Astronaut Mark Watney is samen met zijn team op een missie naar Mars gestuurd. Als het team na zes dagen in een verschrikkelijke storm terecht komt, moeten ze de missie afbreken. Het hele team weet weg te komen, behalve Watney. Zijn team denkt dat hij dood is en laat hem op de rode planeet achter. Als Watney bijkomt merkt hij dat hij alleen is en er geen manier is om contact met de aarde te krijgen om een teken van leven te geven. Een overlevingstocht begint en door de beperkte voedselvoorraad is Watney genoodzaakt om zelf voedsel te laten groeien op een planeet waar dat niet mogelijk is.

De erelijst van regisseur Ridley Scott is lang en succesvol en dat schept hoop voor The Martian natuurlijk. Het script houdt zich nauwgezet aan het boek van schrijver Andy Weir en als we de media moeten geloven is er veel wetenschappelijk onderzoek gedaan voor de film om het zo waarheidsgetrouw mogelijk te laten overkomen. Dat laatste valt te betwijfelen, want hoewel dit beweerd wordt zit de film bomvol ongeloofwaardigheden. Een mooi voorbeeld hiervan is als Watney bij zijn plantjes wil kijken en er een grote explosie plaats vind. Zijn helm barst open en er zit een gat in. De makers moeten gedacht hebben; er is niets wat een beetje duct tape niet kan oplossen en wonder boven wonder stabiliseert zijn ruimte pak zodat hij rustig op het oppervlakte van mars kan lopen. Dit soort kleinigheden zitten door de hele film heen verweven, maar het einde slaat daarbijalles.

Zijn er ook nog positieve dingen te melden dan? Jazeker, want de cast acteert erg goed. Matt Damon laat zien dat hij het acteervak nog steeds niet verleerd is, Jessica Chastain zet ook weer een sterke rol neer, maar oude rot in het vak Jeff Daniels steekt met kop en schouders boven de rest uit. Daniels speelt de rol van NASA directeur Teddy Sanders en doet dit met zoveel overtuiging dat je bij tijd en wijlen een flinke hekel aan hem krijgt. Ook de soundtrack van de film is te gek en verwacht je eigenlijk helemaal niet bij een film als deze. Veel foute discohits passeren de revue en zo hoor je dus onder andere hits van ABBA, Gloria Gaynor en Donna Summer. Toch weet The Martian niet in de voetsporen te treden van Interstellar, terwijl de film wel zo gebracht wordt. Het verhaal is gewoon te simpel en vooral voorspelbaar en dat is jammer.

Nog een positief aspect is het camerawerk. De prachtige beelden van het landschap van Mars strelen het netvlies devolle speelduur en de scènes die zich binnen afspelen zijn erg benauwd en klein gefilmd. Het is erg jammer dat Scott dan ook niet het maximale uit de film weet te slepen en hierdoor doet de film teveel denken aan een aantal andere films. Het meeste doet de film aan Moon denken en juist die film weet vele malen beter met de bijna identieke situatie om te gaan. Waar Moon erg klein gehouden werd, probeert The Martian groots uit te pakken en dat is het nekschot voor de film. Want je weet na een aantal incidenten precies waar het fout zal gaan en wat er gaat gebeuren. Naar het einde toe gaat het compleet over de top en bereikt de film een hoog Peppie & Kokkie gehalte. Je blijft dan aan het einde van de rit met een nare nasmaak zitten en zul je als kijker behoorlijk genept voelen.

The Martian is een grootse film die zichzelf door de vele ongeloofwaardigheden de nek omdraait. Dit ligt absoluut niet aan de acteurs en actrices die stuk voor stuk een hele goede performance neerzetten. Het verloop van het verhaal is simpelweg niet interessant genoeg en dat is juist iets dat soortgenoot Moon wel wist te bewerkstelligen. Wat wel direct opvalt is de geweldige soundtrack dat bomvol foute discohits staat. Het mooiste muziek moment uit de film is als het nummer Starman van David Bowie wordt ingezet, hoewel we eerder de hit Life on Mars hadden verwacht. Ook het camerawerk is erg sterk en dat levert een boel sfeervolle beelden op van de landschappen van Mars. Helaas geeft de film zichzelf een nekschot door het ronduit belachelijke einde.