Midden jaren 80 lijden veel Amerikaanse steden onder de opkomst van crack en voert de Amerikaanse overheid de zogeheten ‘War on Drugs’. Rick Wershe is een aan lager wal geraakte alleenstaande vader, die worstelt met het opvoeden van twee lastige tieners. Rick Sr. verdient zijn geld door illegale geweren te verkopen en leert zijn zoon Rick Jr. alles over wapenhandel. Rick Jr. raakt bevriend met lokale drugsdealers, aan wie hij wapens levert, en raakt al gauw verstrikt in een groter crimineel milieu. Dit blijft ook niet onopgemerkt bij de FBI en zij besluiten de pas 17-jarige Jr. als informant te gebruiken. Hij is er echter al te veel bij betrokken en is bovendien te verslaafd aan het makkelijke geld, dat hij zelfs zijn vader weer terug sleurt in het circuit, met desastreuze gevolgen. 

Het is lastig om er de spreekwoordelijke vinger op te leggen, maar er kleeft iets oninteressants aan White Boy Rick. De film bevat alle elementen van een verhaal dat zichzelf een positie kan verschaffen om iets interessants of zelfs belangrijks te vertellen. Illegale wapen- en drugshandel, raciale scheidslijnen en het aftakelende Detroit uit de jaren 80. Het verteld een verhaal over een tienerjongen die door de FBI wordt verleidt om drugsdealer en informant te worden. Regisseur Yann Demange, die zijn regiedebuut maakte met de uitstekende IRA-thriller ’71, doet prima werk in het uitbeelden van tijd en plaats, met een gruizige textuur. Waar het echter aan te kort schiet is om de personages interessant te maken zodat je als kijker meer betrokken bent bij de gebeurtenissen. Ondanks de uitstekende performances door Matthew McConaughey en nieuwkomer Richie Merritt, is de film niet in staat om een blijvende indruk achter te laten.

De film wil enkele maatschappelijke kwesties aan de kaak stellen, vooral over de hypocrisie van de oorlog tegen drugs in het Reagan-tijdperk en over de strenge straffen die het vele jonge levens hebben vernietigd. Ook de agressie tegen de Afrikaans-Amerikaanse gemeenschap wordt belicht, maar geen van de vele donkere karakters komen echt tot leven. De film is zo gefocust op de twee blanke hoofdrolspelers dat alle donkere personages weinig meer zijn dan criminele ondersteunende pionnen in het verhaal van de hoofdrolspelers. Goed, het verhaal gaat nou eenmaal over Rick Wershe Jr. maar de Afro-Amerikaanse gemeenschap heeft wel grote invloed gehad op zijn leven. Er zijn ook ondersteunende rollen van gerenommeerd acteurs als Bruce Dern (Rick’s grootvader), Eddie Marsan (miscast als drugsbaas) en Jennifer Jason Leigh als FBI-agente. Laatstgenoemde heeft iets meer schermtijd, maar al deze personages zijn te oppervlakkig om echt noemenswaardig te zijn.

Zoals eerder gesteld is het vooral de film van debuterend acteur Richie Merritt, en in iets mindere mate van Matthew McConaughey. Zoals in nagenoeg iedere film waarin hij de laatste jaren verschijnt, gaat McConaughey volledig op in zijn rol en overtuigt ons dat Rick Sr. met al zijn onvolkomenheden oprecht om zijn kinderen geeft. Samen met zijn drugsverslaafde dochter Bel Powley (The Diary of a Teenage Girl) zorgen ze voor een paar spaarzame aangrijpende momenten. Merritt doet het meer dan prima in zijn eerste rol, al kunnen we ons nooit volledig identificeren met zijn karakter. Hij is loyaal aan zijn vader en zorgt voor zijn zusje, maar afgezien daarvan wordt nooit geheel duidelijk hoe groot zijn exacte aandeel was in de drugshandel en zijn rol als FBI informant. Dat blijft een kwalijke zaak want dit zou de impact over zijn lot een stuk indrukwekkender maken.

White Boy Rick is geen slechte of vervelende film, maar ook geen film die je al te lang bij zal blijven. De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Rick Wershe Jr., die nog steeds het bewonderenswaardige record heeft de jongste FBI-informant ooit te zijn. Hij wordt in de film prima vertolkt door Richie Merritt, die zijn acteerdebuut maakt. Samen met de altijd imposante Matthew McConaughey weten ze de film nog net genoeg entertainmentwaarde te geven om een kijkbeurt te rechtvaardigen. Het grauwe en sobere decor van Detroit in de jaren 80 geeft de film de juiste sfeer, maar het script is helaas te fragmentarisch waardoor je je nooit volledig kunt inleven in het karakter van Merritt. Ook wordt er te weinig gedaan met het bronmateriaal gedaan, waardoor White Boy Rick uiteindelijk eindigt als een vermakelijk niemendalletje.