Een schokkende geestuitdrijving door twee priesters loopt helemaal mis, waardoor een jonge vrouw komt te overlijden. Drie maanden later volgen we Megan Reed, een jonge vrouw die haar baan als politieagent heeft op moeten geven na een traumatische ervaring tijdens haar dienst. Om de draad weer op te pakken heeft ze een baan aangenomen in een mortuarium, waar door een vriendin wordt opgezadeld de beruchte nachtdienst. Als na een oproep een zwaar toegetakeld lichaam wordt binnengebracht lijkt er in eerste instantie niets aan de hand, maar terwijl ze in haar eentje opgesloten zit in de keldergangen van het mortuarium krijgt Megan afgrijselijke visioenen. Al snel komt Megan erachter dat het slachtoffer is omgekomen door een duiveluitdrijving en er nog steeds een kwaadaardige geest in het dode lichaam zit.

Films over duiveluitdrijving zijn sinds William Friedkin’s The Exorcist niet meer uit Hollywood weg te denken. Echter, ondanks vele pogingen door de jaren heen, is er geen film geweest die ook maar kon tippen aan deze genre klassieker. Toch worden er de laatste jaren weer meer dan aardige films geproduceerd in dit subgenre, denk maar eens aan films als The Exorcism of Emily Rose of The Rite met Anthony Hopkins. Toch is het nog maar de vraag wat The Possession of Hannah Grace aan deze films zou kunnen toevoegen, want het blijkt zeer lastig om goed voor de dag te komen in dit subgenre. Nu zullen wij Nederlanders deze film misschien wel een streepje voor gaan geven, want dit is het Amerikaanse regiedebuut van Diederik van Rooijen die in eigen land succes boekte met de regie van hit-serie Penoza.

De opening van de film doet direct wat wenkbrauw fronzen en je kan je afvragen waarom van Rooijen ervoor heeft gekozen om met de duiveluitdrijving van Hanna Grace te beginnen. Gelukkig verplaatst het verhaal zich al snel naar een mortuarium in Boston, waar de ex-politieagente Megan Reed alles op een rijtje probeert te krijgen met een rustig, maar enigszins morbide baantje. Aan die rust komt een eind als er een zwerver naar binnen probeert te komen met de smoes dat hij zijn sleutels vergeten is. Megan belt de beveiliging, waarop het zwaar verminkte lijk van Hannah Grace wordt binnengereden. De beetje oplettende kijker zal direct weten wie de zwerver is en welke kant het verhaal op gaat. Het is een makke van het script waar van Rooijen verder nog het uiterste uit probeert te halen. Met een enkele jump scare en puik camerawerk faalt de film zeker niet volledig, maar de warrige montage gooit meer dan eens roet in het eten.

Na een vrij saaie en vooral lange aanloop, zeker bij een film van krap anderhalf uur, breken er gelukkig nog twintig vermakelijke minuten aan. Voor de aanloop zal vast gekozen zijn in een poging de spanning op te voeren, maar helaas is van spanning helemaal nergens sprake. Datzelfde geldt helaas ook voor een naargeestige sfeer en dat is zeker jammer, want als je naar de personages kijkt is er genoeg ruimte voor uitdieping en toevoegingen aan het verhaal die het grote geheel een stuk boeiender hadden kunnen maken. Nu lijkt het er vooral op dat Hannah Grace een monster is, waarbij er geen enkele moeite wordt genomen om ook maar enige vorm van compassie met haar karakter te kunnen krijgen. De rest van de cast maakt het er niet beter op en lijkt vooral te dienen als voer om een zo ‘gruwelijk’ mogelijke dood moeten ondergaan.

Extra’s: Het is op z’n minst opvallend te noemen dat de Blu-ray release van deze matige horrorfilm nog vrij goed voorzien is qua bonusmateriaal.
• Verwijderde Scene (00:44) Een verwijderde scene uit de film genaamd “I Lied to You”
• Een Autopsie van Hannah (06:36) Dit stuk concentreert zich op de make-up die actrice Kirby Johnson op kreeg tijdens de film en zoemt in de op de acteerprestaties van de actrice.
• De Dagboeken van Megan (01:34) Een fictief dagboek dat bestaat uit twee korte delen genaamd “Night One” en “Night Two”.
• Moordcast (06:31) Cast en crew bespreken hun karakters en lichten het een en ander daaraan toe voor de kijker.

The Possession of Hannah Grace heeft de nodige potentie, maar laat elke kans onbenut om echt interessant te worden. Het is dan ook niet een al te best Amerikaans debuut van de Nederlandse regisseur Diederik van Rooijen. Toch is het maar de vraag is of dit ook daadwerkelijk zijn fout was of dat een overschot aan mensen in de montagekamer de boosdoeners waren. Wat niet meehelpt is dat het script aan alle kanten rammelt en door de vele voorspelbaarheden een nodig gebrek is aan spanning. Wat rest is een dertien in dozijn horrorfilm, die zo achteraan kan sluiten in een enorm lange lijst van vergeetbare horrorfilms. Echt slecht wordt het overigens nergens, maar de film bevat gewoonweg te weinig om zich te onderscheiden. Ook ruim 45 jaar na dato is The Exorcist dan ook nog steeds de onbetwiste nummer een van dit subgenre. 

Met dank aan Sony Pictures Home Entertainment en Weber Shandwick voor het recensie-exemplaar.