25 februari 1964; Het is de dag dat Cassius Clay, later vooral bekend als Muhammed Ali, tegen alle verwachtingen in de regerend wereldkampioen zwaargewicht Sonny Liston verslaat. Maar in plaats van zich in het feestgedruis te storten, herenigt hij zich met zijn vrienden; American football speler Jim Brown, zanger Sam Cooke en activist Malcolm X in het Hampton House Hotel. Het is niet bepaald een zorgeloze avond voor het viertal, want ondanks dat ze denken op de top van hun kunnen te zijn, zijn zij zich stuk voor stuk bewust van de inbreuk op de burgerrechten die zij en mede Afro-Amerikanen moeten dulden. In de hotelkamer delen zij hun gedachten en verantwoordelijkheden over deze kwestie met elkaar in een debat over ieders beeld van de wereld.

Voor One Night in Miami bewerkte Kemp Bowers zijn gelijknamige toneelstuk tot een filmscript. Het is duidelijk terug te zien aan de film, die zich, op de opening na, vrijwel volledig in en rondom de hotelkamer afspeelt. Dat het stuk zich zo goed heeft weten te vertalen naar film komt daarnaast vooral ook op het konto van Regina King, vooral bekend als actrice maar hier debuterend als regisseur. Het is veelzeggend over wat zij in haar mars heeft. Wat het verhaal echter bijzonder maakt, is dat feiten en speculatieve fictie hier met elkaar verweven worden. Vast staat dat de mannen allen aanwezig waren in het hotel, maar of zij ook daadwerkelijk bij elkaar kwamen in Clays’ hotelkamer staat niet vast. Dat geldt nog minder voor de dialoog dat zij voerden, dat dus feitelijk pure speculatie is van Powers.

Er zijn ongetwijfeld mensen die moeite hebben met dergelijke vormen van speculatie, maar het feit is dat de filmwereld nooit al teveel moeite heeft met het verdraaien van feiten. Daarnaast worden er onderwerpen aangesneden die zeker interessant voer zijn voor een goede film. Niet zo gek, want alle vier de hoofdpersonen van de film stonden voor een keerpunt in hun leven en carrière. Zo is daar de bekering tot de Islam van Clay, Cooks’ gevecht voor erkenning van zijn eigen soort en werd Malcolm X de mond gesnoeid door zijn eigen baas en mentor. Jim Brown komt er in dit alles eigenlijk wat bekaaid vanaf. Nu zullen wij Nederlanders dat misschien niet zo gek vinden, aangezien hij hier relatief onbekend is, maar zeker in de Verenigde Staten is hij een grote man die beschouwd wordt als een van de beste spelers in de geschiedenis van het American football.

Bij een film die leunt op dergelijke publiek bekende figuren is niet alleen het acteerwerk van belang, maar ook hun gelijkenis. Hier is dat als we puur naar uiterlijk kijken voldoende, maar zeker niet geweldig. Toch zitten alle eigenschappen en stemmen er dusdanig goed in, dat alle vier de acteurs moeiteloos weten te overtuigen. Zo maakt Eli Goree indruk door keer op keer op de voorgrond te treden als Clay met zijn verbale waterval. En laten we vooral ook Leslie Odom Jr. niet vergeten. Hij maakte vorig jaar nog indruk in de op Disney+ uitgebrachte musical Hamilton en weet zich hier zelfs staande te houden met zelf ingezongen versies van klassiekers van Sam Cooke. Met de casting is overduidelijk niets mis. En zo geeft One Night in Miami een mooi beeld van een tijd waarin deze vier grote mannen nog hoop hadden, hoop die zo mooi tot uitdrukking komt in Cookes’ klassieker A Change Is Gonna Come. Voor wie bekend is met de geschiedenis kan niet anders constateren dat hoop voor de toekomst en kapot geslagen dromen uit het verleden dicht bij elkaar liggen.

One Night in Miami is een indrukwekkende stap in een tijdmachine, die door een overdaad aan speculaties helaas nooit helemaal juist zal blijken te zijn. Als film doet One Night in Miami veel goed. Het is een veelbelovend visitekaartje van Regina King en ook de vertolkingen zijn om door een ringetje te halen. Maar omdat eigenlijk alles wat gezegd is in de hotelkamer uit de duim is gezogen van Kemp Powers krijgt alles een wat nare bijsmaak. Toch legt de film ook zeker de vinger op een zere plek en laat deze de kracht zien van niet alleen toen, maar ook nu nog steeds invloedrijke en relevante personen. En ondanks dat ze daar eigenlijk deze speculatieve fictie niet voor nodig hebben, laat One Night in Miami ergens ook op een helaas pijnlijke wijze zien dat het alle vier zieners zijn en waren met een boodschap die ook vandaag de dag nog relevant is.