Eloise “Ellie” Turner houdt van de muziek en mode uit de jaren zestig en droomt van een carrière als modeontwerpster. Haar moeder, ook modeontwerpster, is overleden toen zij nog jong was en als gevolg hiervan is Ellie opgevoed door haar oma. Om haar carrière verder na te streven verruilt Ellie haar landelijke huis voor een studentenleven in Londen, maar als snel blijkt ze moeite te hebben om zich aan te passen aan haar kamergenoten. Ongelukkig in de woning, neemt ze na een kleine zoektocht haar intrek in een kamer bij de bejaarde mevrouw Collins. Die nacht heeft Ellie een levendie droom waarin ze wordt teruggevoerd naar de jaren zestig en de zelfverzekerde jonge blonde vrouw Sandie ontmoet. De volgende ochtend ontwerpt Ellie een jurk geïnspireerd op de outfit van Sandie. Ondanks dat Eloise niet in dezelfde tijdsperiode leeft, blijkt er een eigenaardige band tussen de dames te zijn. Een band die verschrikkelijke gevolgen met zich zal meebrengen.

Nadat de promotie van Baby Driver erop zat, voelde Edgar Wright de nodige druk om zich te richten op een vervolg op zijn meest succesvolle film tot op dat moment. In plaats daarvan besloot hij om een totaal andere weg in te slaan. Hij zocht opnieuw contact met scenarioschrijver Krysty Wilson-Cairns, die hij had leren kennen via hun gemeenschappelijke vriend Sam Mendes, en aan wie hij het verhaal van een ‘donkere valentijn’ in de Londense wijk Soho eerder had gepitcht. Ze schreven in zes weken de eerste versie van het script en direct bleek dat de twee elkaar goed wisten aan te vullen. Zo wilde Wright de jaren zestig-scènes in eerste instantie niet voorzien van dialoog en enkel muziek, maar raadde Wilson-Cairns dit af omdat het publiek juist verliefd moet worden op Sandie en dat erg lastig wordt als ze niets zegt. Het zijn van die kleine dingen die al in een vroeg stadium een film kunnen maken of breken.

Wright heeft een goed oog voor talent en dat kwam hem van pas bij de casting voor deze film. Zo was Anya Taylor-Joy hem al opgevallen in 2015, toen hij in de jury zat van het Sundance Festival, waar The Witch in premiere ging. Nadat hij haar in een eerder stadium al had vertelt over de film, had hij haar aanvankelijk in gedachten voor de rol van Ellie, maar toen hij haar verstelde om Sandie te spelen stemde ze hier mee in. Kort na het aankondigen van haar casting werden ook Thomasin McKenzie en Matt Smith vastgelegd. McKenzie had Wrights’ aandacht getrokken met haar intense rol in Leave No Trace en laat hier opnieuw zien een de grootste jonge talenten te zijn van dit moment. Naast het jonge talent doet Wright ook een beroep op twee oude rotten in het vak. Zo zien we Terence Stamp als de mysterieuze ‘Silver Haired Gentleman’ en is Diana Rigg te zien als mevrouw Collins, de vrouw van wie Ellie een zolderkamer huurt. Het is tevens haar laatste rol, aangezien ze overleed vlak nadat de productie afgerond was. We kunnen gelukkig gerust zeggen dat Wright haar een mooi afscheid heeft gegund.

