Na de vroegtijdige dood van de 16-jarige Martin’s vader op de operatietafel, begint beetje bij beetje een diepe en empathische band te ontstaan tussen hem en de gerespecteerde chirurg, Dr. Steven Murphy. Middels dure geschenken en een uitnodiging voor een diner, krijgt de verweesde tiener de goedkeuring van Dr. Stevens perfecte gezin. Maar gelijk vanaf het begin worden deze op het oog oprechte intenties van Martin overschaduwd door een argwanend en zenuwslopend gevoel. Maar geen van hen kon vermoeden dat hun idyllische en nagenoeg perfecte leven wordt getroffen door een wrede en meedogenloze straf, waarbij tegelijkertijd alles uiteen valt en de onschuldigen hieronder moeten lijden. Uiteindelijk, wanneer de zonde van één de hele familie zal belasten, kan slechts een onvoorstelbare en onverdraaglijke beslissing die een puur offer eist de ziel zuiveren. Maar om zuivering te ondergaan, moet men eerste de zonde toegeven. 

Na hun succesvolle samenwerking in het absurdistische The Lobster, hebben de Griekse co-schrijver en regisseur Yorgos Lanthimos en acteur Colin Farrell zich opnieuw herenigt in een ander, en wederom, bizar verhaal dat wederom opzettelijk een standaard narratief vermijdt. Voor een ieder die al moeite had met een verouderende bevolking die gedwongen werd om te transformeren in een bepaald wezen, zal The Killing Of A Sacred Deer niet bepaald meer toegankelijker zijn. Het uitgangspunt is compleet bizar, al duurt het een hele tijd voordat een en ander onthuld wordt. In de tussentijd is er vooral veel interactie tussen de hartchirurg Steven Murphy (Farrell) en een jonge tiener genaamd Martin (Barry Keoghan), zonder enige context waardoor je als kijker continu afvraagt wat zich precies allemaal afspeelt.

Een andere bijdrage aan de onderhuidse spanning die heerst, is de curieuze keuze van de muziek, die schijnbaar opzettelijk ontworpen is om mensen te laten twijfelen aan een eventueel ongeoorloofde relatie tussen Dr. Steven en de jonge Martin. En in feite is er ook een soort van niet-gewone relatie, al is het niet van seksuele verscheidenheid. Maar nog voordat Lanthimos aan het detailleren is waarom Martin en Steven überhaupt een relatie hebben, zijn er nog andere vreemde situaties die het ogenschijnlijke perfecte gezinsleven van Steven benadrukken. Hierin bevinden zich zijn vrouw Anna (Nicole Kidman) en zijn twee kinderen, Bob (Sunny Suljic) en Kim (Raffey Cassidy). In eerste instantie lijkt Steven een soort van mentor voor Martin, of ondersteuning na het verlies van diens vader. Pas later wordt onthuld dat Martin’s vader stierf op de operatietafel van Steven.

Het uitgangspunt of centrale plot van The Killing of a Sacred Deer is al intrigerend zoals het is, maar net als bij The Lobster wil Lanthimos zijn surrealiteit zo veel mogelijk versterken met andere elementen. Dr. Stevens leven wordt volledig overhoop gegooid en hij verliest alle controle die hij tot voorheen had. Hij moet leren omgaan met onverklaarbare of zelfs bovennatuurlijke krachten die hij niet kan beheersen. Lanthimos gaat soms volledig uit koers, waarbij situaties van kwaad tot erger zijn gegaan en Steven een bijna parallelle karakterontwikkeling ondergaat. Het levert tevens één van de meest verontrustende anekdotes op, in een openbaring die geen enkele gezonde vader ooit zou kunnen bedenken om met zijn zoon te delen, ongeacht de situatie. Het is slechts een teken van hoe gewaagd en provocerend het werk van Lanthimos kan zijn. “Sacred Deer” is een uniek maar vooral verontrustende film, uitermate geschikt voor liefhebbers van surrealisme.

Extra’s:
Helaas bevat de dvd uitgave geen enkele extra’s of bonusmateriaal.

The Killing of a Sacred Deer is het laatste werk van de Griekse regisseur Yorgis Lanthimos en volgt de lijn van zijn vorige absurdistische films, Dogtooth en The Lobster. Zelfs afgezien van de plotmechanica, gaat de film schijnbaar met opzet naar plekken die zijn ontworpen om mensen zich op zijn minst ongemakkelijk te laten voelen. Net als in The Lobster heeft Lanthimos opnieuw Colin Farrell gekozen voor de hoofdrol en dit pakt wederom uitstekend uit. Farrell is een zeer begaafd acteur en hij vertolkt zijn rol met pure klasse. In “Sacred Deer” is het echter de jonge Barry Keoghan die het meeste indruk maakt in een angstaanjagende sociopathische rol. Zijn zachte uitstraling en manier van praten in combinatie met zijn beweegredenen maken het des te gruwelijker. The Killing of a Sacred Deer is een oncomfortabele en psychologisch intense film die je waarschijnlijk nog lang bij zal blijven.

Met dank aan Filmfreak voor het recensie-exemplaar.