mee naar huis te nemen. In die film verteld hij het verhaal van een homoseksuele donkere man die opgroeit in een ruige buitenwijk van Miami. Wat dat betreft staat het verhaal van If Beale Street Could Talk niet ver af van zijn vorige succes, want ook ditmaal staan zaken als armoede, discriminatie en acceptatie hoog in het vaandel. Toch beklijft de film een heel stuk minder dan zijn vorige titel en zijn met gemak de zaken aan te wijzen die hetzelfde succes als Moonlight in de weg zitten.

Het is jammer om te zien dat Jenkins klaarblijkelijk karikaturale personages nodig heeft om zijn verhaal te vertellen. Het voelt niet alleen onnodig, maar staat ook in groot contrast met de hoofdpersonages die wel de juiste diepgang mee hebben gekregen. De hoofdrollen van Kiki Layne en Stephan James, als Tish en Fonny, zijn overtuigend, maar daar tegenover staan de meer bordkartonnen bijpersonages die toch meer storen dan dat ze juist ondersteunen. Waarom Jenkins daarvoor kiest wordt niet helemaal duidelijk, want de boodschap over racisme en acceptatie die hij probeert over te brengen is krachtig genoeg om het zonder die personages te hoeven doen.

Het maakt van If Beale Street Could Talk overigens geen slechte film. Barry Jenkins is getalenteerd genoeg om de zaken prachtig in beeld te brengen (soms iets te prachtig waarmee een groot contrast voor de lezers zeker op zal vallen) en het verhaal dat Baldwin in de jaren ’70 optekende volledig tot zijn recht te laten komen. Bovendien wordt met de film nog eens pijnlijk duidelijk dat de zaken er ruim veertig jaar nog steeds hetzelfde voorstaan. Daarmee is voelbaar welke boodschap Jenkins voor ogen heeft, maar zo indrukwekkend als Moonlight wordt het helaas nergens. Daarmee is Beale Street zonder twijfel een mooie film om te zien, maar met wat meer lef had de film wellicht een diepere indruk achtergelaten.

If Beale Street Could Talk laat het prachtige verhaal van schrijver James Baldwin tot leven komen, maar filmmaker Barry Jenkins kleurt helaas iets teveel tussen de lijntjes. Onnodige karikaturale bijpersonages en te weinig rauwe randjes aan de setting zorgen ervoor dat de film niet helemaal beklijft. En dat is zonde, want de boodschap is anno 2019 helaas nog steeds pijnlijk actueel. Het maakt van If Beale Street Could Talk absoluut geen slechte film, maar met wat meer lef had Jenkins zeker de tweede klassieker op rij, na het prachtige Moonlight, te pakken.