Het is jaren geleden dat Tarzan zijn leven in de jungle van de Congo achter zich liet om zich samen met zijn geliefde Janes als John Clayton III, Lord Greystoke te vestigen in Londen. Als hij wordt uitgenodigd om als ambassadeur terug te keren naar de Congo voelt hij daar in eerste instantie weinig voor, maar laat hij zich toch overhalen door een Amerikaan genaamd George Washington Williams. Bij aankomst komt John er achter dat hij onderdeel is van een plan van de hebzuchtige kapitein Leon Rom, die hem wil uitleveren aan een stamhoofd die zint op wraak. Als Rom Jane ontvoert, ontwaakt dat het beest in John.

Wie is er niet bekend met de man die opgevoed werd door apen? Het eerste verhaal verscheen in 1912, geschreven door auteur Edgar Rice Burroughs. Het verhaal werd zo’n succes dat er nog 23 avonturen zouden volgen waarna er tussen 1918 en 1999 zo’n 88 films over de fictieve koning van de jungle verschenen. Toch werden de films van Tarzan pas vanaf 1932 wereldberoemd toen de imposant gebouwde zwemkampioen Johnny Weismuller de rol voor zijn rekening nam. Voor de nieuwe verfilming staat regisseur David Yates aan het roer, bekend van de vier Harry Potter-films die hij regisseerde. De opzet van de film doet wat aan de Pirates of the Caribbean films doet denken en bij het zien van de eerste beelden werden de verwachtingen behoorlijk opgekrikt, want alles zag er fantastisch uit.

Helaas verdwijnt dit enthousiasme als snel voor de zon, want het eerste deel van de film is soms ronduit saai te noemen. Zo leidt John Clayton III een saai bestaan in Londen, waarbij hij afstand heeft gedaan van de naam Tarzan. Wat hierbij direct irriteert is dat het verleden van Tarzan dwars door de hele film heen zit verweven, maar dat ook in gedeeltes gebeurt waarbij je jezelf kan afvragen waarom voor deze presentatie gekozen is. Wat wel goed uitpakt zijn de vertolkingen. Zo is Alexander Skarsgård geknipt voor de rol van Tarzan en doet Samuel L. Jackson waar hij altijd goed in is geweest, namelijk gevatte humor brengen. Daarnaast zet Margot Robbie zet ook een prima Jane neer, waarbij het alleen jammer is dat het verhaal haar aandeel dan weer nagenoeg overbodig maakt. Tot slot is daar Christoph Waltz, die volledig miscast is en ongeschikt is voor de invulling van deze schurk.

Wat in het voordeel van het film spreekt zijn de sfeer en het camerawerk, met prachtige beelden te zien van de Afrikaanse Jungle. Het is alleen jammer dat dit grotendeels teniet wordt gedaan door de soms matige CGI-effecten. Zo zien bepaalde dieren er simpelweg niet mooi uit en als Tarzan door de jungle heen slingert ziet dit heel onnatuurlijk uit. Als we vervolgens een aantal keer de junglekreet van Tarzan door de boxen heen horen schalken is dit eerder lachwekkend dan indrukwekkend en hoewel dit één van de kenmerken van Tarzan is hadden de makers dit beter achterwege kunnen laten. Ook eindigt de film redelijk in mineur als het gevecht tussen Rom en Tarzan vooral teleurstelt en de zo gevreesde tegenstander van Tarzan kinderlijk eenvoudig wordt uitgeschakeld.

The Legend of Tarzan is één grote teleurstelling geworden die overloopt van de clichés. Nergens kom je echt in de film, wat te danken is aan de zeer trage en oninteressante opbouw van het verhaal, wat niet geholpen wordt door door de irritante overschakelingen tussen het heden en verleden van Tarzan. Het fraaie camerawerk kan de film helaas niet redden, waarbij de soms matige CGI-effecten een storende factor zijn evenals de wanprestatie van de toch zeer beperkte Christoph Waltz. Gelukkig zet Alexander Skarsgard een zeer goede Tarzan neer, maar helaas is een goede Tarzan niet genoeg voor een goede film.