Zestien jaar na de hoogtijdagen van ’s wereld’s beroemdste komische duo lijkt het doek gevallen voor Stan Laurel en Oliver Hardy. In een poging om hun carrière nieuw leven in te blazen, besluiten ze een laatste tournee te doen door het naoorlogse Groot Brittannië en Ierland. Doordat de zalen nagenoeg leeg blijven, laat het duo zich voor het karretje spannen van promotor Bernard Delfont om publiciteitsstunts uit te voeren. Het had allemaal een overbrugging moeten zijn tot een laatste film, maar die lijkt er maar niet te willen komen. Bijgestaan door hun echtgenotes Lucille Hardy en Ida Laurel gaan de twee met opgeheven hoofd hun afscheid tegemoet en herontdekken ze, uiteraard niet zonder problemen, de liefde voor het optreden en voor elkaar wanneer ze de harten van hun publiek opnieuw proberen te stelen met hun komische act.

Wie kent ze niet? Laurel en Hardy, of, zoals ze in Nederland ook kennen; de Dikke en de Dunne. Het is misschien wel beste komische film duo uit de gehele filmgeschiedenis. The Lucky Dog, hun eerste film, dateert uit 1921 en vanaf dat moment was het duo niet meer weg te denken uit het filmlandschap. In totaal maakte het duo maar liefst 106 films, waarbij de laatste de film Atoll K (ook bekend als Utopia) in 1951 werd uitgebracht. In de jaren dertig waren zij op het toppunt van hun roem, maar door de gokproblemen van Oliver Hardy en het ontslag van Stan Laurel door Hal Roach raakten de twee uit beeld. De onenigheid werd bijgelegd en in afwachting van een groen licht voor een komische Robin Hood-film doen de twee een poging om uit het dal terug te klimmen. Ze besluiten een laatste tournee door Groot Brittannië en Ierland te maken, vooral ook om hunzelf te bewijzen tegenover hun publiek. Deze film vertelt het redelijk onbekende verhaal over de nadagen van Stan en Ollie, waarbij we zien hoe het duo keihard werd geteisterd door geldwolven en problemen in hun privéleven.

Het punt met een biografische film over dergelijke publieke personen is altijd de casting. Enerzijds moeten de personen een welhaast treffende gelijkenis vertonen en anderzijds moeten zij gezegend zijn met acteertalent. Voor de rol van Oliver Hardy is John C. Reilly gecast, een opmerkelijke keuze. Je zal Reilly namelijk niet direct zien als Hardy, maar het resultaat is verbluffend en de makers zijn erin geslaagd om Reilly sprekend op Hardy te laten lijken. Om Stan Laurel te vertolken werd de Britse Steve Coogan gecast. In tegenstelling tot bij Reilly, hoefde aan het uiterlijk van Coogan weinig verandert te worden. Het blijkt een briljante casting, want deze twee heren zetten een briljante performance neer. Toch is het vooral Reilly die grote indruk weet te maken, gewoonweg omdat hij wat meer heeft om mee te werken. Het moet dan ook wel heel gek lopen wil Reilly hier niet minimaal een Oscarnominatie voor binnen gaan slepen. Toch is de film veel meer dan alleen een goede casting.

Stan & Ollie is namelijk een fantastische film die je een kleine anderhalf uur volledig in zijn greep houdt. Neem bijvoorbeeld de technisch briljante openingsscène. In een lange take zien we hoe het duo op de set van Way Out West, hun laatste grote en bekende film, over hun toekomstplannen praat. Wat je allemaal te zien krijgt als kijker is feitelijk gewoon een rondleiding langs alle belangrijke figuren van deze film. Toch zien we ook de scheurtjes die zijn ontstaan bij het duo. Zo probeert Stan Laurel tot grote frustratie van producent Hal Roach een beter contract af te dwingen, terwijl Oliver Hardy bijna geen cent meer te makken heeft door zijn gokverslaving. Hierna verplaatst de film zich naar 1952, als het duo door het grote publiek vergeten is en de twee een poging doen om hun carrière nog een laatste opleving te bezorgen. Het mondt uit in een theatertour waarbij de twee voor vrijwel lege zalen hun komische optredens aan de man proberen te brengen.

Het is schrijnend om te zien hoe het duo voor het karretje werd gespannen door Bernard Delfont, een promotor die flink geld wil verdienen, maar eigenlijk geen heil meer ziet in het duo. Als Hardy na een ruzie met Laurel zijn eerste hartaanval krijgt, besluit hij uiteindelijk om met pensioen te gaan. Laurel wordt hierdoor min of meer gedwongen om met een nieuwe partner het podium op te gaan, maar hij ziet dit totaal niet zitten. Wat dan aanbreekt is een simpelweg aangrijpend stuk in de film, waarbij menig kijker het misschien niet helemaal meer droog kan houden. De aftakeling van Hardy lijkt het einde te betekenen voor het duo Laurel & Hardy. Dat de makers de kijker hierbij helemaal meenemen in de emotie is prachtig om te zien. Waar de film ook in uitblinkt is hoe de makers de tijdsgeest naar voren weten te brengen, zonder oubollig te worden. De film wordt hierbij geholpen door een prachtige soundtrack, die goed op het gevoel van de kijker weet in te spelen.

Stan & Ollie toont een onderbelichte periode uit het leven van Laurel en Hardy en is al vroeg in het jaar ongetwijfeld een van de beste films die we dit jaar zullen zien. De film vertelt het even aangrijpende als prachtige verhaal van een van de beste komische duo’s die de wereld ooit kende, die na hun hoogtijdagen proberen om weer op te krabbelen. John C. Reilly is perfect gecast en met zijn hele mimiek en acteerspel weet hij moeiteloos te overtuigen. Toch zet ook Steve Coogan een perfecte Stan Laurel neer en dat maakt het plaatje helemaal compleet. Toch valt er ook op technisch vlak genoeg te genieten. Zo wordt met een briljante openingsscène de toon direct gezet en krijg je direct het gevoel dat er weinig meer mis kan gaan. En dat gebeurt gelukkig ook niet, want ook de theatershows zijn minstens zo briljant in elkaar gezet, waarbij de chemie tussen Reilly en Coogan je zo meeneemt in het verhaal dat je soms begint te denken dat je naar de echte Stan Laurel en Oliver Hardy zit te kijken. Stan & Ollie doet hiermee het bijna onmogelijke en lijkt zich op te kunnen maken voor een mooi awardseizoen.