Op 7 januari 2015 wordt er een laffe aanslag gepleegd op het hoofdkantoor van het satirische weekblad Charlie Hebdo. Deze terroristische aanslag is het begin van een actie dat Frankrijk dagenlang in zijn greep hield en waarbij 15 mensen het leven lieten. Onder hen de grote Franse cartoonisten Cabu, Wolinski, Charb en Honoré. Als Frankrijk nog diep in rouw is volgt er opnieuw een aanslag in Parijs. Ditmaal is een Joodse supermarkt het doelwit waarbij vier gijzelaars op gruwelijke wijze om het leven worden gebracht. Deze documentaire is een eerbetoon aan alle slachtoffers en stelt de vraag of de cartoonisten in strijd zijn met de vrijheid van meningsuiting. 

De aanslag op het hoofdkantoor van het satirische Franse weekblad Charlie Hebdo ligt iedereen nog vers in het geheugen en iedereen heeft hier zijn eigen mening over. Als twee terroristen Corinne ‘Coco’ Rey een kalasjnikov tegen het hoofd houden om zo het gebouw van Charlie Hebdo te kunnen binnendringen, zaaien ze in de minuten die daarop volgen dood en verderf. In deze documentaire komt Coco uitgebreid en zeer geëmotioneerd aan het woord. Het werd haar namelijk door veel mensen kwalijk genomen dat ze de terroristen binnen heeft gelaten. Maar stel jezelf eens de vraag: wat zou je zelf gedaan hebben? Ook het verhaal van Eric Portheault, die uiteindelijk naar zijn zeggen gered werd door zijn hondje, is hartverscheurend om te horen.

Maar de documentaire richt zich niet alleen op de trieste gebeurtenis van 7 januari 2015, want ook de laffe aanslag op een Joodse supermarkt op 9 januari komt uitgebreid aan bod. Hierbij lieten nog eens vier mensen het leven waarop uiteindelijk een klopjacht werd geopend op de daders. Maar waar ligt de oorsprong van dit ontspoorde incident? Hiervoor moeten we terug naar 2007, wanneer Charlie Hebdo besluit een spotprent van de profeet Mohamed te plaatsen. Dit maakt vele boze tongen los en bedreigingen zijn geen vreemd gebeuren meer op dat moment voor het weekblad. Toch bleef het de jaren erna rustig rond het weekblad, dat overigens wel bleef doorgaan met zijn spotprenten onder het mom van; we laten ons de mond niet snoeren. Toch durft de documentaire niet heel kritisch te kijken naar wat er is voorgevallen, wat leidt tot een eenzijdige kijk op een aanslag dat triest genoeg erg veel slachtoffers heeft gemaakt.

In de laatste twintig minuten van de documentaire komen alle gesneuvelde cartoonisten uitgebreid aan bod. Dit gaat gepaard met privébeelden voorzien van commentaar van de overlevenden van de aanslag. Buiten het feit om dat de slachtoffers heel begrijpelijk op een voetstuk worden geplaatst is Je Suis Charlie niet een documentaire die je voor je lol kijkt. Natuurlijk is het een intrigerende en vooral fascinerende kijk op de donkerste dagen van Frankrijk sinds decennia, maar de beelden zijn niets nieuws en misschien komt deze documentaire wel iets te snel na deze dramatische aanslagen uit.

Extra’s: De dvd die wij ontvingen bevat geen bonusmateriaal. Iets dat natuurlijk volstrekt onnodig is bij een uitgebreide documentaire als deze.

Je Suis Charlie is een aangrijpend eerbetoon aan de slachtoffers geworden die op sommige punten niet heel kritisch met de situatie is omgegaan. We krijgen een redelijk eenzijdige blik op een uit de hand gelopen situatie waarbij het Franse volk uiteindelijk kenbaar heeft gemaakt dat ze zich de mond niet laten snoeren. Hoewel het grootste deel zich vooral concentreert op de gebeurtenis van 7 januari 2015, komt de aanslag van 9 januari 2015 op een Joodse supermarkt ook aan bod. De indrukwekkende beelden van het demonstrerende Franse volk dat de hele wereld overging, komt ook veelvuldig aan bod. Met een lengte van anderhalf uur duurt de documentaire ook best aan de lange kant, waardoor je op sommige punten de aandacht zal verliezen. Voor de aanschaf op dvd is het misschien iets teveel van het goede, want dit zijn meer documentaires die je op de NPO zou verwachten.

Met dank aan September Film voor het recensie-exemplaar.