Nadat John Wick heeft afgerekend met de Russische maffia, die zijn auto stalen en zijn puppy vermoordde, gaat hij met pensioen. Dit is echter van korte duur. Het duurt namelijk niet lang voordat zijn oud-collega Santino D’Antonio bij hem aanklopt om hem een oude schuld in te laten lossen. Als John dit weigert komt dit hem duur te staan en uiteindelijk is de enige uitweg om toch de opdracht van D’Antonio uit te voeren. Voor deze opdracht moet John naar Rome afreizen, om daar oog in oog te staan met de meest dodelijke moordenaars. Als de klus geklaard lijkt heeft John nog maar een doel en dat is natuurlijk wraak.

In 2014 wist regisseur Chad Stahelski iedereen te verrassen met de heerlijke wraakfilm John Wick. Het verhaal was losjes gebaseerd op het verhaal van Navy SEAL Marcus Luttrell, die in Afghanistan wraak nam op een aantal mannen die zijn Labrador puppy hadden vermoord. Nadat de eerste film een enorm succes bleek, kon een tweede deel natuurlijk niet uitblijven. Keanu Reeves keert terug als de ijskoude huurmoordenaar, een rol die hem op het lijf is geschreven. Toch was het de vraag hoe de makers wilden voortborduren op een verhaal dat eigenlijk gewoon klaar was na de eerste film. Het gevaar om te vervallen in een doorsnee actieprent ligt dan ook op de loer.

Het begin van de film biedt gelukkig flink wat perspectief, als de afrekening met de Russische maffia uit de eerste film op het programma staat. Toch is het na deze opening, dat de film toch weinig meer blijkt dan een doorsnee actiefilm die bol staat van clichés en waar een verhaal ver te zoeken is. Uiteraard hoeft dit geen probleem te zijn. Zo zijn alle vertrouwde ingrediënten weer aanwezig. Toch heeft dit vervolg de nare eigenschap om alles uit de eerste film te willen overtreffen, iets waar we al veel vervolgfilms aan ten onder zagen gaan. Dit wordt hier gelukkig voorkomen, want de film verveelt geen moment. De ene actiescène is nog niet voorbij, of de volgende dient zich alweer aan. Je krijgt als kijker dan ook amper tijd om op adem te komen.

Het nadeel hiervan is dat de makers hier dit keer ruim twee uur voor nodig hebben. Dit waar de eerste film net iets meer dan anderhalf uur klokte. Dit wordt vooral veroorzaakt doordat een aantal scènes belachelijk lang worden uitgesmeerd. Zo duurt de scène die in de tombes van Rome afspeelt een dikke twintig minuten, waarin alleen maar geschoten wordt. Ronduit spectaculair, maar na tien minuten heb je het wel gezien en wil je graag verder in het verhaal duiken. Ondanks dat deze amper aanwezig is. Als John vervolgens weer terugkeert naar Amerika dient zich alweer het volgende uitgesmeerde vuurgevecht aan. Dat John al zijn vijanden hierbij keer op keer weet uit te schakelen met maximaal twee schoten, afgewisseld met een kort gevecht waarin trucjes worden uitgehaald die we al vaker hebben gezien, zorgt ervoor dat dit vervolg toch minder indrukwekkend is dan zijn voorganger.

John Wick 2 is een wat doorsnee actiefilm geworden. De film verveelt nergens, maar de overkill aan over de top actie is soms echt wat teveel van het goede. Het is dan ook hierin dat de film echt een beetje teveel van het goede is, waardoor je aan het einde van de achtbaanrit murw geslagen in je bioscoopstoel zit. Waar de eerste John Wick-film zich door zijn rauwe randje wist te onderscheiden, blijft dat hier toch een beetje uit. Gelukkig keert Keanu Reeves terug als de übercoole huurling John Wick. Zijn heerlijke one-liners zijn weer flink aanwezig en zijn keer op keer raak. Mede dit zorgt voor een prima gedoseerde dosis humor. De film zet de deur naar een derde film aan het einde wagenwijd open, al is het nog maar de vraag of het nou wel zo’n verstandig idee is om deze daadwerkelijk te maken. De opbrengst aan de kassa zal hierin zeker de doorslag geven. Voor nu komen we op een nette voldoende, welke vooral te danken is aan Reeves en zijn heerlijke vertolking van John Wick.