Jimi Hendrix is een arme jongen uit Seattle die de kost probeert te verdienen als muzikant in nachtclubs. Hij treed daar veelal op als Jimi James and the Blue Flames, maar kent weinig succes. Tot op een avond topmodel Linda Keith het enorme talent van Jimi op waarde weet te schatten, niet vreemd gezien ze op dat moment de vriendin is van The Rolling Stones-gitarist Keith Richards. Samen met Chas Chandler, die dan weer de bassist is van The Animals, weet ze Jimi uit de nachtclubs van New York te halen en mee te krijgen naar Londen. Hij speelt gitaarlegende Eric Clapton daar van het podium en als snel is voor iedereen duidelijk dat Jimi niet zomaar een gitarist is, maar een echt gitaarbeest. Al snel volgen de successen elkaar in hoog tempo op en zorgen deze ervoor dat Jimi aan de voet staat van wat de legendarische Jimi Hendrix Experience wordt.

Jimi: All is By My Side is een autobiografische film over één van de meest invloedrijke gitaristen die de wereld ooit gekend heeft, namelijk Jimi Hendrix. Regisseur John Ridley durfde de klus aan te pakken nadat hij maar liefst zestien jaar afwezig op het grote witte doek. Niet dat zijn eerste en enige bioscoopfilm nou zo’n succes was, want Cold Around the Heart werd wereldwijd slecht ontvangen. Dit roept dan ook de vraag op waarom een dergelijke onervaren op de regiestoel plaats mag nemen bij de verfilming van het leven van een legende als Jimi Hendrix. Vooraf besloten we toch om regisseur Ridley het voordeel van de twijfel te geven. Je zou namelijk toch zeggen dat het bijna onmogelijk is om een film met dit interessante onderwerp te laten mislukken. Helaas bewijst hij ons het tegendeel, want de regie is warrig. Elke scène zit rommelig in elkaar en lijkt zijn doel te missen. Dit komt veelal door het abrubt afbreken van bepaalde scènes, iets wat door de hele film heen zo storend is dat het waarschijnlijk is dat je na een half uur je interesse al hebt verloren.

Laten we voorop stellen dat dit niet aan de cast ligt. André Benjamin kruipt voor deze rol in de huid van Jimi en we kunnen niks anders concluderen dat hij een fenomenale performance neerzet. Als acteur is hij met rollen in Be Cool en Four Brothers wellicht niet al te ervaren, maar zijn rol is echt een voltreffer. Zo lijkt de ondertussen 40-jarige Benjamin sprekend. Iets wat best knap is, gezien Hendrix stierf op 27-jarige leeftijd. Maar niet alleen qua looks is Benjamin een voltreffer, ook zijn zang is raak op alle vlakken. Wat dat betreft kan dat kloppen, want ondanks een ander genre is hij het belangrijkste deel van het succesvolste hiphopduo ooit: OutKast. Naast Benjamin zien we actrice Imogen Poots in de rol van Linda Keith. Poots timmert de laatste jaren flink aan de weg en zou je kunnen herkennen van films als 28 Weeks Later en Need for Speed. Ook zij zet een ijzersterk stukje acteerwerk neer, waarna we dus kunnen concluderen dat de matigheid van de film zeker niet aan de cast ligt.

Het is niet moeilijk om de vingers op de gevoelige plek te leggen. Want hoe kan je een film over Hendrix maken zonder zijn muziek? Dit klinkt misschien erg vreemd, maar de makers van de film kregen geen toestemming van de rechthebbende om de muziek van Hendrix in de film te gebruiken. Als een resultaat hiervan hebben de makers alleen maar covers gebruikt die Hendrix ooit heeft gespeeld, iets waarmee de film zijn doel als autobiografie van een muzikant direct voorbij loopt. Maar hoe gitaargod Eric Clapton is neergezet is een regelrechte belediging die de nodige vraagtekens oproept. De scène waarin Hendrix mag jammen met slowhand waarna Clapton vervolgens boos van het podium afloopt omdat Hendrix te goed zou zijn is volstrekt ongeloofwaardig. Het wekt de illusie alsof Clapton een tweederangs gitaristje is, iets wat natuurlijk je reinste kolder is. Hendrix mag dan door velen gezien worden als de beste gitarist ooit, maar Clapton was zeker in die tijd net zo inventief en talentvol. Op zich is het punt dat de makers willen maken door Hendrix op een voetstuk te plaatsen duidelijk, maar het gewoonweg te kort door de bocht.

Toch zitten er ook zeker wat goede dingen in de film. Want hoewel Benjamin het meeste op de gitaar mimet, komt dit telkens zeer geloofwaardig over en dat is voor een film over een gitarist een heel groot pluspunt. De jamsessies zijn dan ook erg leuk om te zien en het gitaarspel is uiteraard voortreffelijk. Ook zijn er enkele scènes dusdanig goed, dat je even de rest van deze matige film vergeet. Zo is de scène waarin Hendrix zijn jasje moet afstaan aan een aantal racistische agenten goed in beeld gebracht en is het zelfs even genieten als Hendrix mag optreden in Londen. Daar speelt hij, onder toeziend oog van The Beatles, geheel onverwacht hun net uitgebrachte Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band. Het is een spaarzaam kippevelmoment. Het zou is te kort door de bocht zijn om te zeggen dat de film faalt op alle vlakken, maar wel op essentiële. Feitelijk is de film dan ook alleen te genieten voor Hendrix-fans die niet zoveel van Hendrix weten.

Extra’s: Op de trailer en drie trailers van andere releases van Cinéart na staan er geen extra’s op de dvd. Het gemis van de muziek van Hendrix zal wellicht ook de reden zijn voor de afwezigheid van verder bonusmateriaal. Er zijn namelijk zat goede documentaires over Hendrix, maar dan moet je wel de rechten op zijn muziek bezitten. Dit valt de uitgever dan ook niet kwalijk nemen, want een making of of iets dergelijks is verder vrij overbodig.

Jimi: All is by My Side is een autobiografische film die al voordat men één minuut gezien heeft al op een onoverbrugbare achterstand staat. De film mist namelijk net datgene waar de hoofdpersoon bekend mee is geworden, zijn muziek. Het mislukken van de film ligt overigens zeker niet aan de cast, waarvan vooral André Benjamin erbovenuit springt door een waanzinnig goede Hendrix neer te zetten. Helaas heeft ook hij te roeien met de riemen die hij heeft. Maar niet alleen het gemis van de muziek werkt tegen de film, ook het warrige regiewerk van John Ridley gooit roet in het eten en doet scènes afgeraffeld aanvoelen. Wat we overhouden is een biopic die eigenlijk die naam niet mag dragen en daarnaast gevoelige onderwerpen als drugsgebruik en gerommel met vrouwen voor het gemak verzwijgt.

Met dank aan Cinéart voor het recensie-exemplaar.