Als de altijd grofgebekte Ted met zijn vriendin Tami-Lynn is getrouwd, komt de sleur al snel in hun huwelijk. Hierop besluiten ze om aan kinderen te beginnen, maar er is echter een probleempje. Ted kan zelf geen kinderen maken en dus besluit het koppel om er dan maar een te adopteren. Door dit verzoek brengt Ted zichzelf in de problemen want de staat wil Ted niet erkennen als een persoon, maar als bezit. Dit heeft natuurlijk rampzalige gevolgen en Ted besluit samen met zijn thunderbuddy John te vechten voor zijn rechten als persoon in de rechtbank. Maar of dat nou zo’n slim idee was valt te betwijfelen.

Na het enorme succes van Ted in 2012 kon een vervolg natuurlijk niet uitblijven. Regisseur Seth MacFarlane liet vrijwel de gehele cast terugkeren om wederom een banaal en belachelijk avontuur neer te zetten dat zich rondom een tot leven gekomen teddybeer afspeelt. Zo zien we Mark Wahlberg weer terugkeren als John en de stem van Ted wordt wederom ingesproken door regisseur MacFarlane zelf. Ook zien we een handjevol cameorollen, zoals die van Liam Neeson, Tom Brady en Jay Leno. Een wat grotere rol is er weggelegd voor Morgan Freeman. Ondanks een hernieuwd succes aan de succes wist dit vervolg de critici minder te bekoren. Je moet dan ook houden van onderbroekenlol in zijn puurste vorm.

Als de film opent met zeer flauwe humor omtrent het huwelijk van Ted en Tami-Lynn zie je eigenlijk direct al welke kant het opgaat. Ted en Tami-Lynn lijken dolgelukkig, maar een jaar later kunnen ze elkaars bloed al wel drinken. Dit resulteert in een belachelijke scheldpartij waarna ze de hele boel compleet afbreken. Na deze scène zal de kijker al snel de moed in de schoenen zakken, maar er lijkt toch nog een beetje hoop. Als John zijn sperma aanbiedt aan Ted moeten ze hiervoor natuurlijk naar de spermabank. Daar loopt de situatie opnieuw volledig uit de hand, maar dit keer dan dat zowaar een glimlach op je gezicht toveren. Helaas vervalt de film hierna weer in een makkelijk scorende serenade van schelden, blowen, drinken voorzien van belachelijke conversaties.

Waarom een film als deze de bijna monsterlijke lengte van twee uur moet dragen is een groot raadsel. Tussen de belachelijkheden door wordt het namelijk flink saai en hoewel je hier en daar nog wel iets te grinniken zal hebben had de film ruim een half uur korter mogen duren. De dialogen tussen de zwaar irritante Tami-Lynn en Ted werken zwaar op de zenuwen en het helpt daarbij niet dat de film richting het einde toe flauw blijft en de ontknoping voorspelbaar is. Dat laatste is iets dat eigenlijk totaal niet belangrijk hoeft te zijn bij een film als deze, maar het punt is dat de film allesbehalve lollig is. Om met iets positiefs af te sluiten moet we natuurlijk bekennen dat Ted leuk is gemaakt, maar de teddybeer mist dit keer zijn uitwerking. We hopen dan ook dat we de scheldende, oversekste, blowende beer met deze film voor het laatst hebben gezien.

Extra’s: Als we naar de Blu-ray uitgave kijken van Ted 2 kunnen we direct concluderen dat de schijf goed gevuld is met bonusmateriaal. Zo vinden we verwijderde scènes, bloopers, documentaires en nog veel meer op de blauwe schijf. Cameo Buddie is een leuke toevoeging voor wie de cameorollen van bepaalde grote acteurs nog niet doorhad. Ook ontbreekt het niets aan het audio commentaar onder de film, want als je van audiospoor verwisselt kan je genieten van het commentaar van de regisseur en schrijvers van het verhaal van Ted 2.

Ted 2 is een herhaling van zetten met een overkill aan banaliteiten. Op een enkele uitzondering na wordt de film nergens echt leuk en daarnaast duurt de film veel te lang. Het verhaal steekt belachelijk slecht in elkaar en de makers lijken alleen te mikken op de kracht van Ted met zijn oversekste opmerkingen, veel gescheld en het veelvuldige gebruik van drugs en alcohol. Als je van dit soort onderbroekenlol houdt is Ted 2 zeker aan te raden, maar het gros van de kijkers zal dit te plat Amerikaans vinden. We hopen dat de makers en schrijvers ons op deze manier geen derde Ted-film meer voorschotelen, want het niveau gaat hard naar beneden en dit vervolg is ver ondermaats en vaak simpelweg niet leuk.

Met dank aan Triple P Entertainment en Universal Picture Home Entertainment voor het recensie-exemplaar.