Voor Last Night in Soho weet Wright weer de nodige genres met elkaar te versnijden tot een originele en uiterst prettige film. Het begint allemaal nog vrij rustig als Ellie haar leven bij oma op het platteland verruilt voor dat in de stad, waar ze tegen de nodige pesterijen aanloopt. Niks nieuws onder de zon zou je zeggen, maar dat verandert als Ellie haar intrek neemt in een zolderkamer bij een bejaarde vrouw en ze op direct haar eerste nacht een droomwereld betreedt. We stappen als kijker mee in de waanzinnig vormgegeven jaren zestig en mede ook door de heerlijke soundtrack zit laat je je helemaal meevoeren. Maar naast de nodige inspiratie leveren de dromen al snel de nodige problemen op. Het levert de nodige thrillermomenten op, die later zelfs om slaan in horror. Het maakt de hand van Wright weer duidelijk zichtbaar. We moeten toegeven dat Wright soms net iets teveel wil en de film de balans mist van zijn Baby Driver, maar qua stijl en ambitie is Last Night in Soho onovertroffen in zijn oeuvre. Laten we vooral toejuichen dat hij dit soort originele verhalen blijft maken en zijn tijd niet verdoet aan sequels en dergelijke.

Extra’s: Naast de 4K UHD disc met het nodige aan bonusmateriaal, is er ook een Blu-ray disc aan de release toegevoegd.
· Audiocommentaar: Een commentaartrack voorzien door regisseur en co-schrijver Edgar Wright, editor Paul Machliss en componist Steve Price.
· Audiocommentaar: Een commentaartrack voorzien door regisseur en co-schrijver Edgar Wright en zijn co-schrijver Krysty Wilson Cairns.
· Meet Eloise (10:05) Een blik op het personage Eloise, met aandacht voor het optreden van Thomas McKenzie en haar training voor de rol.
· Dreaming of Sandie (09:05) Een soortgelijke featurette als die rond Eloise, maar dit keer de focus op Taylor-Joys’ personage Sandie.
· Smoke and Mirrors (12:36) Een featurette met de focus op hoe de film visueel verandert als het verhaal zich ontwikkelt.
· On the Streets of Soho (08:36) Een kijkje achter de schermen tijdens de opnames in Soho en wat de invloed hiervan is op de film.
· Time Travelling (10:45) Een blik op de 60s’ soundtrack van de film en de invloed deze stap terug in de tijd op visueel vlak heeft op de film.
· Deleted Scenes (09:16) Een zestal verwijderde scènes: Ellie Gets Conned, Hidden Nightmares, The Bridge, Alleys and Shadows, You Know Where to Find Me en Extended Chase.
· Animatics (13:06) Een viertal scènes worden naast de storyboards gelegd: First Dream, Shadow Men, Murder en Final Confrontation.
· Extras (18:49) Een aantal wat kortere featurettes die zich vooral richten op de voorbereidingen die zijn gedaan voor de film;  Hair & Makeup Tests, Lighting & VFX Tests, Wide Angle Witness Cam, Acton Town Hall Steadicam Rehearsal en Steadicam Alternative Take.
· Music Video (05:27) Een muziekvideo gemaakt bij ‘Downtown’, gezongen door Anya Taylor-Joy.
· Trailers (04:42) Een tweetal promotionele trailers voor de film.

Last Night in Soho 4K is een heerlijke, door het publiek ondergewaardeerde trip van de hand van Edgar Wright. Waar het publiek eerder nog zijn Baby Driver omarmde, liet het publiek zijn nieuwste productie links liggen, iets wat wellicht ook te wijten kan zijn aan een release ten tijde van de coronapandemie. Onterecht, want Wright laat opnieuw zien dat hij het in zich heeft om een waanzinnig interessante wereld te creëren waarbij hij film en muziek op een uiterst prettige wijze weet te combineren. Hij speelt hierbij met meerdere genres, zoals hij dat eerder ook al liet zien in zijn Blood and Ice Cream-trilogie. Wie ook weer opvalt is de getalenteerde Thomas McKenzie, die in hoog tempo de ene na de andere fenomenale rol eruit gooit in films die daarnaast ook nog eens hoge ogen gooien. Qua commercieel succes was Last Night in Soho op dat vlak een tegenvaller, maar dit lijkt toch vooral ingegeven door de corona pandemie en wellicht krijgt de film op dat vlak een herkansing bij het thuis entertainment. Het zou niet minder dan terecht zijn.  

Met dank aan Day One MPM en Universal Pictures Home Entertainment voor het recensie-exemplaar.