Mickey Barnes komt in de grote problemen met gangster Darius Blank, waardoor zijn leven op aarde niet meer zeker is. Hij vlucht van de planeet af om zo uit de klauwen te blijven van Darius Blank en neemt een erg bijzondere baan aan, waarbij hij in eerste instantie niet weet waar hij voor tekent. Mickey zal als testpersoon elke keer moeten sterven om zo via een menselijke printer weer tot leven gewekt te worden, om zo virussen en andere gevaarlijke dingen te kunnen uittesten. Maar dan belandt Mickey op een ijsplaneet waar hij zou moeten sterven en uiteindelijk dood gewaand wordt. Als Mickey 18 zijn taken overneemt, moet Mickey 17 samen zien te werken om in leven te blijven.

De Zuid-Koreaanse regisseur Bong Joon Ho heeft in het verleden meerdere aparte verhalen met succes naar het scherm weten te vertalen, waarbij Snowpiercer uit 2013 zijn internationale doorbraak betekende. Nu is hij er met Mickey 17, dat in de verte een heel klein beetje aan Edge of Tomorrow met Tom Cruise doet denken. Toch is Mickey 17 wel anders, want verder dan elke keer sterven en opnieuw tot leven gewekt worden komen we dan ook weer niet. In de hoofdrol zien we Robert Pattinson, die zijn beroemdheid van de Twilight-saga wist te vergaren, maar tegenwoordig dat imago van zichzelf aan het afschudden is. Niet zonder resultaat, want met films als The Batman, The Lighthouse en Tenet gaat het de acteur prima af. Naast hem zien we Mark Ruffalo en Toni Collette als irritante schurken.

De film begint interessant en prima als Mickey 17 wordt achtergelaten op een ijsplaneet en wordt aangevallen door vreemde wezens die ‘creepers’ worden genoemt. Maar dan neemt de film een sprongetje terug in de tijd en zien we hoe Mickey in de problemen komt met de plaatselijke gangster en besluit om de planeet te verlaten als een zogenaamde expendable. Mickey weet niet waar hij voor tekent, maar daar komt hij snel genoeg achter. Het zorgt voor wat verwarring in de film, want het duurt best wel even voordat je wordt teruggeslingerd in het verhaal waar Mickey 17 voor dood achter wordt gelaten. An sich niet erg, maar je moet er wel even bijblijven om de boel te kunnen blijven volgen en begrijpen. Uiteindelijk neemt de film een beetje een avontuurlijke, bijna kinderachtige wending, door de wezens op de planeet een dusdanig prominente rol te geven dat je je soms afvraagt of je nu naar een jeugdfilm zit te kijken of dat de film toch nog een volwassen tintje krijgt.

Dit is vooral in het tweede bedrijf van de film, want het eerste gedeelte is best goed en vermakelijk. Vooral Mark Ruffalo, die de rol van de hoogst irritante Kenneth Marshall speelt, een politicus aan boord van het schip die alleen maar aan zichzelf en zijn vrouw denkt, speelt een wat kinderachtig type. Ruffalo doet die met veel overacting en wellicht is dit de hele bedoeling, maar het werkt wel goed op de zenuwen op een gegeven moment. Hierdoor krijg je niet echt het gevoel dat er een echte schurk aan het roer staat, maar meer een religieuze clown die met zijn gekheden de boel aan het saboteren is. Dit is best jammer, want in principe is het concept vol potentie en zeker met een regisseur als Bong Joon Ho aan het roer moet hier toch iets beters van te maken zijn dan wat we voorgeschoteld krijgen. Nou klinkt het net alsof dit een slechte film is, maar dat is het zeker niet; alleen had dit iets serieuzer gebracht mogen worden.

Mickey 17 is een vermakelijke film geworden, die door de slechterik en een wat kinderachtig concept niet helemaal lekker uit de verf komt. Er wordt genoeg vermaak geboden, maar met een iets serieuzere aanpak had de film echt goed kunnen worden. Nou, het klinkt net alsof de film slecht is en dat is het zeker niet. Het begin is misschien even wat verwarrend, want na een enerverende opening word je terug de tijd in geslingerd om te zien hoe Mickey is geworden zoals hij is, om pas na een lange tijd weer door te kunnen gaan met het verhaal waar het allemaal om ging. Mark Ruffalo speelt de slechterik met veel overacting, iets dat de bedoeling is geweest waarschijnlijk, maar het werkt best op de zenuwen en wordt eigenlijk flink irritant op den duur. Voor een vermakelijke middag of avond is Mickey 17 wel te doen, maar een echte topper wordt het nergens.