Nosferatu
Het is het jaar 1838. Ellen Hutter is de vrouw van de vastgoedmakelaar Thomas Hutter . Ze wonen in Wisborg in Duitsland, een rustig stadje waar doorgaans weinig spannends gebeurt. Als Thomas een veelbelovende opdracht krijgt van de graaf Orlok uit Transsylvanië om een onderkomen in het buitenland te vinden, gaat hij gretig op dit aanbod in. Wanneer de graaf, die zijn ware aard als vampier verborgen houdt, Ellen ontmoet, raakt hij door haar in de ban.
Nosferatu is eigenlijk de eerste verfilming van Bram Stokers Dracula en dateert alweer uit 1922. Om problemen omtrent de rechten van het Dracula-verhaal te voorkomen, veranderden de makers simpelweg de namen van de personages uit de film. Nu, 102 jaar later, komt daar dan een remake van dit inmiddels legendarische verhaal en dit alles wordt geregisseerd door Robert Eggers. Eggers wist in 2019 ook al flinke indruk te maken met de film The Lighthouse qua cinematografie en met The VVitch uit 2015 bewees hij ook al goed te kunnen omgaan met het horrorgenre. Voor de rol van Orlock werd Bill Skarsgård gecast, die als Pennywise the Dancing Clown ook al een erg goede indruk wist achter te laten als horrorfiguur in It Chapter 1 en 2. Voeg daar aan toe de namen van Nicholas Hoult en Lily-Rose Depp en je hebt toch een behoorlijke cast op handen. De eerste beelden waren al veelbelovend en eindelijk is het zover en kunnen we zelf een oordeel gaan geven over deze toch wel bijzondere remake.
Zoals gezegd, de film zit cinematografisch uitstekend in elkaar. De grauwe en vooral sombere sfeer in de film, waarbij sommige scènes tegen het zwart-witte aanlopen, komt perfect tot zijn recht. Misschien had Eggers eigenlijk gewoon moeten kiezen om de film in het zwart-wit uit te brengen, net als hij met The Lighthouse ook al deed. Vooral deze film leent zich daar uitstekend voor, en wie de film zal zien, zal waarschijnlijk tot dezelfde conclusie komen. Het verhaal is hier en daar wel wat uitgebreid en wat aangepast, maar volgt voor de rest het verhaal op de voet na van het inmiddels eeuwenoude origineel. Wie zit te wachten op een extreem enge horrorfilm waar het bloed rijkelijk vloeit en met erg veel spannende momenten in de film moet zijn verwachtingen wel wat naar beneden bijstellen. Nosferatu neemt de tijd om onder de huid van de kijker te kruipen en zal van tijd tot tijd nog weleens wat langdradig aan kunnen voelen.
Juist het trage maakt dat de film goed tot zijn recht komt en uiteindelijk zijn doel weet te bereiken. Vooral het eerste gedeelte van de film, als Thomas afreist naar Transylvanië en zijn ontmoeting heeft met Orlock, is een sfeervolle bedoeling die ervoor weet te zorgen dat je toch een onbehagelijk gevoel zal krijgen over wat er verder gaat gebeuren. Toch zitten er hier en daar wel wat dingen in waarbij je je op je hoofd zal zitten krabben. Zeker de ontknoping is een van die dingen waar de regisseur iets meer aandacht aan had moeten besteden, want uiteindelijk is het een beetje dom hoe het geheel eindigt. Voor de rest zitten er hier en daar wat schoonheidsfoutjes in de film, maar voor de rest niet echt dingen waardoor de film echt door de mangel heen gehaald moet worden. Dat een film als deze zo groot wordt gebracht en de zalen doet vollopen is misschien nog wel het meest bijzonder, want Nosferatu is zo’n film die niet echt heel mainstream is en misschien een kleiner liefhebbend publiek zal hebben dan dat de bezoekersaantallen laten doen vermoeden.
Nosferatu is een trage film die langzaam maar zeker onder de huid van de kijker weet te kruipen. Verwacht hierbij geen doorsnee horrorfilm met veel schrikmomenten of waar het bloed aan de lopende band vloeit; nee, Nosferatu is meer dan dat. Hier en daar zitten er wat schoonheidsfouten in de film en de uiteindelijke ontknoping is een beetje suf en daar had de regisseur iets beter zijn best op moeten doen. Voor de rest is de film met zijn grauw-grijze setting bijna een kleurloos spektakel, en misschien had Eggers er voor moeten kiezen om de film net als The Lighthouse in het zwart-wit uit te brengen om de sfeer nog meer op de kijker over te brengen. Dat de film zo groots naar de bioscopen is gekomen is natuurlijk een mooie bijkomstigheid, maar Nosferatu voelt meer aan als een film die wat kleinschaliger normaal gesproken in filmhuizen weet te draaien. Voor wie echt een mainstream vlotte horrorfilm verwacht, is het aan te raden de verwachting aan te passen en wellicht voor een andere horrorfilm te kiezen, want Nosferatu is niet wat je standaard krijgt te zien.
Beoordeling
- Eindcijfer