Tweehonderd mijl vanuit de Chinese kust ligt diep onder water het observatiecentrum Mana One, waar onderzoek wordt gedaan naar onverkende plekken in de oceaan. Op een dag ontdekken ze een diepere laag onder de oceaanbodem. Een klein team van drie personen gaat met een kleine onderzeeër op onderzoek uit en treft inderdaad een compleet nieuwe wereld aan. Maar dat is niet het enige wat ze aantreffen en als ze worden aangevallen door een gigantisch monster komt de crew vast te zitten, duizenden meters onder water. Professioneel duiker Jonas Taylor wordt ingeschakeld om het team te redden, maar ondanks dat de reddingsoperatie succesvol verloopt, reist er nog iets mee naar de oppervlakte: een 25 meter lange Megalodon. Taylor en alle andere crewleden moeten er alles aan doen om de megalodon uit te schakelen voor hij het vaste land bereikt, om zo een gigantische ramp met bloederige gevolgen te voorkomen.

Pulpfilms. Stiekem zijn we er allemaal best een beetje gek op. Het is tenslotte best wel eens lekker dat een film heerlijk over de top gaat en het predicaat “popcornvermaak” er met grote letter op geplakt mag worden. En dan zijn er films zoals The Meg. Films die voelen als pulp, klinken als pulp, maar uiteindelijk niet als volwaardige pulp door het leven mogen gaan omdat er teveel zaken zijn die dat gegeven onderuit halen. En dat is jammer. Vooral omdat een film over een gigantische haai van een dikke 25 meter vraagt om allesbehalve een serieuze aanpak en juist vermakelijke pulp zou moeten zijn. De grote vraag die dus komt bovendrijven (insert woordgrap): waar is het precies misgegaan?

Pulpfilms of B-films, komt ongeveer op hetzelfde neer, kenmerken zich in eerste instantie door een klein budget waar de makers het mee zullen moeten doen. De reden dus dat de effecten er vaak niet heel overtuigend uitzien of de meest moeilijke zaken gewoon buiten beeld worden gelaten. Je moet wat tenslotte als je op de centen moet letten. Maar van een gering budget was bij The Meg geen sprake, de film kreeg een prijskaartje mee van een flinke 130 miljoen Dollar en daarmee konden alle remmen los met een verhaal rond de prehistorische megalodon. En dat is nou juist het probleem waar de schoen wringt. Regisseur John Turtletaub gebruikt het budget namelijk niet om lekker vol uit te gaan, maar houdt vooral de voet op de rem. Af en toe geeft hij zeker gas, maar het voelt daardoor zo sporadisch aan dat het lijkt alsof er twee films op het laatste momenten zijn samengevoegd.

Turtletaub had zich namelijk vooral kunnen richten op een strijd tussen de megalodon en actieheld Statham, maar kiest er voor om een paar extra (lees: overbodige) lagen aan de film toe te voegen. Op zich is hier niets mis mee, maar het botst wel flink met de meer actievolle delen van de film. Daarnaast halen ze vooral het tempo uit de film en worden ze maar halfslachtig uitgewerkt. En dus worden we getrakteerd op een romance zonder chemie, een klein kindje wat wijzer is dan het gros van de volwassenen om haar heen en een rijke stinkerd met een dubbele agenda. Het zijn maar een paar voorbeelden uit de stormvloed van clichés die Turtletaub op ons loslaat en dat is eeuwig zonde. Het was in dit geval beter geweest om vol in te zetten op vermaak en de megalodon ten volste te benutten. Wat nu overblijft is een film die zichzelf veel te serieus neemt zonder duidelijke reden.

Extra’s: De Blu-ray release heeft een tweetal extra’s meegekregen die een fijne blik achter de schermen werpen, mocht je daar nog trek in hebben na het zien van de film.
• Chomp on This: The making of The Meg (12:09) Regisseur Turtletaub, producent Lorenzo di Bonaventura en verschillende cast- en crew leden komen aan het woord over de totstandkoming van de film. Helaas is de special niet bijzonder diepgaand.
• Creating the Beast (10:25) Korter, maar wel een stuk interessanter dan de andere special. Met bespreekt hier vooral de meterslange megalodon en hoe de makers deze tot leven hebben weten te wekken. En dat nog best nog op overtuigende wijze.

The Meg is helaas niet de beloofde fijne pulpfilm, vooral omdat de film zichzelf te serieus om zich dat label op te kunnen spelden. De film kent dan ook veel te weinig actie waarmee vooral valt te concluderen dat er bijster weinig gedaan is met de meterslange haai en het vrij forse budget dat de makers tot hun beschikking hadden. Waarom er gekozen is voor een meer serieuze toon wordt nergens duidelijk, al doen de makers vast een poging een breder publiek te plezier. Resultaat is dat The Meg kant nog wal weet te raken en uiteindelijk nog meer mensen teleurstelt. Wees dus gewaarschuwd als je het hoesje in je handen hebt of de film bekijkt via een streamingdienst. De trailer belooft een heleboel, maar veel meer dan je al te zien krijgt is er in het uiteindelijke product niet terug te zien.

Met dank aan Warner Bros. Home Entertainment Benelux voor het recensie-exemplaar.