Wanneer de bemanning van de ruimtesleper Nostromo op een noodsignaal van de dorre planeet LV-426 reageert, besluit een klein groepje op onderzoek uit te gaan om te kijken waar het signaal precies vandaan komt en wie het uitzendt. Ze stuiten op een vreemd neergestort ruimteschip, dat honderden vreemde eieren aan boord heeft. Als een van de eieren uitkomt en het vreemde, langvingerige beest zich op een van de bemanningsleden vastklampt, nemen ze hem weer mee terug aan boord. Uiteindelijk laat het beest los en lijkt er niets aan de hand. Maar het beest breekt op een gewelddadige manier door de borstkas uit en ontsnapt in de Nostromo, en dan staat het leven van de gehele bemanning op het spel.

Nadat Ridley Scott met The Duellists in 1977 indruk had weten te maken, kwam hij met de film die hem uiteindelijk zijn echte doorbraak wist te bezorgen. Alien is een sciencefictionfilm, maar niet zoals we eigenlijk gewend waren. Met Star Wars werd dit genre uit het slop gehaald, en in 1979 kwam ook Star Trek met zijn eerste bioscoopfilm op de proppen. Zoals gezegd, Scott gooide het dus met Alien over een andere boeg, met een beklemmend en verstikkend werkje, dat zich grotendeels in de nauwe gangen van het vrachtschip Nostromo afspeelt. De dan nog relatief onbekende actrice Sigourney Weaver speelt de hoofdrol van Ripley en dit deed ze daarna nog eens drie keer. Met ook nog eens Tom Skerritt en John Hurt aan boord, had Ridley ook nog eens een baklading aan kwaliteit en ervaring aan boord. Uiteindelijk kreeg de film in 1986 een vervolg, Aliens, dat van regisseur James Cameron afkwam, en dit wordt nog steeds als een van de uitzonderlijke gevallen gezien waar de sequel beter is dan het origineel. Cameron overtrof zijn eigen klassieker The Terminator trouwens ook met Terminator 2: Judgment Day, dus vervolgen kan je wel aan Cameron overlaten wat dat betreft.

Hoe dan ook, met Alien trapte Ridley een franchise af, die vandaag de dag met Prometheus, Alien: Covenant en het binnenkort verschijnende Alien: Romulus een baklading aan vervolgen en spin-offs kreeg. De film is beklemmend en briljant in elkaar gezet. Het verhaal is relatief simpel: bemanning ontdekt vreemd signaal, gaat op onderzoek uit en vindt een vreemd organisme dat op hun schip aan het moorden slaat. In een notendop beschrijft dat gewoon het verhaal. Maar de film is zoveel meer dan dat. Het toont ook een van de eerste echte powervrouwen met Sigourney Weaver als Ripley, die uiteindelijk natuurlijk de enige overlevende gaat zijn. Ik spoiler daar overigens helemaal niets van, want dat is een simpel rekensommetje, gezien Ripley in Aliens weer terugkeert. De film opent vrij mystiek, maar ook traag. Ridley bouwt de spanning met de minuut op en zeker als we voor het eerst kennismaken met de Alien (die in het tweede deel als Xenomorph wordt omschreven) begint een zoektocht naar het beest. Verwacht geen film met snelle actie of ook maar veel actie, want in dat opzicht verschillen Alien en Aliens enorm van elkaar. Waar Alien zich meer concentreert op het psychologische aspect, zet Aliens zich vol in op de actie.

Het grappige is dat de Alien (de Xenomorph) echt maar 4 minuten schermtijd in de hele film heeft en eigenlijk pas te zien is als je al dik een uur in de film zit. Ook het einde werd veranderd en was niet hoe dit in het eerste script stond omschreven. Voor wie de film niet heeft gezien: sla deze alinea lekker over om spoilers te voorkomen. Het originele einde zou zijn dat Ripley ontsnapt van de Nostromo en de Alien zou achterblijven. Scott vond dit net iets te makkelijk en wist een half miljoen extra budget los te peuteren om een alternatief einde te kunnen maken. Dit was een meer duister einde, waarbij de Alien onverwacht meelifte in de ontsnappingspod van Ripley en waarbij Ripley het monster uiteindelijk het hoofd van Ripley eraf trok. Uiteindelijk vond Scott het einde beter als Ripley het zou overleven en kregen we het uiteindelijke einde van de eerste film zoals we die nu kennen. Gelukkig maar, want als er voor het duistere einde gekozen had geweest, hadden we niet Camerons Aliens gehad in de vorm zoals we die nu kennen.

Oud Goud: Alien viert op dit moment bijna zijn 46ste verjaardag en is nog steeds een van de beste scifi-horrorfilms ooit gemaakt, samen met zijn vervolg Aliens uit 1986 overigens. Met Alien 3 uit 1992 greep men weer terug op het concept uit de eerste film en hoewel die film niet slecht was, viel het in het niets vergeleken bij zijn twee voorgangers, om maar te zwijgen over het verschrikkelijk slechte Alien Resurrection uit 1997. Hoe dan ook is deze eerste Alien-film bijzonder en is het meer een psychologische horrorfilm. Zoals eerder gezegd heeft de Alien zelf maar 4 minuten schermtijd in de hele film en moet je ruim een uur wachten tot je het beest kan aanschouwen. Maar niet getreurd, want het eerste uur van de film is een perfecte opbouw naar een uiteindelijk zinderende climax. Voor nu… “I’m signing off, hopefully the network will pick me up.”