Als Professor Richard Brown een bezoek brengt aan zijn arts, krijgt hij te horen dat hij longkanker in een vergevorderd stadium heeft met uitzaaiingen in heel zijn lichaam. Volgens zijn arts heeft hij nog maar maximaal zes maanden te leven. Met een pijnlijke behandeling zou hij dit kunnen oprekken tot maximaal 18 maanden, maar Richard kiest ervoor geen behandeling te ondergaan. Hoewel hij kapot is van het nieuws, besluit hij de knop om te zetten en optimaal te gaan genieten van de laatste maanden van zijn leven. Het is een beslissing die leidt tot de meest ontroerende, bizarre of zelfs roekeloze situaties. Met de nodige galgenhumor en sarcasme treed Richard de laatste fase van in, waarbij iedereen zich begint af te vragen of Richard gek is geworden of dat hij juist een inspiratiebron is voor zijn omgeving.

Eindelijk is er weer eens een film met Johnny Depp waarin hij niet onder een dikke laag make-up verstopt zit en hij zijn ware acteerkwaliteiten aan het publiek kan tonen. Toch belandt deze film eigenlijk een beetje vanuit het niets hier in de bioscopen. Al op 5 oktober van vorig jaar beleefde de film zijn première tijdens het Zurich Film Festival in Zwitserland. Op zich niets vreemds, maar voor de release is er verder amper reclame gemaakt. Dat dit niet altijd wat zegt blijkt wel uit Richard Says Goodbye. Voor regisseur Wayne Roberts is het zijn tweede regieklus, na het redelijk goed ontvangen Katie Says Goodbye. Deze film heeft ondanks de bijna dezelfde titel niets met die eerdere film te maken en om verwarring te voorkomen was dat in andere landen vast de reden om hem onder de titel The Professor uit te brengen. Naast Depp zien we Rosemarie DeWitt als zijn vrouw Veronica en Danny Huston als zijn beste vriend Peter, maar ondanks de interessante synopsis is de aanwezigheid van Johnny Depp alleen al een tijdlang geen garantie meer voor succes.

Na het zien van de film zal menigeen zich ongetwijfeld afvragen waarom Depp niet meer van dit soort rollen speelt. De rol van Richard is hem op het lijf geschreven en hij weet deze met veel bravoure naar het scherm te vertalen. Ondergedompeld in git zwarte humor is de film misschien nog het meest bedoeld voor een veertig plus publiek, dat zich rond die leeftijd veelal toch begint te beseffen dat ze niet het eeuwige leven bezitten. Dit geldt ook voor Richard, die op aan het begin van de film niet alleen hoort dat hij stervende is, naar en passent ook verneemt dat zijn vrouw hem bedriegt en zijn dochter lesbisch is. Hierop besluit Richard het leven te omarmen zoals het is en het maximale eruit te halen. Het zorgt voor een aantal flink komische situaties, die niet met de veel geziene goedkope humor worden gebracht, maar juist goed en op subtiele wijze wordt uitgewerkt. Zo lapt hij veel van zijn zelf gehanteerde waarden aan zijn laars en gaat hij roken, probeert hij drugs uit en raakt hij verslingerd aan de drank. Dit allemaal tot grote ergernis van zijn beste vriend Peter, die hem zelfs meesleurt naar een praatgroep over kanker, iets waar Richard overigens snel mee klaar is.

Echter, wie een krachtige tranentrekker verwacht gaat toch met de verkeerde verwachting naar de film. Natuurlijk is er een flinke dosis drama aanwezig, maar niet op de manier als je zou denken. De titel Richard Says Goodbye dekt overigens perfect de lading, want de film gaat niet over het sterven, maar meer over het afscheid nemen en dat doet hij vanaf het moment dat hij het slechte nieuws te horen heeft gekregen. En afscheid nemen doet ieder uiteraard op zijn eigen manier. Op zijn beurt kiest Richard ervoor om het slechte nieuws te delen met zijn beste vriend Peter, maar het verder te verzwijgen voor zijn verdere directe omgeving. Natuurlijk is het onvermijdelijk dat er een punt komt waarop er geen ontkomen meer aan is, maar ook dat gaat allemaal op een bijzondere manier. Het maakt van Richard Say Goodbye geen standaard dramafilm over een stervende kankerpatiënt en juist dat maakt de film zo bijzonder. Menig kijker zal dan ook concluderen dat een film niet overal in de publiciteit hoeft te zijn om kwaliteit te kunnen bieden.

Richard Says Goodbye is een klein pareltje met een rol die Depp op het lijf is geschreven. De film is allesbehalve een standaard drama en toont de indrukwekkende wijze die Richard verkiest om afscheid te nemen vanaf het moment dat hij hoort dat hij niet lang meer te leven heeft. Met een originele inslag en goed uitgewerkte (galgen)humor doet het je vooral afvragen waarom Depp zich veelal verschuilt achter een dikke laag make-up en waarom hij niet meer van dit soort films maakt. Het maakt de film bijna om de verkeerde reden bijzonder. Ook laat regisseur Wayne Roberts met deze tweede film zien dat hij prima in staat is om een eigenzinnig, maar prachtig werkje af te leveren. Het maakt van Richard Says Goodbye tot dé verrassing in de Nederlandse bioscopen op dit moment. Menigeen zal vol bewondering meeleven met het verhaal en het is goed dat een dergelijke film een keer niet direct op dvd of Blu-ray wordt uitgebracht.