Hartje winter, 1941. Een groep heldhaftige Russen, onder leiding van de dappere Nikolay Ivushkin, wachten in een verlaten dorpje op een colonne van Duitse tanks. Ze weten door hun valstrik alle tanks uit te schakelen, maar helaas worden ze na het slagen van hun missie alsnog opgepakt door de Duitsers en overgebracht naar een strafkamp. Drie jaar later schakelen de Duitsers echter de hulp in van Ivushkin en zijn team omdat de nazi’s er in geslaagd zijn om een T-34 tank van de Russen te bemachtigen die door Ivushkin klaargemaakt moet worden voor de strijd. Ivushkin weet echter door slim denkwerk om de tank te gebruiken om uit het kamp te kunnen ontsnappen. Wat volgt is een bloedstollende reis naar vrijheid terwijl de Duitsers met grof geschut de achtervolging inzetten. Kan Ivushkin het lang genoeg volhouden in de oude T-34 tank om de grens naar veiligheid te bereiken?

Het komt niet vaak voor dat een film uit Rusland aanvoelt als een film die uit Hollywood is komen wandelen, maar T-34, vernoemd naar de tank die de hoofdrol speelt, krijgt het toch voor elkaar. Regisseur Aleksey Sidorov trekt alle registers open om de overlevingsstrijd van een groepje dappere Russen zo spectaculair mogelijk in beeld te brengen. Dat is zeker gelukt, maar helaas zijn er daardoor wel aardig wat zaken blijven liggen op het verhaaltechnische vlak. Wat hoe spectaculair deze actiefilm ook is, bijzonder veel inhoud heeft het allemaal niet.

Sidorov knalt er meteen lekker in door een trage opbouw achterwege te laten en de kijker meteen te storten in een strijd van een klein groep Russen tegen een hele colonne aan Duitse tanks. Inclusief grote nazi-vlag zodat meteen duidelijk is voor welke tank we als kijker niet moeten juichen. De eerste scene hakt er dan ook meteen lekker in met een lengte van dertig minuten die vooral bestaat uit wat heroïsche kreten, rondvliegende kogels, explosies en veel, heel veel slowmo’s. Vooral dat laatste zorgt ervoor dat de film aanvoelt als een Amerikaanse productie, maar daarmee zoekt Sidorov ook meteen de grenzen op van het toelaatbare. Als hij in de eerste dertig minuten al zoveel slowmo’s gebruikt, wat belooft dat dan voor de resterende minuten van deze twee uur durende prent?

In eerste instantie in ieder geval even een break van al het explosieve en digitale geweld. We vinden de Russen immers drie jaar later in een strafkamp waarmee de setting, in ieder geval voor een half uur, van toon veranderd. Toch is het overduidelijk dat regisseur Sidorov maar één enkel doel voor ogen had bij het maken van T-34: de wereld laten zien tot wat de Russische cinema in staat is. En dus gaat het er, na de ontsnapping van de Russen met een oude T-34 tank, weer zeer actievol aan toe. Dit klink uiteraard als een groot minpunt, maar het maakt de film stiekem enorm vermakelijk. Eigenlijk interesseert het je als kijker waarschijnlijk op dat punt al helemaal niet meer waar het verhaal ook alweer precies om draaide en is het vooral genieten van de digitale trukendoos die Sidorov volledig opentrekt. Wat dat betreft blijft er geen enkel digitaal cliché gespaard die we inmiddels al jaren uit Hollywood gewend zijn.

Toch is het jammer dat T-34 zo enorm draait om het digitale geweld, want er schuilt wel degelijk een spannend verhaal in deze Russische prent. De spanning is soms enorm goed voelbaar, maar het lijkt daarbij eerder een toevalstreffer dan dat regisseur Sidorov oprecht de film spannend wilde maken. Vooral de claustrofobische momenten van het kleine groepje Russen in de tank zelf zijn prachtig, maar er wordt helaas te weinig mee gedaan om de film net dat beetje extra’s te geven. Met wat meer rust en meer structuur in het verhaal hadden van T-34 zomaar eens een knaller uit Rusland kunnen maken die internationaal hoge ogen had kunnen gooien. Nu blijft er slechts een, zij het zeer vermakelijke, actieprent over.

Extra’s: Zoveel digitaal geweld vraagt om een making of, maar helaas is er weinig aandacht besteedt aan de uitgave op dvd. Toch een beetje zonde.

T-34 is één groot Russische spektakel waar menig actiefilm uit Hollywood jaloers op zal zijn. De kogels vliegen veelvuldig in het rond, explosies zijn er meer dan dialogen en de veelvoud aan slowmo’s maken het plaatje compleet. T-34, over de ontsnapping van een klein groepje dappere Russen met een oude tank, is daarmee een zeer vermakelijk actievehikel geworden waarin helaas weinig ruimte is voor een spannend verhaal dat al het digitale geweld had kunnen ondersteunen. Regisseur Aleksey Sidorov weet de spanning soms prima op te voeren, maar dit lijkt eerder per toeval te zijn dan dat hij daadwerkelijk voor wat extra spanning is gegaan. Het maakt T-34 wellicht een beetje vreemd, maar eigenlijk ook enorm vermakelijk voor een avondje film kijken. Een B-film die een keertje niet uit Hollywood komt dus. Ook wel eens lekker.

Met dank aan Dutch FilmWorks voor het recensie-exemplaar.