Quinn McKenna is als sniper toegevoegd aan een speciale eenheid die bezig is aan een geheime missie om een Mexicaans kartel op te rollen. Hun missie wordt echter wreed verstoord door de crash van een onbekend voertuig. McKenna gaat op onderzoek uit, maar treft enkel een uitrusting en een verlaten voertuig aan. Als het wezen dat in het voertuig zat zijn hele team uitmoord, weet McKenna te ontkomen en stuurt hij de gevonden uitrusting naar zijn ex-vrouw en zoontje. Met bemoeienis van de overheid wordt het wezen uiteindelijk gevangen genomen, wordt deze bestempeld tot Predator en doet men een poging de gehele affaire in de doofpot te stoppen. Aangezien McKenna getuige is van de wreedheden wordt ook hij gevangen genomen en belandt hij in een bus met krankzinnig geworden soldaten op weg naar het gesticht. Als de Predator weet te ontsnappen en op zoek gaat naar zijn uitrusting, komt snel het huis van de familie van McKenna in beeld.

In 1987 werd Predator uitgebracht, een genreklassieker met Arnold Schwarzenegger in zijn glorietijd. De film bleek een enorm succes en drie jaar kreeg de film een vervolg. Dit keer zonder Schwarzenegger en de film had niet de impact van zijn voorganger. Daarna werd het lang stil rond het moordzuchtige buitenaardse wezen. Pas in 2004 dook hij weer op in de gameverfilming Alien vs. Predator, maar ondanks een vervolg wist deze spin-off niet te bekoren. Toch maakte het wezen in 2010 een nieuwe comeback, aan de hand van producer Robert Rodriguez werd met succes een ander concept gepresenteerd. Het leverde een hoogst vermakelijke film op, maar de eerste film werd opnieuw niet overtroffen. En nu is er dan, na opnieuw een paar jaar van stilte, The Predator. Met een sterke trailer werden de verwachtingen nog wat verder opgeschroefd.

Wie echter een film verwacht die zich kan meten met de film uit 1987 komt al snel bedrogen uit. De film opent in de ruimte, als het voertuig van de Predator onder vuur wordt genomen, maar de effecten zijn ronduit teleurstellend. Voor wie dan hoopt met deze valse start het ergste gehad te hebben komt, wederom, bedrogen uit. De spanning wordt nog wat opgevoerd tijdens de geheime missie van McKenna, maar als een confrontatie met de Predator volgt zijn we weer terug bij af. Het met computereffecten toegevoegde bloed vloeit rijkelijk, maar maakt weinig indruk. De film doet zijn budget van een slordige 88 miljoen dollar weinig eer aan. Vervolgens neemt de film wat gas terug in een poging het verhaal, dat weinig om het lijf heeft, verder uit te diepen. Helaas is ook dit niet bepaald een sterk punt aan de film, want als het autistische zoontje van McKenna de uitrusting van de Predator ontvangt heeft hij lachwekkend weinig moeite om uit te vogelen hoe het inventieve stukje buitenaardse technologie werkt. Dan breekt de Predator los om een een spoor van dood en verderf achter te laten. Na een moeizame start wrijf je je als kijker in de handen in de hoop dat de film nu echt gaat beginnen.

Maar, zoals reeds twee keer eerder, kom je bedrogen uit. Dit is in dit geval te danken aan de voorspelbaarheid die om de hoek komt kijken, waarbij een overkill aan humor de film ook niet bepaald helpt. Zeker als McKenna in een bus met krankzinnige soldaten belandt, lijkt de film soms meer parodie van de zo geliefde film uit 1987. Zo moet een soldaat met Gilles de la Tourette voor flinke hilariteit zorgen en schijnt bij een ander alleen al de naam Gaylord reden te moeten zijn om plat te liggen van het lachen. Het moge duidelijk zijn dat dit alles een volledig averechts effect heeft. De film mag hierdoor nog niet in de schaduw staan van de genreklassieker en mag eigenlijk zelfs niet in een en dezelfde zin genoemd worden. Enige pluspunt wat wij hebben kunnen is de soundtrack, die op leuke wijze het originele thema in de film weet te verwerken. Oh en natuurlijk zijn er ook nog de nodige pogingen om verwijzingen naar de eerste film te maken, maar deze vallen volledig in het water en hebben absoluut geen meerwaarde.

The Predator is niet alleen een teleurstellende nieuwe film rond de Predator, maar simpelweg ook een van de slechtste blockbusters van dit jaar tot nu toe. Zo zijn de effecten ronduit slecht te noemen, is de humor te cheesy en is het verhaal ondoordacht en te simpel in elkaar gezet. De makers zullen zich verschuilen achter het feit dat ze een goede poging hebben gedaan, maar buitenaardse Predator honden (ja echt), een over-sized Predator en een flauwe twist kunnen niet voorkomen dat de film op werkelijk alle vlakken teleurstelt. Als we dan horen dat de film ons warm moet laten draaien voor een reeks aan vervolgen, zakt ons de moed aardig in de schoenen. Vooral de flauwe verhaallijn van het busje met gek geworden soldaten is te slecht voor woorden en staat haaks op de semi-serieuze verhaallijn met het autistische zoontje van de hoofdpersoon. Nergens wordt het geheel ook maar spannend of interessant, iets dat uiteindelijk leidt tot een bedroevend slecht einde. Het laat de deur wagenwijd open staan voor een vervolg waar niemand na het zien van deze film nog op zit te wachten. In een poging de Predator-franchise nieuw leven in te blazen dient deze film de ogenschijnlijke doodsteek uit.