De alcoholistische privédetective Carson Phillips heeft een groot zwak voor vrouwen in nood. Als hij op een dag een, op het eerste gezicht simpele, verdwijningszaak aanneemt in zijn geboortedorp Galveston in Texas, raakt hij al snel verstrikt in een complex web van list en bedrog. Uiteindelijk lijkt al het bewijs te leiden naar zijn lang verloren dochter en moet hij grote haast maken met de zaak om haar onschuld te kunnen bewijzen. Het wordt er allemaal niet makkelijker op als hij ook nog eens zijn voormalige jeugdliefde Jayne tegen het lijf loopt. In een race tegen de klok moet hij de diepste geheimen van de stad onthullen en de strijd aan gaan met zijn eigen verontrustende verleden. Echter, al snel komt hij erachter dat de zaak groter is dan hem lief is.

Als The Poison Rose een jaar of tien geleden gemaakt zou zijn, zou je je af kunnen vragen waarom deze film de bioscopen niet heeft gehaald. Zo speelt John Travolta de hoofdrol en wordt hij bijgestaan door onder andere Morgan Freeman, Brendan Fraser, Famke Janssen en Robert Patrick. Het zal voor veel mensen zorgen voor een aantrekkelijk affiche. Wel zijn de heren op de regiestoel, Francesco Cinquemani, George Gallo en Luca Giliberto wat onervaren, maar het verleden wees al vaak genoeg uit dat dat absoluut geen goede film in de weg hoeft te staan. Al snel is duidelijk dat de makers proberen een ouderwetse detective neer te zetten, waarbij Travolta door de film heen begint te vertellen over zijn zaak en het reilen en zeilen daarvan. Helaas wordt al net zo snel duidelijk dat we hier te maken hebben met een veredelde televisiefilm, die dan ook terecht het witte doek niet wist te halen. Alleen al de openingcredits ogen vrij goedkoop en het verhaal begint dusdanig warrig dat de interesse al snel wegebt.

Wat deze acteurs zo aan heeft getrokken in het script is een volstrekt raadsel. Natuurlijk slaat iedereen wel eens de plank mis, maar Travolta heeft hier de laatste jaren weer een handje van en kan met deze film weer een product toevoegen aan een toch al illustere rijtje. En toch is dat jammer. Het verhaal is alleen dusdanig warrig en springt van de hak op de tak dat er onbedoeld warrig situaties ontstaan. Dit is terug te herleiden naar een matig script en idem regie. Maar ook de acteurs halen het niveau niet bepaald omhoog, waarbij vooral Brendan Fraser er een potje van maakt en ronduit een wanprestatie levert. Hoe verder de film vordert, hoe meer dit soort dingen gaan irriteren. En als dan ook nog eens het tijdsbeeld niet uit de verf komt, de film speelt zich af in 1978, is ook de juiste sfeer ver te zoeken.

De doodsteek voor een film-noir is toch wel dat de spanning ver te zoeken is, iets wat mede door het trage verloop komt. En dat is opmerkelijk, want de film duurt net iets meer dan anderhalf uur. Er wordt aan het begin flink de tijd genomen om allemaal niet belangrijke randzaken uit te lichten, om je als kijker een band te kunnen laten krijgen met de karakters uit de film. Ook dit mislukt weer hopeloos, want zowel Phillips als de rest van de personages zijn totaal niet interessant uitgewerkt. The Poison Rose is een brevet van onkunde van de drie regisseurs, die nergens het heft in handen hebben genomen om ook daadwerkelijk nog wat van de film te maken. De uiteindelijke twist is daarin de kers op de taart en zorgt ervoor dat The Poison Rose een film is om snel te vergeten.

Extra’s: Naast enkele promotionele trailers van andere releases is er geen bonusmateriaal te vinden op de Blu-ray release van deze film.

The Poison Rose mag rekenen op een cast vol bekende namen, maar het resultaat is ronduit bedroevend. Waar de film pretendeert een ouderwetse film-noir te zijn, faalt deze werkelijk elk punt. Dit is vooral te danken aan een heel matig uitgewerkt script en de warrige regie. Een fors aangekomen Brendan Fraser doet daar nog een flink schepje bovenop en helaas zijn er nog veel meer negatieve punten aan te stippen in de film, zonder dat daar iets positiefs tegenop weegt. Zo komt het tijdsbeeld totaal niet overeen met eind jaren 70, waardoor de film ook qua sfeer de plank behoorlijk misslaat. En dan is er nog een traag verloop, waardoor zelfs de beperkte speelduur nog als een taaie zit aanvoelt. Het maakt van The Poison Rose een b-film die je beter kan overslaan, want uiteindelijk is de film vooral zonde van je tijd en zijn er zo een hele rits films in dit genre op te noemen die stukken beter uit de verf komen.

Met dank aan Dutch FilmWorks voor het recensie-exemplaar