De familie Bowen is verhuisd naar een fijne buurt en trekt voor een koopje in een mooi huis. Ze moeten de eindjes aan elkaar knopen, maar het gezin is gelukkig en daar hechten ze de meeste waarde aan. Kort nadat de familie het huis is ingetrokken gebeuren er vreemde dingen, al lijken die op het eerste gezicht nog vrij onschuldig. De onschuldige gebeurtenissen slaan echter al snel om en het gezin belandt in een ware nachtmerrie. Als Madison, hun jongste dochter, verdwijnt schakelt het gezin de hulp in van een team paranormale onderzoekers. Zij moeten er vaart achter zetten om Madison terug te vinden, want de tijd begint verschrikkelijk te dringen.

In 1982 kwamen Steven Spielberg en Tobe Hooper met Poltergeist, een opmerkelijke film die het publiek de stuipen op het lijf joeg. Nu, 33 jaar later, vinden producent Sam Raimi en regisseur Gil Kenan dat het tijd is om aan Spielbergs klassieker te sleutelen. Gevaarlijk, want als je aan zo’n klassieker komt begeef je je al snel op glad ijs. Het goede nieuws is dat het een eigentijdse remake is geworden waarin bepaalde vertrouwde elementen terugkeren en de basis van het verhaal intact is gelaten. Raimi flikte dit kunstje al eerder, overigens met succes, met zijn eigen klassieker Evil Dead. De verwachtingen liggen dan ook erg hoog, maar waar Evil Dead op de gore details kon terugvallen is Poltergeist een totaal ander project. Toch beloofden de eerste trailers veel goeds.

Helaas maakte de film dit niet waar en kan de film direct op de stapel gegooid worden van overbodige remakes. De eerste fout wordt gemaakt door het verhaal radicaal om te gooien. Zoals gezegd zijn de basiselementen daar, maar weet dit door de wijzigingen in de opbouw verkeerd uit te pakken. Een goed voorbeeld is hoe de film begint. Zo zette de originele Poltergeist direct de toon met een scène waarin de vader voor de televisie ligt te slapen terwijl het Amerikaanse volkslied de televisiedag afsluit en je de eerste paranormale ervaring krijgt. Voor deze remake kiezen de makers ervoor om te beginnen met het kopen van het huis door het gezin. Waar de rillingen je over de rug liepen in de oude versie, wordt deze remake nergens echt eng of spannend en kom je als liefhebber bedrogen uit.

De aanpak van het verhaal is helaas niet het enige knelpunt. Zo is er ook sprake van een totale miscasting. Het jongste meisje Madison vervangt het personage Carol Anne uit het origineel. Hoewel de jonge Kennedi Clements niet eens beroerd acteert, heeft ze absoluut niet de juiste uitstraling wat duidelijk afbreuk doet aan de film. Maar ook Sam Rockwell zit niet op zijn plaats als zorgzame vader van het gezin. Waarom de makers voor deze cast hebben gekozen is een absoluut raadsel, want voor deze rollen is een bepaald charisma nodig dat ontbreekt. De enige acteur die wel goed op zijn plek lijkt is Kyle Catllet als Griffin, de broer van Madison. Hij vervangt Robbie uit de oude films en speelt zijn rol prima.

Het is natuurlijk onvermijdelijk om deze remake met het geniale origineel te gaan vergelijken. Waar de oude film mikte op het zo compact mogelijk houden van het terreur, pakken de makers hier groots uit en zelfs in 3D. Het 3D-effect voegt toch best wel wat toe aan de film en dat is best opmerkelijk. Dit komt omdat de effecten die in de film zitten erg goed gemaakt zijn, dus daar ligt het absoluut niet aan. Maar zelfs het 3D-effect kan de film niet helpen aan de broodnodige sfeer en zo is deze uitvoering van Poltergeist een film geworden waarvan er dertien in een dozijn zitten. Ook het camerawerk is niet bijzonder genoeg en de makers vallen terug op belabberde schrikeffecten. Goed voorbeeld hiervan is de clownscène. In de originele versie was deze ronduit eng te noemen, maar in deze film wordt de scène compleet om zeep geholpen door de verschrikkelijke voorspelbaarheid.

Ook de beruchte zwembadscène is uit de film gesloopt en dat mogen we toch wel doodzonde noemen. Het is begrijpelijk dat je een verhaal naar deze tijd aanpast en misschien nog wat andere aanpassingen doet, maar een van de meest legendarische scènes uit de film slopen is echt onbegrijpelijk. Ook ontbrak er een sfeervolle en enge soundtrack bij de film en dat was de grote doodsteek van de film. Waar de oude Poltergeist een soundtrack bevat waar je haren af en toe recht van overeind gaan staan, heeft deze remake een bombastische en vooral niet goed passende soundtrack, iets wat absoluut niet bevorderlijk is voor de sfeer van de film.

Poltergeist is een remake waarbij het lijkt alsof de makers al bij de productie door kregen dat het origineel moeilijk te overtreffen zou zijn. Waarom men zich dan aan deze remake gewaagd heeft blijft een raadsel, de film stelt helaas op bijna elk vlak teleur. Wat we overhouden is een smaakloos geheel dat nergens eng wordt. Griezelen doe je natuurlijk het beste in de bioscoop, maar als we heel eerlijk moeten zijn is een bioscoopbezoek aan deze film echt overbodig. Deze Poltergeist doet geen haar in je nek omhoog komen en dan is het veilig om te stellen dat de film als geheel een zeer teleurstellende ervaring is.