Quinn Brenner is op zoek naar een manier om contact te leggen met haar overleden moeder. Als ze hiervoor op een dag aanklopt bij de paranormaal begaafde Elise Rainer, raadt Elise haar aan om nooit contact te leggen met de doden. Eenmaal weer thuis begint Quinn constant vreemde geluiden te horen, al schenkt ze daar in eerste instantie weinig aandacht aan. Als ze op een zekere avond een mysterieuze verschijning op de weg ziet staan, krijgt ze een zwaar ongeluk dat ze ternauwernood overleeft. Eenmaal weer thuis worden de geluiden erger en krijgt ze bezoeken van dezelfde mysterieuze verschijning. Nu is het aan Quinn om, met behulp van haar vader, zelf hulp in te schakelen en hiervoor wendt ze zich wederom tot Elise.

Het huiveringwekkende Insidious werd opgevolgd door een zeer matig vervolg, te weten Insidious: Chapter 2. Doordat ook deze tweede film een flinke duit op wist te brengen kon een derde deel natuurlijk niet uitblijven. Grootste verschil achter de schermen is dat de reeks zich voortzet zonder regisseur James Wan, die de regie van de eerste twee films voor zijn rekening nam. Wan zette namelijk zijn handtekening onder het contract om de regie van blockbuster Furious 7 voor zijn rekening te nemen en kon dit niet combineren met dit derde deel uit de Insidious-reeks. Het stokje wordt nu overgenomen door Leigh Whannell, die als schrijver het verhaal voor de eerste Insidious-film voor zijn rekening nam. Met deze film maakt Whannell zijn regiedebuut en vooraf werd dan ook gehoopt dat hij de kunst goed had afgekeken van Wan, die overigens wel als producer aanbleef.

In de hoofdrol zien we Stefanie Scott, die overigens haar debuut maakt in een horrorfilm. Scott speelde eerder hoofdzakelijk bijrollen in nietszeggende films en kan zich met deze rol dus min of meer serieus in de picture werken als actrice. De rol van Sean Brenner, haar vader in de film, wordt vertolkt door Dermot Mulroney. Mulroney speelde ook vooral bijrollen in films, al zorgt hij wel direct voor herkenning. Zo was hij te zien in onder andere jOBS en About Schmidt, niet bepaald de minste films of in elk geval films die de nodige aandacht kregen. De rol van de paranormale Elise wordt, net als in de vorige delen, weer vertolkt door Lin Shaye. Ondanks dat ze deze rol nu driemaal heeft gespeeld blijft het moeilijk om haar los te zien van haar rol in de komedie Kingpin. Wat dat betreft heeft Shaye echt last van het Swiebertje-effect, want voor de kenners van Kingpin is deze actrice amper nog serieus te nemen.

Het verhaal van dit tweede vervolg speelt zich precies voor de gebeurtenissen van het eerste deel af en er worden constant leuke verwijzingen naar dit deel gemaakt. Al gaan we natuurlijk niet verklappen welke verwijzingen dat zijn, maar voor de kenners zijn het leuke punten van herkenning. Maar het betreft hier dus feitelijk geen vervolg, maar een prequel. Het goede nieuws is dat deze prequel een stuk beter is dan Chapter 2. Waar die film erg saai en vooral voorspelbaar was, zit er hier een stuk meer spanning ingebouwd en is de film een stuk minder voorspelbaar. Zo zitten er stukken in de film waarbij je je helemaal kapot schrikt. Goed voorbeeld hiervan zijn de gangscènes, die zijn erg goed gefilmd en geven je echt het gevoel van een nachtmerrie. Het zijn van die dingen die Chapter 2 ontbeerde. Een ander sterk punt is de aansluiting op de eerste film. Daar is duidelijk goed over nagedacht en zo zien we ook hoe Elise in contact komt met het team waar ze in het eerste deel mee samen werkt.

Wel blijft het probleem qua originaliteit. Insidious is en blijft namelijk een Poltergeist kloon. Ook qua spanningsopbouw schort het er nogal aan in deze film. Zo duurt het bijna 40 minuten voordat er eindelijk eens iets gebeurt. Dat is simpelweg te lang voor een horrorfilm als deze, vooral ook omdat de film maar een speelduur heeft van net aan anderhalf uur. Dit deel had gewoon beter uitgewerkt moeten worden, want als de film afgelopen is loop je toch met een wat dubbel gevoel de zaal uit. Het eerste deel van de film staat in het teken van de uitdieping van oppervlakkige en eigenlijk totaal oninteressante personen. Zelfs als Quinn in een scène in bed ligt en op haar muur klopt waarna ze respons krijgt blijft het allemaal nog even uit. De makers zullen het bedoeld hebben als spanningsopbouw, maar de film had wel een versnellinkje omhoog gemogen qua tempo. Toch maakt het laatste deel van de film alles goed. Eenmaal op gang laat deze Insidious je sidderen van angst.

Insidious: Chapter 3 is een film met twee gezichten geworden, maar is op alle fronten een stap vooruit na het matige tweede deel. De film zal je bij diverse scènes de rillingen over de rug laten lopen, maar sprake van een echt enge entiteit is er uiteindelijk niet. Hierdoor blijft het eerste deel ongeëvenaard en met genregenoten als Sinister en vooral The Conjuring kan de film zich niet meten. Toch is een bioscoopbezoek voor de liefhebber aan te raden, zeker als je houdt van schrikeffecten zit je goed, want in de tweede helft van de film schrik je je soms echt het apelazarus. Ondanks de vooruitgang op het tweede deel hopen we dat de makers stoppen met het produceren van sequels en prequels. De cirkel is rond en met dit derde deel achter de rug is het zo onderhand wel mooi geweest.