Jake ontdekt via de aanwijzingen van zijn opa een mysterieus toevluchtsoord voor speciale kinderen. Dit weeshuis staat onder leiding van miss Peregrine, een eigenaardige dame die het beste voor heeft met kinderen met een speciale gave. Al snel ontdekt Jake dat het veilige weeshuis slechts een illusie is en wordt bedreigd door sluwe gevaarlijke monsters. Jake moet uitvinden wie hij werkelijk is en hoe hij miss Peregrine en de kinderen kan behoeden voor het gevaar dat op iedere hoek op de loer ligt. Maar dan begint de tijd letterlijk te dringen en Jake bedenkt samen met miss Peregrine en de kinderen een plan om de monsters te verslaan.

De Amerikaanse schrijver Ransom Riggs maakte in 2011 zijn debuut met het duistere fantasy boek Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children. Door het grote succes volgde er nog twee vervolgen op het boek en werd het in Hollywood opgepikt door niemand minder dan Tim Burton. Als je kijkt naar het verhaal zal je direct begrijpen waarom een regisseur als Burton eigenlijk de enige geschikte kandidaat is om dit verhaal naar het witte doek te vertalen. Burton noemde het boek een enge Mary Poppins, waarbij het hoofdpersonage ook nog eens in een vogel kan veranderen. Dat klinkt allemaal best hoopgevend natuurlijk, maar helemaal slagen doet de film helaas dan weer niet.

Toch begint alles nog positief en vooral erg sfeervol. Als de opa van Jake op mysterieuze wijze om het leven komt, wordt je direct in een aantal flashbacks geslingerd die het verhaal veel duidelijkheid verschaffen. De opa van Jake vertelde hem altijd over een weeshuis in Wales dat geleidt werd door ene Miss Peregrine. Jake besluit hierop samen met zijn vader naar Wales te vertrekken om op zoek te gaan naar het weeshuis. Eenmaal in Wales aangekomen zakt de film enigszins in. Het duurt veel te lang voordat Jake het weeshuis gevonden heeft en je er eigenlijk achter komt wat er nou werkelijk speelt. De saaie trektochten die Jake met zijn vader maakt, en vooral het uitstapje met de plaatselijke jeugd, voegen vrijwel niets toe tot het verhaal en dat is het punt waar je als kijker wat verveeld zou kunnen raken.

Eenmaal bij het weeshuis aangekomen gaat de trukendoos van Burton open. Hier zie je direct dat de eigenaardige regisseur zijn eigen stijl opnieuw op briljante wijze over weet te brengen. De effecten zien er stijlvol en gelikt uit en wie wacht op een overdaad aan CGI-effecten kan zijn hart ophalen. Toch zijn veel special effect op de ouderwetse manier tot stand gekomen en daar scoort de film direct punten mee. Voor kinderen is de film trouwens niet echt geschikt, want Burton zou Burton niet zijn als hij geen horror-achtige elementen in zijn film zou doen die soms maar weinig aan de verbeelding overlaten. Dat is ook direct het punt waarbij je een beetje verward zal raken, want de humor is voor volwassenen veelal weer te flauw voor woorden. Ook is het een groot raadsel waarom de film in 3D wordt gebracht, want meer dan wat diepte in de film brengt het 3D-effect niet en het heeft hier dan ook geen enkele toegevoegde waarde.

Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children heeft de typische Tim Burton-stijl te pakken, maar mist balans en ziel. Na een redelijke opening zakt de film behoorlijk in. Wat we op dat moment voorgeschoteld krijgen doet op sommige punten veel denken aan een mix tussen Harry Potter, Percy Jackson en Scooby Doo. Toch weet de film zichzelf daarna redelijk te herpakken en zien we een zeer vermakelijke film. Het einde wordt teveel uitgesmeerd en moet overduidelijk dienen als een opstapje naar een eventueel vervolg. Of het hiervan gaat komen is nog maar zeer de vraag, maar voor nu is dit een lekker vermakelijk filmpje die zeker een bioscoopbezoek waard is.