Tien jaar na de grote overwinning op de Kaiju-monsters is de verdedigingsmacht van het Jeager-programma Pan Pacific Defense Corps op veel punten flink verbeterd. Dit vooral uit voorzorg, om te voorkomen dat de geschiedenis zich niet zal herhalen. Een nieuwe generatie meldt zich aan bij de PPDC om de gevechtsrobots te besturen en de mensheid voor een nieuwe aanval te behoeden van de Kaiju-monsters. Wanneer ex-Jeager piloot Jake Pentecost wordt gearresteerd voor het illegaal strippen en handelen in Jeager-onderdelen, geven zijn adoptiezuster en PPDC commandant Mako Mori hem de keuze tussen de gevangenis of een terugkeer naar de PPDC als instructeur om de nieuwe lichting Jeager piloten klaar te maken voor een eventuele nieuwe aanval van Kaiju-monsters.

In 2013 kwam regisseur Guillermo Del Toro met de opmerkelijke sciencefiction film Pacific Rim op de proppen. De film bleek een flink succes en hierdoor kon een vervolg niet uitblijven. Hoewel Del Toro wel als producent van de film aanbleef, gaf hij het regiestokje over aan Steven S. DeKnight, die met deze film zijn debuut maakt op het grote witte doek. Omdat Del Toro zeer ervaren is en zijn volledig eigen stijl heeft qua filmen en DeKnight niet verder komt dan de regie van enkele afleveringen van series als Smallville en Daredevil, is het nog maar de vraag of DeKnight de juiste man is om de regie op zich te nemen van deze blockbuster. Natuurlijk moeten nieuwkomers wel de kans krijgen en na het zien van de trailer leek het erop dat DeKnight zijn mannetje wel staat. Na een andere regisseur is ook de cast grotendeels vervangen. John Boyega speelt de rol van Jake Pentecost en naast zich vindt hij Scott Eastwood.

De positieve gevoelens vooraf verdwijnen echter als sneeuw voor de zin. Zo is direct duidelijk merkbaar dat de regie niet meer in handen is van Guillermo del Toro. Het verhaal is rommelig en voorspelbaar, waardoor je bijna je interesse zou gaan verliezen in het hele Pacific Rim project. Natuurlijk moet de film het hier niet van hebben en het positieve is dan ook dat de actiescènes de film nog enigszins overeind weten te houden. Helaas duurt het veel te lang voordat het bombastische geweld losbarst. Dit komt vooral omdat er in het eerste deel van de film een poging wordt gedaan om een verhaal op te zetten rond de training van de Jeager piloten. Dit valt echter compleet in het water en resulteert vooral in slappe humor en gevechten tussen de Jeagers, waarmee de film een hoog Transformers-gehalte krijgt. Het is hierin dat de film verschilt van zijn voorganger, waar de golven van de Kaiju-monsters zich in rap tempo opvolgden waardoor de spanning en sfeer goed werden vastgehouden.

Tussen al het bombastische geweld houden John Boyega en Scott Eastwood zich beide goed staande. Dit kan niet gezegd worden over de groep jongere acteurs die een grote irritatiefactor vormen. Niet alleen leveren ze zo nu en dan een prestatie van bedenkelijk niveau, ook valt het plot uiteen doordat het ook nog eens tergend dom volk is dat achter de stuurknuppels van de Jeagers kruipt. Met de komst van overgebleven Kaiju-monsters verdwijnt ook het laatste stukje spanning en logica, waarmee de voorspelbaarheid de film echt parten gaat spelen. Bijzonder jammer natuurlijk, want juist uit een project als Pacific Rim zou zoveel meer te halen zijn. Regisseur DeKnight blijkt echter niet bij machte om te voorkomen dat de film zichzelf op veel punten veel te serieus neemt. Voor een eventueel vervolg is het dan ook te hopen dat men kijkt naar een evenwichtiger en vooral ook spannender verhaal, want dat is hier gewoonweg ondermaats en kan dan ook niet gered worden door de spetterende actie.

Pacific Rim Uprising doet op alle vlakken onder voor zijn voorganger. Waar die film nog enigszins verfrissend en lekker bombastisch was, is het wat dat betreft goed te merken dat Del Toro het regiestokje heeft overgedragen aan de hier beduidend te licht bevonden DeKnight. Het plot is gewoonweg te doorzichtig en de film lijkt hier meer op een kloon van een Transformers-film. En ook de jeugdige cast werkt eerder op de zenuwen dan dat het de film goed doet. Het zijn dan ook alleen John Boyega en Scott Eastwood die de boel nog een beetje weten te redden door een prima acteerprestatie neer te zetten. Wel zijn de effecten weer om van te smullen, wat dat betreft wordt de gouden regel van een sequel hier uiteindelijk wel gehanteerd; de monsters zijn agressiever en groter dan voorheen. Het laat alleen allemaal zo lang op zich wachten dat zelfs dit spektakel de film niet meer kan redden.