Pet Sematary
Louis Creed verhuisd met zijn vrouw Rachel, zijn twee kinderen Ellie en Gage en huiskat Church van Boston naar het rustige Derrie in Maine. Ze betrekken daar een mooi huis waar een grote lap grond aan vast zit. Er loopt echter een gevaarlijke weg langs het huis, waar vrachtwagens als idioten rijden. Hoewel deze weg zeer gevaarlijk is, waarschuwt hun oude buurman Jud hen voor de gevaren van het mysterieuze dierenkerkhof wat op hun grond staat. Als huiskat Church verongelukt op de gevaarlijke weg langs het huis, neemt Jud Louis mee naar een stuk grond achter het dierenkerkhof om het beestje daar te begraven. Tot Louis’ grote verbazing merkt hij op dat Church uit de dood herrezen is, maar zijn gedrag daarbij compleet is veranderd. Als het noodlot echt toeslaat, neemt Louis een beslissing die hij beter niet had kunnen nemen. Want soms is dood echt beter.
Laten we meteen maar met de deur in huis vallen en de Stephen King-fans tegen het zere been aan schoppen. Het verschrikkelijk enge verhaal van Stephen King, dat in 1989 al tot film werd omgetoverd, was misschien destijds erg eng, maar voelt vandaag de dag erg gedateerd aan. Waar het meestal toch gevaarlijk is om een horrorklassieker nieuw leven in te blazen, kunnen we toch zeker concluderen dat Pet Sematary aan een remake toe was. Dit moet dan echter wel goed gebeuren natuurlijk, zoals met It twee jaar geleden gebeurde, ook een verhaal van King, die dit jaar toe is aan een vervolg. De film is geregisseerd door het duo Kevin Kölsch en Dennis Widmyer die wel thuis zijn in het horror genre, maar qua bekendheid samen niet verder komen dan een drietal afleveringen van de matige serie Scream. Het is dan maar de vraag of het duo wel uit het juiste hout gesneden is om Pet Sematary nieuw leven in te blazen zonder afbreuk aan het verhaal van King te doen of aan de horrorklassieker uit ’89. De eerste beelden waren overigens veelbelovend en dan zal je toch het gevoel bekruipen dat het niet echt mis kan gaan. Maar gevoelens kunnen natuurlijk misleidend zijn.
Toch lijkt de film een beetje binnen de lijntjes te kleuren door niet het risico te durven nemen om zijn eigen pad te bewandelen en in grote lijnen krampachtig vast blijft houden aan Kings boek, dat in hoofdlijnen om het thema schuldgevoel en rouwen draait. Het geeft je als kijker in de eerste helft van de film wellicht een dubbel gevoel. Want aan de ene kant is het fantastisch dat er vast wordt gehouden aan King’s verhaal, maar aan de andere kant zal je in de tweede helft van de film merken dat juist de kleine aanpassingen het verrassingseffect alleen maar vergroten en de film een fijne gewaarwording maakt om naar te kijken. Deze remake blijft dus zeer trouw aan het originele verhaal van Horror-koning Stephen King. Hier en daar zijn de aanpassing redelijk merkbaar, maar het komt het grote geheel alleen maar ten goede. Pet Sematary is dan ook één van ‘die’ weinige remakes dat zijn klassieke voorganger op elk front verslaat en dat is best knap te noemen. Het zit hem in deze film dan ook voornamelijk in de duistere cinematografie en het uitmuntende camerawerk, dat menig kijker echt de stuipen op het lijf zal jagen. In combinatie met een nagenoeg perfecte spanningsopbouw en een aantal subtiele jump scares, maakt het Pet Sematary misschien één van de allerbeste horrorfilms van 2019 tot nu toe.
Naar het einde toe slaat de film zijn eigen weg in en mede door dat verloop weet de film zich te onderscheiden van het origineel uit 1989. Het is ook juist op dat punt dat de film een gruwelijke wending neemt en je als kijker naar het puntje van je stoel wordt gebracht. Juist dat is iets waar de meeste remakes de fout in weten te gaan. De ene remake is namelijk een 1-op-1-remake van een film of de rest wijkt zo verschrikkelijk af van het bronmateriaal dat het de complete film verpest. Hier hebben scenaristen Jeff Buhler en Matt Greenberg op uiterst vakkundige wijze het verhaal op kleine schaal aangepast op een manier dat het merkbaar is, maar niet op een manier dat het storend wordt. Ook de uiterst grimmige en vooral duistere setting zullen spelen met het gevoel van de kijker en dat zal nog best wel eens even kunnen naspelen. Want waar het origineel de kijker redelijk in shock wist te brengen met het verongelukken van één van de kinderen, weten regisseurs Widmyer en Kolsch dit gegeven in deze versie nog net even iets schokkender naar het scherm te vertalen.
Pet Sematary is een remake geworden zoals je ze maar zelden ziet en meer indruk weet te maken dan zijn voorganger. De thema’s rouw en schuldgevoel staan wederom centraal, waardoor de hele film je een onbehagelijk gevoel zal geven. De uitmuntende sfeersetting wordt goed in beeld gebracht door het voortreffelijke camerawerk en de cinematografie. De film lijkt in de eerste helft vooral angstig vast te klampen aan het originele verhaal, maar je zult door kleine aanpassingen gaan merken dat de film totaal zijn eigen weg in slaat in de tweede akte. Dit komt de film eigenlijk alleen maar ten goede, want nergens doet het afbreuk aan het vehaal van Stephen King. Alles bij elkaar genomen kunnen we al snel de conclusie trekken dat Pet Sematary niet alleen een zeldzaam goede remake is geworden, maar daarnaast misschien ook wel eens de beste horrorfilm uit 2019 kan gaan worden. Van dit kaliber zie je ze maar zelden langs komen.
Beoordeling
- Eindcijfer
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.