Quentin en Margo zijn de beste vrienden in hun kinderjaren, maar als de puberteit inslaat verwaterd hun vriendschap. Waar Quentin altijd alles op safe speelt en behoort tot een groep nerds, is Margo populair en heeft ze een verhouding met de populairste jongen op school. Maar Margo staat ook bekend als wegloper, waarbij ze raadsels achter laat voor de achterblijvers. Als Margo op een dag breekt met haar vriendje zweert ze wraak en op een avond zoekt ze Quentin op om haar hierbij te helpen. Quentin heeft de avond van zijn leven en zijn liefde voor Margo groeit naar ongekende hoogte, maar dan verdwijnt Margo de volgende dag en het enige spoor wat Quentin heeft zijn de raadsels die Margo heeft achter gelaten. Samen met zijn vrienden gaat Quentin op pad om Margo te vinden om de liefde aan haar te verklaren.

Na het overweldigende succes van The Fault in Our Stars wordt er wederom een boek van auteur John Green verfilmd. Ditmaal staat de film onder leiding van regisseur Jake Schreier, die na de langspeelfilm Robot & Frank voor zijn tweede regieklus staat. De hoofdrol van Quentin wordt vertolkt door Nat Wolff, die de rol van onzekere tiener perfect neer te zetten. De rol van Margo wordt gespeeld door Cara Delevinge, die onlangs nog te zien was in The Face of an Angel. In het dagelijks leven is zij naast actrice ook model, daar is niets van te merken in want ze speelt de rol erg goed. Wat ook erg goed is gedaan op het gebied van casting, zijn de kindacteurs die de jonge Quentin en Margo spelen. Zij lijken eng veel op Wolff en Delevinge en dat kijkt toch een stuk lekkerder weg dan willekeurig gecaste acteurtjes.

Het begint dus eigenlijk allemaal met dat Margo wraak wil nemen op haar ex-vriendje en acht andere mensen die daar volgens haar mee te maken hadden. Het moet allemaal komisch overkomen, maar het resulteert in weinig meer dan een grijns op het gelaat of flauwigheden. Het biedt dan ook helemaal niets nieuws onder de zon. Van een auto die in folie wordt gewikkeld, tot de wenkbrauw van iemand die met ontharingscrème wordt verwijderd. We hebben het allemaal al eens eerder gezien. Als de avond ten einde is verdwijnt Margo van de aardbodem, maar ondertussen is Quentin tot over zijn oren verliefd geworden op Margo. Het resulteert in niet meer of minder dan een zoektocht tot hij erbij neervalt, maar helaas ook in vaak langdradige scènes waarbij de kijker zich al snel gaat vervelen.

Het camerawerk en de muziek in de film zijn erg goed, maar hebben toch echt iets teveel leentjebuur gespeeld bij The Fault in Our Stars. Dat is sowieso een beetje het verhaal van deze film, continu bekruipt je het gevoel dat je naar een soort vervolg (lees: kopie) van die succesfilm zit te kijken. Het zal wellicht ook juist de reden zijn dat de film zijn publiek wel weet te vinden. Want zagen we dit niet eerder bij de verfilmingen van de boeken van Nicholas Sparks (The Notebook). Maar waar The Fault in Our Stars verraste met de emotionele kant van het verhaal, biedt deze film niet meer dan een zoektocht naar een weggelopen tiener. We kunnen dan ook rustig concluderen dat het verhaal het zwaktepunt is van de film, simpelweg omdat het nergens weet te boeien.

Paper Towns draait zichzelf de nek om door een vrij zwak verhaal en heeft sowieso moeite uit de schaduw te stappen van The Fault in Our Stars. Daarnaast komt het verhaal ook nog eens traag op gang, wat over het geheel genomen nergens erg hoog komt te liggen trouwens. Aan de cast ligt het falen van de film in elk geval niet, want zij krijgen een dikke voldoende. Door de bijna gemakzuchtige herhaling van zetten is het teveel van het goede om de film een voldoende te geven, al is de film zeker niet slecht als je de veelvuldig genoemde andere verfilming van John Green voor het gemak even vergeet. Als je van mierzoete films houdt zal deze feel good-film je dan ook zeker weten te bekoren.