Zes jaar geleden wisten de Avengers een intergalactische dreiging het hoofd te bieden, maar dit bleek slechts een voorproefje voor wat komen ging. De oppermachtige Thanos van de planeet Titan is namelijk van plan om de helft van de bevolking van iedere planeet uit te roeien om zo het universum weer in balans te brengen. Om zijn doel te bereiken gaat hij op zoek naar de zes Infinity Stones die verspreid zijn over het gehele sterrenstelsel. Hij stuit echter op verschillende helden, waaronder de Avengers en de Guardians of the Galaxy, die er alles aan doen om de titaan te weerhouden van zijn doel. Maar zijn ze sterk genoeg om deze dreiging te kunnen stoppen? Zijn ze bereid om wellicht alles op te geven om zo een totale vernietiging te voorkomen?

Het is niet overdreven om te concluderen dat de reis die het Marvel Cinematic Universe in de afgelopen tien jaar heeft afgelegd gezien mag worden als één van de meest bijzondere hoogtepunten van de filmgeschiedenis. Misschien is de prestatie van Marvel Studios zelfs het meest ultieme hoogtepunt als we terugkijken op de wijze waarop de studio heeft toegewerkt naar dit eerste deel van het slotstuk van een reeks superheldenfilms, welke volgend jaar echt tot een voorlopig eind komt met Avengers 4. Iedere film is met even veel liefde gemaakt, de kwaliteit soms wisselend, maar altijd met een hoger doel: het samenbrengen van alle films in één filmuniversum. Een prestatie waar veel studio’s jaloers op zijn en falen in hun poging om hetzelfde te doen. Marvel bewijst keer op keer dat het niet simpel een paar losse films maken is die samenkomen in één overkoepelende film. Marvel bewijst namelijk dat er een groter plan moet zijn dat uitgesmeerd wordt over meerdere films en heel wat jaren in beslag neemt om de zaken, stap voor stap maar zeer doordacht, tot in de puntjes op te zetten. Het maakt daarmee deze eerste afsluitende film van het Marvel Cinematic Universe niet meer dan een meesterwerk.

Een superheldenfilm een meesterwerk noemen gaat voor sommige misschien wat ver, maar voor wie met liefde de afgelopen tien jaar naar de films van Marvel heeft gekeken kan niet anders dan dezelfde conclusie trekken. Infinity War lost alle verwachtingen in en weet op briljante wijze de samenvatting te zijn van maar liefst achttien Marvel-films die allen hun steentje hebben bijgedragen aan deze film. Ze vormen daarmee het ultieme bewijs van de liefde van Marvel voor zijn bronmateriaal, maar boven alles: haar fans. Infinity War is namelijk bovenal een film die de fans een groot plezier zal doen. Zij zullen zonder twijfel met tranen van geluk zullen zien hoe mooi Marvel Studios de eindjes aan elkaar knoopt en daarbij zeker niet altijd kiest voor de gemakkelijke weg. Alle theorieën die de afgelopen jaren op het internet gecirculeerd hebben kunnen dus in de prullenbak, want Marvel heeft er alles aan gedaan om ook met Infinity War voor de nodige verrassingen te zorgen en haar geschiedenis eer aan te doen. En daar zijn ze op meesterlijke wijze in geslaagd.

Wel is het wellicht belangrijk om te weten dat de film er vanuit gaat dat je op de hoogte bent van de laatste stand van zaken rond de Avengers en de Guardians of the Galaxy, want van enige introductie of geschiedenisles is geen sprake. Het zorgt er voor dat de film niet alleen meteen met volle kracht vooruit kan gaan, maar er ook meer tijd over blijft voor de echte hoofdrolspeler van Infinty War: de oppermachtige Thanos. Marvel kiest ervoor om zijn grote schurk niet simpel de strijd aan te laten gaan met alle superhelden, maar geeft hem diepgang mee en zelfs een goede reden waarom de titaan zo tekeer gaat in het universum. De makers krijgen het zelfs voor elkaar dat je als kijker op sommige momenten sympathie voor hem begint te voelen en dat werkt. En dat werkt eigenlijk zo ontzettend goed omdat bepaalde scènes daarmee een onverwachte diepgang meekrijgen die nog nooit eerder vertoond is in het genre van superhelden. Infnity War is daarmee eigenlijk meer een Thanos-film dan een Avengers-film, maar juist die keuze maakt dit zo’n ontzettend sterk staaltje film maken. Tel daar de nog steeds, maar niet ongemakkelijke, typische Marvel-humor, groteske actiescènes en voelbare chemie tussen alle helden bij op en er valt niet anders te concluderen dat dit inderdaad niet meer is dan een meesterwerk in zijn genre en een hoogtepunt in de geschiedenis van film. Het enige minpuntje aan de film is uiteraard het enigszins open einde aangezien we over precies een jaar het tweede deel rondom de strijd tegen Thanos te zien krijgen. En zoals altijd: blijf zitten tot het einde van de aftiteling, want Marvel heeft wederom een leuke bonus in het vooruitzicht wat doet uitkijken naar nog veel meer spektakel van het Marvel Cinematic Universe.

Avengers: Infinity War is het eerste deel van de gedroomde slotconclusie van tien jaar Marvel-films en niets minder dan een meesterwerk in zijn genre. Marvel bewijst maar weer eens hoeveel liefde het heeft voor al haar superhelden en laat ze samenkomen in een film die zijn gelijke niet kent. Dat zit hem niet alleen in de perfecte chemie tussen haar helden of de groteske en spectaculaire actiescènes, maar vooral in de wijze waarop het verhaal van de film zich ontvouwt en de nadruk ligt bij de oppermachtige Thanos waarmee zelfs de hoofdschurk een aantal diepere lagen mee krijgt. Het maakt Infinity War de meest ultieme superheldenfilm die ooit is gemaakt en doet reikhalzend uitkijken naar het volgend jaar te verschijnen Avengers 4. Is het al april 2019?