Hoogleraar kunstgeschiedenis en symboliek Robert Langdon wordt wakker in een Italiaans ziekenhuis en heeft geen flauw idee hoe hij daar gekomen is. Hier blijkt dat Langdon aan geheugenverlies leidt en samen met Sienna Brooks, de dienstdoende arts, probeert hij te achterhalen wat er gebeurd is. Hij blijkt in het bezit van een mysterieuze koker die codes bevat die gecreëerd zijn door een briljante wetenschapper die geobsedeerd is door het duistere meesterwerk Inferno van Dante Alighieri. Al snel blijkt dat het leven van Langdom leven groot gevaar loopt en samen met Sienna slaat hij op de vlucht. Een race tegen de klok begint als blijkt dat er een psychopaat rondloopt die een dodelijk virus wil verspreiden over de wereld.

Na de succesvolle boekverfilmingen van The Da Vinci Code en Angels & Demons heeft regisseur Ron Howard uiteindelijk besloten om zich te richten op de verfilming van het vierde boek uit de Robert Langdon-reeks van schrijver Dan Brown. Het boek van Angels & Demons werd al in 2000 in Nederland uitgebracht onder de naam Het Bernini Mysterie, maar nam pas in populariteit toe na de release van de verfilmingen van de boeken. Toch was de verfilming van Angels & Demons een stuk minder goed dan die van zijn voorganger The Da Vinci Code, iets dat direct dan ook niet in het voordeel spreekt van deze derde film. Zeker niet gezien de tussenpauze van zeven jaar. En waar de eerste twee films nog iets eigens hadden door het verweven van religie en wetenschap, blijkt Inferno uiteindelijk weinig meer dan een ordinaire virusfilm die bol staat van clichés.

Aan het begin wordt Langdon wakker in een Italiaans ziekenhuis waarbij hij leidt aan korte termijn geheugenverlies. Wat hierbij direct opvalt en vrij storend werkt is dat Langdon geen idee heeft hoe hij daar is gekomen, de naam van het drankje met koffie vergeten is, maar vervolgens wel de complete theorie van Dante uit zijn mouw weet te schudden. Verder is het begin van de film eigenlijk net zo mysterieus als zijn voorgangers, iets wat ervoor zorgt dat je als kijker met alle geweld wil weten hoe de vork in de steel zit. Natuurlijk moet Langdon hierbij weer codes ontrafelen die hem verspreid over allerlei werken van Dante naar de oplossing leiden. De film opent dan ook vrij sterk en dit niveau wordt vrij moeiteloos vastgehouden tot halverwege de film. De montage is hierbij een sterk punt. Zo worden de visioenen van Langdon op een nachtmerrieachtige wijze gebracht en op het juiste moment weer afgekapt. Dit zorgt ervoor dat je met een onbehagelijk gevoel in de bioscoopstoel zit.

Na dit sterke eerste deel ebt het mysterieuze helemaal weg en neemt de film een moordend tempo aan. Natuurlijk zeer vermakelijk, maar aan het einde van de rit zal je toch tot de conclusie komen dat het niveau van de film echt een slag of twee minder is dan die van zijn voorgangers. Vooral omdat met het in elkaar vallen van de puzzelstukjes de film bij tijd en wijlen redelijk voorspelbaar is. Er zitten zeker momenten in de film zitten die je niet ziet aankomen, maar doordat er zo verschrikkelijk veel plotwendingen voorbij komen ga je op een begeven moment het meest onverwachte verwachten. Een duidelijk punt van overkill wat niet in het voordeel van de film werkt en waar de makers meer aandacht aan hadden mogen besteden. Na een teleurstellende finale kunnen wij dan ook niets anders concluderen dat Inferno een kleine teleurstelling is geworden waarbij de makers niet uit alles uit het bronmateriaal hebben gehaald wat erin zat.

Inferno is een uiteindelijk vrij standaard werkje geworden dat dan wel nergens verveelt, maar tegelijkertijd ook nergens weet te imponeren. Het moordende tempo dat de film in het tweede bedrijf aanneemt zorgt ervoor dat er teveel gebeurt in een te kort tijdsbestek. Waar de twee voorgangers tot op de laatste moment mysterieus en spannend wisten te blijven, ebt dit bij Inferno al vrij snel weg. Het lijkt bijna of er teveel een poging is gedaan om de eerdere successen te overtreffen, in plaats van zich te richten op een goede verfilming van dit verhaal. Wel gaat alle lof uit naar de mensen van de montage en de cameramensen, die hun kunnen mogen tonen in het eerste deel van de film en daarbij zorgen voor een af en toe zeer ongemakkelijk gevoel. Verder is Inferno niet vernieuwend genoeg en wordt er niks geboden dat we elders al niet (beter) zagen. De film is dan ook zeer vermakelijk, maar een toch wat overbodig vervolg.