Jack Reacher komt na de arrestatie van een sheriff in contact met Majoor Susan Turner. Als Reacher besluit om haar een dinertje aan te bieden, komt hij erachter dat zij is gearresteerd voor spionage en moord. De vervanger van Turner beschuldigt Reacher vervolgens van een misdaad waar hij zich niets van kan herinneren, waarop hij besluit om een zoektocht naar Turner te starten om zijn naam te zuiveren. Reacher helpt Turner om te ontsnappen en al snel komen ze op het spoor van een wapenleverancier voor het leger. Hij weet meer van de malafide praktijken, maar opent de jacht op Reacher en Turner om niks aan het licht te laten komen. Echter, Reacher zou Reacher niet zijn als hij de rollen weet om te draaien.

In 2012 lijkt Tom Cruise naast de Mission: Impossible-reeks een tweede franchise te hebben gevonden waar hij zijn energie in kwijt kan. En na het zien van de geslaagde eerste verfilming van een boek uit de Jack Reacher-reeks van auteur Lee Child en een sterke trailer van Never Go Back leek het erop dat dit weleens kon gaan lukken. Het blijkt dat we te vroeg hebben gejuicht, want deze tweede film is een compleet andere geworden dan zijn voorganger. Waar de makers dit keer met hun hoofd hebben gezeten betreft de casting is een groot raadsel. Het lijkt er namelijk op dat flink op de kosten van de cast hebben willen drukken, wat er toe heeft geleidt dat er een groot arsenaal aan acteurs is gecast die we normaal enkel in B-films terug vinden. Helaas is dit niet het enige probleem waar de film mee te kampen heeft.

Zo lijkt het erop dat alle actie die de film rijk is al in de trailer wordt prijsgegeven. Dit resulteert nog in een prima opening van de film, maar na een kleine twintig minuten kakt de film behoorlijk in. Dit komt natuurlijk vaker voor en hoeft dit geen probleem te zijn. Zo wordt er na een spectaculair begin vaak was gas teruggenomen om de lijnen uit te zetten. Helaas wordt hier alles erg voorspelbaar en vooral cliché uitgewerkt. Het kat-en-muis-spel begint als Reacher Majoor Turner uit een zwaar bewaakte militaire gevangenis weet te bevrijden, iets waar je je vraagtekens bij kunt zetten en eerder thuis lijkt te horen in die andere filmreeks van Cruise. Daarvoor is ontsnapping alleen niet spectaculair genoeg en terwijl de film hier wil uitgroeien tot een thriller die zijn weerga niet kent is dat juist wat faliekant mislukt. Gewoonlijk is de geloofwaardigheid bij een film als deze al niet het sterkste punt, maar de hoeveelheid die je hier voor je kiezen krijgt wekt vooral irritatie.

Daarnaast lijkt het er voor het eerst op dat de jaren beginnen te tellen voor Cruise. Een vorm van slijtage waar we in de laatste Mission: Impossible- film nog niets van te zien was. Maar de gevechtscènes zien er vaak gewoonweg beroerd uit, waarbij het lijkt of Cruise niet bepaald in vorm is. Laten we hopen dat dit een incident is, want van Cruise is nog steeds iemand om voor naar de bioscoop te gaan en we zijn wat dat betreft gewoon erg door hem en zijn inzet verwend. Wie nog enige hoop had dat een geweldig slotakkoord nog het nodige goed zou maken hebben we slecht nieuws. De ontknoping van de film slaat namelijk werkelijk helemaal nergens op en je zal na afloop zelfs afvragen wat je nu eigenlijk allemaal wel niet voorgeschoteld hebt gekregen. Wellicht werkt het toch tegen Cruise dat hij qua uitstraling en lengte weinig weg heeft van de boomlange kleerkast die Child beschreef in zijn boeken, en nu de jaren ook nog eens lijken te gaan tellen voor Cruise lijkt deze franchise ten dode opgeschreven.

Jack Reacher: Never Go Back is een grote teleurstelling geworden. De film heeft vooral te lijden onder een slecht uitgewerkt scenario, iets waar je vandaag de dag niet meer mee weg komt. Daarnaast lijkt Cruise het enige bekende gezicht in een film vol matige B-acteurs die helaas niet kunnen zorgen voor een positieve uitschieter. Op basis van de trailer en de eerste twintig minuten lijkt het misschien al snel overdreven, maar toch zal je al snel tot de conclusie moeten komen dat dit geen goede film is. Het dodelijk saaie middenstuk met al zijn belachelijke plottwisten dat volgt maakt de film bijna meer geschikt als tv-film. Hoewel het mierzoete einde de deur nog wagenwijd openzet voor een derde film hopen wij dat deze achterwege blijft, dit natuurlijk tenzij er een behoorlijke verbetering plaatsvindt op het gebied van het scenario en de aanvullende cast.