Aan de voet van de Fuji berg in Japan ligt een bos genaamd Aokigahara, een prachtig gebied dat een luguber geheim met zich meedraagt. Het bos staat namelijk bekend om de vele zelfmoorden die er gepleegd worden en iedereen die er ingaat, komt er niet levend meer uit. Als de zus van Sara op een dag besluit om het bos in te gaan, gaan de Japanse autoriteiten er al snel vanuit dat ze zelfmoord heeft gepleegd. Sara gelooft hier echter helemaal niets van en besluit naar Japan af te reizen om haar tweelingzus in het bos te gaan zoeken. Een gewaarschuwd mens telt voor twee zou je zeggen, maar Sara trekt zich niets aan van de vele waarschuwingen die ze krijgt. Op zoek naar haar zus moet Sara zien te overleven in het enge bos waar niets is wat het lijkt.

Neem een eng bos en een Japanse legende, zet het geheel af tegen een dramatisch verhaal en je hebt een recept voor een horrorfilm. Dit is wat regisseur Jason Zada ook moet hebben gedacht bij het maken van zijn eerste bioscoopfilm. Toch is al meermaals gebleken dat je echt van goeden huize moet komen om dit concept te laten fris te brengen en hierbij niet in de uitgekauwde clichés te vervallen. Toch lijkt de basis van deze film niet eens zo slecht en doet hier en daar een beetje denken aan films als The Ring en The Grudge, maar dan gemixt met een vleugje The Evil Dead. Helaas is de film vanaf de eerste minuut al zo voorspelbaar als het maar zijn kan en hebben we de hele opzet al vaker, én beter, gezien. Toch weet de film nergens te vervelen.

Sterker nog, de film opent zelfs veelbelovend. Als Sara naar Japan afreist om het lugubere zelfmoordbos uit te kammen op zoek naar haar tweelingzus, worden we verwent met fraai camerawerk en een prima soundtrack. Als Sara in het hotel arriveert zijn er al direct voortekenen van het naderende onheil voelbaar. Deze voortekenen, in de vorm van nachtmerries, weerhouden Sara er echter niet van om in haar eentje richting het zelfmoordbos te trekken. Een klein moment van ongeloofwaardigheid dient zich aan als Sara aan de rand van het bos reporter Aiden ontmoet. Ondanks dat Aiden bekent is met de legende van het bos besluit hij de voor hem volkomen vreemde Sara te helpen en mee te gaan het bos in. Tot zover geen echte klachten, maar dan begint het terreur en worden we toch teleurgesteld.

Irritatiepunten als de eeuwige batterijduur die Sara’s telefoon zijn nog overkomelijk, maar het is natuurlijk een slecht teken als je als kijker vrij snel door hebt wat de clou van het verhaal nou is. Door een klein beetje op te letten wat men aan het begin van de film zegt ben je er al snel uit. Ook de schrikeffecten zijn matig en zie je al van verre aankomen. Er wordt hierbij meermaals gebruik gemaakt van de goedkope truc om een stil stukje in de film te nemen en vervolgens het geluidsniveau dusdanig op te krikken dat je als kijker vanzelf rechtop in je stoel zit. Spijtig, want met het degelijke verhaal en de acceptabele acteerprestaties had er veel meer in deze film gezet. Als de makers bij de twist aan het einde van de film kiezen voor de makkelijkste weg kunnen we spreken van een teleurstellende film.

The Forest is een film met potentie, maar de uitwerking is teleurstellend en vooral zeer voorspelbaar te noemen. Daarnaast wil de film maar niet eng worden, de doodsteek voor een horrorfilm. Op zich vreemd trouwens, want je zou toch meer verwachten van een film die zich afspeelt in een bos met de achtergrond als het bos van Aokigahara. Aan het camerawerk en de soundtrack ligt het in ieder geval niet, want die zijn meer dan prima. Misschien had de regisseur wat meer tijd in het voorspelbare script moeten steken en daarbij een paar echt goede schrikmomenten moeten creëren. Wat overblijft is een doorzichtige horrorfilm die de echte horror mist.

Met dank aan Triple P Entertainment voor de screenerlink.